wyk.
Nadat Pieter ook met ’n koppie warm tee bedien is, neem Brenda en Jurie afskeid van die twee jong mense.
“Ou mense behoort op so ’n koue aand vroeg bed toe te gaan,” werp Jurie sy vriend laggend toe terwyl hy ondeund in die rigting van sy swanger vrou knik.
Nadat Pieter sy leë teekoppie op die tafel geplaas het, skuif hy nader aan Rista en plaas sy regterarm liefkosend om haar smal skouertjies.
Sy staar egter stil en afgetrokke na die knetterende vuur.
Met sy linkerhand onder haar ken, draai Pieter haar gesig na hom en kyk liefdevol af in die dieptes van haar donker oë. “So, dan kry ek nie eens ’n soentjie nadat ek so ver in die koue gery het om by jou te wees nie, nè?” verwyt hy haar glimlaggend.
Sy glimlag stil terug.
Laer en laer sak Pieter se kop totdat sy lippe hare in ’n teer minnaarskus ontmoet. Dan vou hy haar styf in sy arms en druk haar hartstogtelik aan sy bors.
In haar binneste skroei dit van pyn toe sy dink aan die wrede ontnugtering wat nog op hierdie saggeaarde man wag.
Toe Pieter egter sy kop effens lig, staar hy afwagtend af in haar weemoedige oë onderwyl hy met sy asem warm teen haar gesig fluisterend sê: “Jy het nou lank kans gehad om te dink, skat. Ek verlang nou ’n antwoord. Gaan jy my vrou word?”
“O, Pieter, ek wens ek kon,” sê sy sag en weemoedig en kyk dan weg om nie die pyn in sy oë te aanskou nie.
“Rista, my liefling, jy bedoel dit nie!” roep hy verbysterd uit. “Sê dat jy dit nie werklik bedoel het nie, my skat. Toe, sê dit, my dierbaarste! Nee, dit kan nooit wees nie. Ek droom seker.” Hy is bleek onderwyl hy haar moedeloos en met pynbelaaide oë aanstaar. “Ek kon my nie so misgis het nie. Sê dit, liefling … Sê dat jy dit nie werklik bedoel het nie.”
Dan druk hy haar effens stywer teen hom aan terwyl hy haar strak en nog steeds met oë vol pyn en teleurstelling aankyk. Sy lippe is opmekaar geklem en in sy regterwang trek ’n spiertjie aanhoudend.
Rista is daarvan bewus dat haar woorde hom diep getref het en dat hy sy ewewig kwyt is. In die dieptes van haar hart voel sy innig jammer vir hierdie dierbare vriend van haar. Maar sy kan ook niks aan die saak verander nie, óf sy moet hom bedrieg deur ’n liefdelose huwelik met hom aan te gaan. En dit is teen haar beginsels om oneerlik te wees.
Toe Rista haar oë opslaan en weer eens die somber trek op sy gesig sien, spring warm trane in haar donker oë op.
Dan neem sy Pieter se gesig teer in haar twee handjies en sê stamelend, aangedaan, onderwyl groot traandruppels ongestoord oor haar wange rol: “Ag, Pieter, ek wens ek kon die liefde vir jou hê wat jy vir my koester … maar ek besit dit nie. En ek wil jou ook nie bedrieg nie … jy was altyd so ’n dierbare vriend vir my. Dit is vir my net so pynigend om jou so teleurgesteld te sien.”
Dan druk hy haar vir oulaas styf aan sy bors en soen haar hartstogtelik op haar gloeiende, nat wange, en plaas dan ’n lang afskeidsoen op haar sagte lippe wat liggies bewe. Dan stamel hy sag en weemoedig. “Ek begryp, my liefling.”
Hy los haar plotseling en verlaat die vertrek sonder om een keer terug te kyk.
Met die wegsterf van sy voetstappe hoor Rista die voordeur saggies toeklap en daarna weer vaagweg sy kragtige motor wat vinnig voor die deur wegtrek. Dan is alles ineens stil om haar.
Soos ’n veroordeelde sit sy droewig voor haar en uitstaar na die dooie kole wat vroeër die aand nog rooi en lewendig gegloei het. Nou is ook die lewe in hulle geblus, mymer sy verdwaas sonder om ag te slaan op die koue wat besig is om teen haar bene op te kruip.
Hoe lank Rista nog so in die koue vertrek gesit het, weet sy nie. Later hoor sy die huishorlosie slaan en toe eers besef sy dat dit al middernag is, tyd vir haar om bed toe te gaan.
Nadat sy die deure gesluit het, gaan sy saggies en met ’n loodswaar gemoed na haar slaapkamer.
Traag begin sy haar vir die nag verklee, want aan slaap kan sy nie dink nie. Haar gedagtes is gedurigdeur by die ongelukkige Pieter wat op die oomblik in ’n verskriklike stryd verkeer. Dit is al vir haar of sy iets vrees – of sy wag op iets om te gebeur. Selfs nadat sy die bedlamp afgeskakel het, rol sy nog onrustig rond en spits telkens haar ore om die geringste geluidjie wat sy hoor duideliker op te vang.
Twee-uur die môre het sy nog nie ’n oog toegemaak nie. En toe sy die horlosie drie-uur hoor slaan, besluit sy om op te staan en ’n slaapdrankie te drink. Só kan dit darem waarlik nie aangaan nie, besluit sy en skakel die lig voor haar bed aan.
Bibberend van koue gaan sy na die sitkamer om ’n bietjie water in die glas te tap. Dan meng sy die poeiertjie met die water en sluk dit haastig weg. Die koue water laat haar egter kouer voel.
Sy gaan op haar bed sit en wil net haar pantoffels uitskop toe sy die voordeurklokkie dringend en aanhoudend hoor lui.
“Ag, Vader, daar het tog seker nie iets met Pieter gebeur nie,” kreun sy dit uit.
In die eetkamer loop sy haar byna in Jurie vas wat ook in sy kamerjas geklee is en op pad is na die voordeur waar die klokkie nog aanhoudend lui.
Dan neem sy hom senuweeagtig aan die boarm en sê angstig: “O, Jurie, ek hoop tog nie daar is iets met Pieter verkeerd nie, want dit sal alles net my skuld wees.”
“Jy ontstel jou verniet, Rista. Daar sal hoegenaamd niks met Pieter gebeur nie. Hy is mos nie meer ’n kind nie,” voeg hy haar bemoedigend toe, maar diep in sy binneste koester hy dieselfde vrees as sy.
Met ’n hand wat liggies bewe, skakel Jurie die stoep se lig aan en maak dan die voordeur oop.
In die oop deur verskyn ’n konstabel. Na ’n wedersydse “Goeienaand”, begin die geregsdienaar praat: “Meneer Van Zyl, ken jy miskien ’n prokureur met die naam Pieter Myburgh?”
“Alte seker, hy is ’n ou vriend van my en was nog vanaand hier by ons aan huis.”
“Wel, dit spyt my om julle dit mee te deel, meneer Van Zyl, maar meneer Myburgh was vanaand, of sal ek liewer sê vroeg vanoggend, in ’n verskriklike ongeluk betrokke. Sy toestand is kritiek en hy word op die oomblik in die Algemene Hospitaal behandel. Hy het nog nie sy bewussyn herwin nie. Meneer Myburgh se motor het teen ’n trein vasgery op die eerste oorweg naby Pretoria-Noord.”
“My hemel, wat vertel jy my nou, meneer?” roep Jurie geskok uit.
Rista uiter net een wanhoopskreet en sak langs die verbysterde Jurie inmekaar.
Later, in die sitkamer, skink Jurie vir hom ’n drankie en slaan dit met een teug weg terwyl die konstabel besig is om hom in te lig omtrent die ongeluk wat omstreeks eenuur die oggend plaasgevind het.
“Wat ons egter nie kan begryp nie,” gaan die konstabel voort, “is dat so ’n nugter man soos hy so ’n ding gaan aanvang het. Dit is iets wat ons eerder van ’n dronk man sou verwag het.”
“Ja, dit verbaas my self, want Pieter het nooit ’n druppel drank gebruik nie. Maar wat my meer verbaas, is dat hy in daardie deel van die stad verongeluk het. Dit is ook nie eens op sy pad huis toe nie, want hy woon in Waterkloof.”
“Ons kan dit ook nie begryp nie, meneer Van Zyl. Volgens
