Minki, dit fokken pas my!” Hy sit die telefoon hard neer.
Toe Bradley die middag by Waalstraat 4 aanmeld om minister Dyantyi te spreek, weet die polisie by die ingang van sy afspraak en laat hom onmiddellik binne. Nie lank tevore nie moes hy sy eie kantoor in dieselfde gebou ontruim. Dit laat steeds ’n bitter smaak in sy mond.
Wanneer hy by die minister se kantoor aanmeld, nooi Dyantyi hom vriendelik uit om by hom in sy sitkamer te kom sit.
“Advokaat Walters. Ek wil graag om verskoning vra vir die arrestasie gisteraand. Ek kan verduidelik. Dit was heeltemal buite orde en ek sal toesien dat die skuldiges verantwoording doen.”
Bradley weet hy kan dit met ’n knippie sout neem, maar hy besluit om vir eers dit daar te laat. Hy ken vir Dyantyi en het eintlik nogal respek vir die erns waarmee hy probeer om die bendegeweld en misdaad op die Kaapse Vlakte aan te vat. Hy vermoed daar is ’n ander rede vir die ongeluk.
“Minister, ek is seker daar moet ’n misverstand wees. As jou mense my oor my kontak met Carla Simons monitor of probeer intimideer, kan ek sommer reguit sê julle mors jul tyd.”
“Advokaat, kan ek jou maar Bradley noem, ons ken mekaar mos. Dit gaan nie oor mejuffrou Simons nie. As sy met jou oor die vertaling gepraat het, is sy nie baie professioneel nie. Maar ek moes haar nie gedreig het nie.”
Bradley begin vermoed dat Dyantyi probeer uitvind hoeveel Carla vir hom vertel het.
“Kan ek aanneem dat jy haar in jou hoedanigheid as regsverteenwoordiger gesien het?” John Dyantyi haal swaar asem. Hy is ietwat oorgewig en dit lyk asof hy pas ’n paar verdiepings trappe geklim het.
Die twee mans kyk ondersoekend na mekaar. Bradley is nie meer bereid om die polities korrekte rol te speel nie. Hy werk nie meer vir die provinsiale regering nie, en het nie lus vir tydmors nie.
“Sy het my as vriend genader. Sy voel bedreig en bang en na wat ek gister gesien het, het sy skynbaar rede om so te voel. Ek beskou dit boonop as onwettig en ’n misbruik van staatsfondse om my sonder rede te arresteer,” sê Bradley, steeds ontsteld.
“Julle gaan my vir elke sent van my motor se skade vergoed.”
John Dyantyi glimlag.
“Bradley, ons sal alles betaal. Daar ís ’n ander rede hoekom ek jou laat kom het.” Hy staan op en stap na sy lessenaar.
“Kan ek jou maar op hoogte bring?” vra Dyantyi.
Hy vroetel in sy lessenaar se laai, haal ’n pakkie sigarette uit en bied vir Bradley aan.
“Ek weet ons mag nie in die gebou rook nie, maar reëls is mos daar om gebreek te word. Elke outjie het sy foutjie.”
Hy lag kliphard vir sy kwinkslag. Bradley skud sy kop. Hy haat rook. En mense wat in geboue rook.
“Dit hou nie verband met mejuffrou Simons nie, alhoewel ek vertrou dat die inligting nie gaan uitlek nie. Daar is ’n ander ding waaroor ek met jou wil praat. Dis groot sake hierdie met potensieel ernstige nagevolge.”
Hy leun vorentoe en praat sagter.
“Dit gaan oor Abdool Pillay.”
Hy leun weer terug in sy stoel, asof hy wil hê die woorde moet eers insink voordat hy hervat. Hy trek ’n slag hard aan die sigaret en blaas die rook eenkant toe. Bradley kyk die minister skepties aan.
“Die man het ’n bedreiging vir staatsveiligheid geword.”
“Wat het dit met my te doen?”
Bradley wonder of dit net ’n verskoning is omdat hulle hom onregmatig gearresteer het en nou die moontlike gevolge vrees.
“Ons weet jy ken die wet. Ek weet hoeveel jy vir die regering gedoen het voor jy jou pos verloor het. Ek weet hoe goed jy is, Bradley.”
Hy wag ’n rukkie, blaas weer rook uit venster se kant toe.
“Bradley, ons wil jou op kontrak aanstel. Die Pillay-vent beskik oor inligting wat nie alleen die kantoor van die staatspresident kompromitteer nie, maar inderdaad die land in gevaar stel.”
“Hoekom ek?”
Bradley wil agter die ware motief vir die aanbod kom.
“Jy is skoon. Jy het goeie werk vir die Skerpioene gedoen. Ons wil iemand op sy spoor sit wat sy toekomstige optrede op die regte wyse sal beïnvloed. Nie iemand wat hom bangmaak nie.”
Dyantyi leun vorentoe, praat nog sagter met sy hees stem.
“Jy moet hom bevriend, maak nie saak wat dit kos nie. Wanneer nodig, sal ons jou verdere opdragte gee. Intussen moet jy hom net vind en ons op hoogte hou van wat die man doen en dink.” Hy leun weer terug. “Ek wil hom lewendig hê.”
“John, hou dit verband met die vertaling?”
Die minister kyk lank na Bradley, maar dan glimlag hy.
“So, dan het sy die inhoud met jou bespreek. Dis onwettig en ek kan haar laat opsluit daarvoor.”
Hulle kyk ’n ruk stilswyend na mekaar.
“Wat is jou antwoord? Gaan jy ons help?”
Bradley haal sy skouers op.
“Gee my tyd om daaroor te dink. Die regering het my sleg behandel na jare se lojale diens. Ek skuld julle niks, so julle gaan my vrek goed moet betaal om my hande met daai donner vuil te maak.”
Dyantyi het steeds sy opgeplakte glimlag.
“Dis klaar gereël, my broer. Hier is jou eerste betaling, as aansporing. Weet net dat hierdie iets tussen jou en my is. Alhoewel die kabinet weet dat ons moet optree, is alle detail en verantwoordelikheid aan my oorgelaat. Jy rapporteer alleen en direk aan my.”
Toe Bradley uitstap, wonder hy steeds of dit nie ’n rookskerm is nie. Dit was nie nodig om hom te arresteer nie. Miskien wil hulle hom net bangmaak en daarvan weerhou om die Carla-brief en dreigemente verder te voer.
By die Waalstraat-verkeerslig kyk hy vinnig in die groot, bruin koevert. Dit is gevul met pakkies tweehonderdrandnote. Soos hy vinnig tel, is daar eenhonderdduisend rand in.
4
Die Suid-Afrikaanse ambassade in Parys is ’n swart marmergebou langs die Seine en staan uit tussen die ouer argitektuur van die omgewing. Binne is dit modern en funksioneel ingerig. Johan Castelyn het ’n groot kantoor aan die kant van die gebou en van sy klein balkonnetjie kan hy die Seine se stadige vloei deur die stad volg.
Een aspek waaraan hy nog moet gewoond raak, is dat hy nou saam met die ander agente agter ’n geslote deur van die diplomate geskei word. Hy het destyds tydens sy eerste plasing in Parys dikwels gewonder wat agter die geslote deur gebeur.
In Afrika was daar nie agente by die missies waar hy gewerk het nie, maar by die groot kantore in die wêreldstede fungeer die geheime dienste afsonderlik van hul
