Êrens gedurende die aand, toe die mansmense buite gaan kyk het waarom die honde so blaf, vertel Klara en Christine dat hulle vir Gerbrand skryf.
“Vir Gerbrand?” vra Lettie verbaas. “Gerbrand Pieterse, wat saam met ons in vorm III was?”
“Ek het nie geweet hy kán skryf nie,” sê Annabel skepties.
“Natuurlik kan hy skryf,” sê Klara byna geïrriteerd. “Hy vertel interessante goed, hulle is nou in Abessinië, hy vertel …”
“Gerbrand is ’n Rooilussie,” val Annabel haar in die rede. “Weet Boelie dat julle vir hom skryf?”
“Nee, en moet ook nie vir hom sê nie,” sê Klara beslis. “Dit sal hom net onnodig kwaad maak.”
“Is Boelie teen die Rooilussies?” vra Lettie.
“En hoe!” sê Klara, maar sy brei nie verder uit nie.
Aan die einde van die vakansie neem Lettie drie goed saam met haar terug Johannesburg toe: ’n reuseblik vol koekies en beskuit – ten spyte van haar vaste voorneme om dringend op ’n eetstaking te gaan – nog ’n nuwe aandrok – sy hét vir haar ma gesê sy het die vorige een nog nie eens gedra nie – en die herinnering aan een van die wonderlikste aande in haar lewe.
Want hoewel sy oor en oor vir haarself sê dat De Wet net gewoon vriendelik was, dat dit deel van sy spanpret was, wil haar vlinderhart nie luister nie.
* * *
In die Oktobervakansie van haar tweede jaar, in 1941, hoor Lettie dat Boelie geïnterneer is. “Dit moet vir Neels Fourie ’n swaar slag wees,” sê Lettie se pa. “Hy was sy lewe deur ’n sterk Hertzog-man.”
“Ek dink dis dalk nog swaarder vir Boelie se oupa, ou oom Cornelius,” sê Lettie se ma. “Hy is een van die kontrei se grootste Bloedsappe.”
“Ja, ek is bekommerd oor sy hart, hy’s nie sterk nie,” beaam haar pa.
Ek hoop net nie De Wet word ook geïnterneer nie, dink Lettie toe sy die aand in die bed lê. Sy wens Klara wil haar weer oornooi vir ’n aand, maar sy het nie die vrymoedigheid om te vra nie. Een maal sien sy wel vir De Wet in die straat af ry, maar hy bestuur – linkerhand op die stuurwiel, regterelmboog gemaklik op die oop venster gestut – en hy sien haar nie raak nie.
En die Kersvakansie van daardie jaar hoor sy dat Christine ook aangesluit het en weg is Kaïro toe. “Van Gerbrand kon ek dit nog glo,” sê sy toe Klara een oggend by haar kom kuier, “maar Christine!”
Klara skud net haar kop. “Hierdie Kersfees is regtig ’n trietsige affêre,” sê Klara. “Met Boelie in die kamp en Christine in Noord-Afrika, voel dit omtrent of ons begrafnis hou.”
“Hoe gaan dit met De Wet?” vra Lettie so terloops moontlik.
“Goed,” sê Klara half belangeloos. “Hy karring maar rond op die plaas, maar hy is beslis nie so handig soos Boelie nie. Ons gaan darem so dan en wan bioskoop toe, Annabel kom gewoonlik saam. Ek sal jou regtig laat weet as ons weer gaan, dan kom jy ook, dit sal lekker wees.”
Daardie nag beland Lettie in ’n diep, donker draaikolk wat teen die oggendure haar hele lyf vaswurg in haar warm laken. Ek weet, weet, weet, sê sy oor en oor vir haarself, dat De Wet nooit ooit in der ewigheid na my sal kyk nie. Ek wéét dit, en ek beland elke keer in die valstrik van sy sjarme – sommer net natuurlike sjarme wat hy teenoor almal rondom hom uitleef. Ek is nie al een wat verstrik raak in sy sjarme nie, weet sy, beeldskone meisies soos Annabel en popmooi meisies soos Christine is ook nie bestand daarteen nie.
En toe Lettie die volgende oggend vir die eerste keer haar hart by haar ma uitstort, verstaan haar ma alles. “De Wet is ’n pragtige mens, my kind,” stem haar ma saam, “maar daar is ook ander pragtige jong mans van jou ouderdom, duisende van hulle. Almal is miskien nie so lank en atleties gebou en aantreklik soos De Wet nie, maar die regte man sal kom. Die lewe loop soms vreemde kronkelpaaie met ’n mens, maar elke pot kry op die ou end sy eie deksel.”
Dan soek ek maar vir Meneer Persoonlikheid, dink Lettie effens skepties – al is hy nou bietjie kort en rond en bles soos haar dierbare pa.
* * *
Lettie staan op en gaan skakel weer haar ketel aan. Terwyl sy wag vir die water om te kook, skud sy weer haar kop stadig. Die enigste kontak wat sy eintlik met die oorlog gehad het, was die enkele kort briefies van Christine uit Kaïro. Net een onthou sy nog goed – die laaste briefie van Christine af, het sy eers jare later besef.
* * *
WAAS-kamp,
Kaïro.
24 Desember 1942.
Liewe Lettie,
Vanaand is Oukersaand. Dis nogal vreemd om Oukersaand so ver van die huis af te wees, ’n mens verlang huis toe. Maar eintlik gaan dit goed met my, baie goed.
Lettie, jy is al amper ’n dokter, so ek wil vir jou iets vra. Dis eintlik namens ’n vriendin van my wat ek dit vra, want sy ken niemand vir wie sy kan vra nie, toe sê ek dat ek vir jou sal skryf.
Jy sien, die vriendin van my het ’n kêrel wat ’n soldaat is hier, sy is ook hier in Kaïro. Sy werk nie saam met my nie, maar ek sien haar soms by etenstye. En sy wil graag weet hoe word ’n mens verwagtend. Dis seker vir jou snaaks dat ons nou so ’n vraag vra, maar jou pa het altyd vir jou alles vertel en nou swôt jy vir ’n dokter en alles, so jy sal seker weet.
Lettie laat die brief ’n oomblik sak. Dis byna ongelooflik, dink sy, dat twee meisies van ouer as een-en-twintig, wat albei daagliks midde-in ’n wêreldoorlog sit, sulke elementêre feite nie ken nie. Maar dan onthou sy hoe al haar maats – Annabel ingesluit – op skool regtig nie geweet het nie en altyd meer by haar wou uitvind.
Sy tel die brief op en lees verder:
Dan wil my vriendin nog iets weet. Sy vra of daar ’n manier is wat ’n mens, as jy nou verwagtend is, nie meer verwagtend kan wees nie. Of is die babatjie klaar lewendig? Sy bedoel nie sy wil die babatjie doodmaak as hy klaar lewendig is nie, sy wonder net wanneer is die babatjie nou regtig in ’n mens se maag.
Jy dink seker dis snaakse vrae, Lettie, maar my vriendin wil regtig graag weet. Ek dink sy vra miskien namens ’n ander vriendin van haar, wat ek nie ken nie. Ons het nie geweet vir wie om te vra nie, toe vra ons maar vir jou.
Ek hoop julle het ’n lekker Kersfees. Jy en jou ma en jou pa.
Groete,
Jou vriendin,
Christine.
Lank nadat Lettie die brief klaar gelees het, sit sy nog steeds en dink. Is daar enige moontlikheid dat hierdie “vriendin” dalk Christine self is, wonder sy. Maar sy besluit dadelik dat dit onmoontlik is, heeltemal onmoontlik. Sy ken vir Christine goed genoeg om te weet sy sal nooit dít saam met ’n seun doen nie.
En Lettie weet presies hoe verlief Christine op De Wet is. Eintlik vermoed Lettie van die begin af reeds dat De Wet een van die hoofredes is waarom Christine weggegaan het oorlog toe.
Of kan dit juis wees dat die verlange huis toe en
