Daarna het Ferdie gesê: “Ek skat oupa Rob is die bobaas-storieverteller van die kontrei en vanaand is sy reputasie gestand gedoen.”
Sy was verbaas oor die spot wat sy in sy stem bespeur het, maar sy het dit nie te ernstig opgeneem nie. Oupa Rob het gehou van ’n gehoor wat aan sy lippe hang en mense van elders kon dit seker nie soveel waardeer soos sy nie. Nou dink sy weer daaraan en dit pla haar.
Marianne het daardie naweek bykans jaloers gelyk oor dié nuwe liefde en iets katterigs kwytgeraak oor hoe slim Ferdie was en hoe Erin sou moes byhou.
“Slaap jy?” kom Ferdie se stem meteens uit die donker en onderbreek haar gedagtegang.
“Nee.”
“Jy gaan my nie vergewe oor Janet nie, gaan jy?”
Erin se hande hou styf aan die duvet onder haar ken vas. “Nee, Ferdie, ek gaan nie. As dit net ’n one-night stand was, soos ek in elk geval vermoed jy met ander vroue gehad het, kon ek dit nog hanteer, maar jy en Janet het erken dat dit al maande lank aangaan. Om te dink dat ek daardie dag by jou kantoor ingegaan het met die ginekoloog se aanbeveling dat ek vir in vitro-bevrugting moet gaan, en daar kry ek julle twee omtrent bo-op die lessenaar aan die vry en hyg! In flagrante delicto, soos julle regsgeleerdes dit sou beskryf. Skaam jy jou nie dat jy sommer daar in jou kantoor nie jou hande van die tert kon afhou nie?”
Daar is ’n stilte, en toe kom sy stem hees uit die donker: “Jy is vulgêr, Erin.”
Eers is sy stomgeslaan, en toe sit sy regop, kokend van woede en verontwaardiging.
“Jý … jý …” Sy stik amper. “Jy sê ék is vulgêr? Ag asseblief, ek het nog nooit met ’n man op my lessenaar gevry nie. As ek nie op daardie oomblik ingebars het nie, het jy en sy seker van julle klere ontslae geraak en dan het jy haar net daar gesteek. En die deur was nie eens gesluit nie! Jou lae luis! Om te dink dat ons nou voorgee dat alles nog reg is tussen ons terwyl ek jou skaars voor my oë kan verdra. Jy het gemaak dat ek my werk by die koerant bedank toe ek ’n bestuurspos aangebied is. Ek dans al te lank na jou pype, jou selfsugtige … jou …” Sy kan nie ’n woord vind wat nie ’n skel- of vloekwoord is nie.
“Goed, goed, alles is my skuld. Mea culpa …”
“Ag, los jou donnerse regs-Latyn.”
“Jy het eerste begin met in flagrante delicto.”
Sy stem is kil terwyl sy blaas en proes soos ’n woedende bul. Hy doen dit altyd, want hy weet dit ontsenu die teenstander. Sy dwing haarself kalm.
“Die punt is, ek gril vir jou,” sis sy. “Los my uit. Ek wil probeer slaap.”
Maar sy slaap nie, en sy vermoed hy ook nie. Eintlik kry sy koud ten spyte van die dik duvet en ekstra komberse, en nou is daar geen gedeelde liggaamshitte nie. Later hoor sy hom liggies snork. Sy neem haar voor om nooit weer in dié slaapkamer te slaap nie. Dit hou te veel herinneringe in. Herinneringe van knus in mekaar se arms lê, en van begeerte wat bevredig word. Geluksaligheid.
Dis alles nou weg. Haar wrok is eenvoudig te groot. Nooit sal die liefde wat daar was, herwin word nie. Die man aan wie sy haar lewe toevertrou het, het verraderlik en selfsugtig uitgedraai.
Sy raak kort voor dagbreek eers aan die slaap, nadat sy vir wat soos ’n ewigheid gevoel het met haar gedagtes en emosies geworstel het.
Die volgende oggend word sy met dik oë wakker en sy skrik vir haar gesig in die spieël. Sy kan nie met ’n donkerbril voor die mense aan die ontbyttafel verskyn nie! Sy sal hulle maar net met haar geswelde oë moet trotseer. Die swelsel behoort na ’n uur of wat te sak. Nadat sy die badkamer gebruik het, neem Ferdie sy beurt. Hulle praat nie met mekaar nie. Die stilte hang swaar tussen hulle. Hy kyk haar onderlangs aan en sien natuurlik die dik oë raak, maar sy draai haar gesig weg.
Sou hy regtig versoen wou geraak het, wonder sy terwyl sy haar denim, stewels en ’n dik blou trui aantrek. Het hy gisteraand ’n voeler uitgesteek toe hy die woord vergewe gebruik het? Tot nou toe het hy nog nie regtig om vergiffenis gevra nie. Seker te trots om hom so nederig te hou.
Of anders is hy so gek oor die sexy Janet dat hy vir haar deur vuur sal loop. Erin het nog nooit iemand so verfoei soos daardie vrou nie. Sy haat James Buchanan se moordenaars, maar hulle is gesigloos. Janet se gesig is alte duidelik voor haar.
Sou Ferdie nie dalk siek en sat geraak het vir haar, Erin, se gesukkel om swanger te raak nie? Maar dis nie regverdig nie, hulle het saam besluit dis nou crunch-tyd en hulle moet hard probeer. Dat hy wragtig so skynheilig kon wees! Of het hy gedink ’n baba sal haar so besig hou dat sy nie sal agterkom wat hy aanvang nie?
Erin is maar dankbaar niemand vra haar uit tydens ontbyt nie. Sy eet in stilte.
Erin, Ferdie en Riana ry ná ontbyt na die MacFarlanes toe. Bo-oor die enorme hek van gegote yster is ’n nuwe boog waarop staan: Lothian Guest Farm/Lothian-gasteplaas. BW MacFarlane.
Nadat hulle by die hek ingedraai en op ’n pad al langs ’n bloekomplantasie met reusebome gery het, sien hulle ’n vliegveld aan hul linkerkant. Langsaan is ’n gebou soos ’n mini-lughawe. ’n Klein vliegtuigie staan op die aanloopbaan. Twee mans is doenig by die vliegtuig.
Naby die opstal wei ’n aantal gesonde brahmaan-beeste. Erin dink altyd dat dié diere daar is om die idee van ’n ideale plaasopset te beklemtoon. Die groot bul wat met ’n draad van die koeie geskei is, is veral indrukwekkend.
“Kyk, daar is Ewan en Jack op die perde by die dam,” sê Riana opgewonde.
Erin kyk met waardering na die skoonheid van die plaas. Die huis is enorm, met ’n grasdak. Groter as haar ouers of Bob-hulle se huise. Langs die dam is vier kothuise, ook met grasdakke. Voor dié huise is vasmeerplekke gebou en by elkeen dobber ’n roeibootjie. Watervoëls gly rustig oor die water. Op die plaaswerf is ’n grasperk wat dig lyk en seker smaraggroen is in die somer, en ’n yslike swembad met water wat oor rotse stort.
“Jy kan sien dat Mac geld het om in hierdie spogplaas te steek,” sê Ferdie. “Dis natuurlik gerieflik dat Sylvia hier is om alles aan die gang te hou terwyl hy ’n afwesige boer is.”
Hy hou naby die ingang van die huis stil en hulle klim uit. Erin hoor stemme van ver af en sien mense by een van die kothuise. Twee werkers loop oor die werf en groet. ’n Paar Skotse terriërs en ’n groot Skotse jagwindhond kom blaffend aangehardloop.
’n Lang, fris man in ’n denim en ’n parka kom by die voordeur uit. Hy lyk asof hy meer in dié omgewing pas as Ferdie, want sy klere lyk ook ingeleef. Dis vir Erin altyd lekker om Mac te sien. Sy bewonder hom lankal. Hy is manlik en tog het hy ’n sagte kant – die goeie bedside manner wat ’n geneesheer behoort te hê. Hy is nie so aantreklik soos Ferdie nie, maar sy gesig is intelligent, simpatiek, sy grysgroen oë mooi en sy hare dik, effens krullerig en donkerbruin. Hy en Ferdie is ewe lank, maar Mac is frisser. Ferdie het ’n elegante lenigheid waaraan klere goed vertoon.
“Hallo, Mac,” roep Erin.
Hy loop met lang treë nader. “Hallo, dis goed om julle te sien.”
Mac soen vir Erin. Hoe lekker is dit nie, dink sy skuldig. Dit was nog altyd, maar hy het nooit in haar belang gestel as enigiets meer as ’n vriendin nie.
Sy hoor perde agter hulle en draai om. Die twee seuns het nader gery, die een op ’n wit perd en die ander een op ’n bruine.
