“Wat is seën?”
“Seën beteken jy wens iemand mooi en goeie goed toe en dat daar niks slegs met hulle sal gebeur nie.”
“Hoekom sê mense altyd vir mekaar ‘Bless you’ as hulle nies?”
“Want baie, baie lank terug was daar die Groot Griep wat baie mense doodgemaak het. As iemand genies het, het hulle geweet hy het die griep en dan het hulle vir hom ‘Bless you’ gesê ingeval hy dalk doodgaan.”
Sy het meer geduld met my eindelose vrae gehad as my ma.
“God werk op misterieuse maniere, Claudie,” het sy gesug.
Ek het my kop bevestigend geknik, al het ek nie verstaan wat sy bedoel nie. Sy was die enigste mens vir wie ek ooit vertel het my pa is in die tronk, hoewel ek dink sy het dit reeds geweet.
“Weet jy hoekom is jou pa in die tronk?” het sy gevra.
“Ek dink dis omdat hy my ma se hare met ’n broodmes afgesny het.”
“Mis jy hom?”
“Nie eintlik nie. Ek kan nie meer onthou hoe hy lyk nie.”
“Skryf jy vir hom?”
“Nee . . . ”
“Hoekom nie?”
“Ek weet nie wát om vir hom te skryf nie, juffrou.”
“Skryf vir hom jy mis hom en vertel hom van die skool en jou maats. Ek dink hy sal baie daarvan hou om ’n briefie van jou te kry,” het sy my aangemoedig.
“En sê nou hy hou nie daarvan nie? Sê nou hy skryf nie vir my terug nie?” het ek onseker gevra.
“Natuurlik sal hy terugskryf. Hy’s jou pa!”
Ek het toe nooit vir my pa geskryf nie. Wat skryf jy vir ’n vreemdeling?
Bennie het skielik opgestaan. “Ma is laat. Ons kan nie heelaand hier buite sit nie, dis te koud. Kom ons gaan sit eerder in die wagkamer daar binne.”
Ek het bang geraak. Sê nou my ma kom haal ons glad nie?
’n Kondukteur het langs die wagkamer gestaan en skeef opgekyk toe hy ons sien. “Wat maak julle nog hier?” het hy met ’n ontevrede frons gevra.
“My ma is laat, oom,” het Bennie gesê en op een van die houtbanke in die wagkamer neergeval.
“Dis dan al ná agtuur!” Die kondukteur het agterdogtig gelyk. “Moet ek die polisie laat kom?”
“Nee, dis orraait, oom. My ma het gesê sy gaan laat wees.”
Ek het later met my kop op Theuns se skoot aan die slaap geraak. Dit was ’n lang, koue nag. Met elke trein wat vlak voor die wagkamer gestop en weer weggetrek het, het ek wakker geskrik en dan weer bang aan die slaap geraak.
Alfie het hom op die oorkantste bank uitgestrek en met ’n baadjie onder sy kop aan die slaap geraak. Bennie en Theuns het heelnag wakker gebly, kort-kort opgestaan en heeltyd gesels.
Die volgende oggend het nog kouer gevoel as die nag.
“Moet ons nie maar die polisie laat kom nie?” het Theuns gevra.
“Ons kan ’n taxi kry om ons huis toe te vat.” Bennie het rondgekyk asof hy ’n taxi op die stasieplatform verwag.
“Maar ons weet nie waar sy bly nie,” het Theuns geïrriteerd gesê.
“Die taxi kan ons na my pa se huis toe vat,” het Bennie geantwoord. “Hy sal weet waar Ma bly.”
“Hoekom het jy nie al gisteraand daaraan gedink nie?” het Theuns uitgeroep.
Alfie het wakker geword en verbaas om hom rondgekyk. “Ek’s honger,” het hy gesê.
“Wag hier, ek gaan ’n taxi kry,” het Bennie gesê en om die hoek verdwyn.
“Het ons op die stásie geslaap?” het Alfie ongelowig gevra.
“Ja, genius. Staan op. Bennie het ’n taxi gaan soek,” het Theuns geantwoord.
“Het Ma ons dan nie kom haal nie?” Alfie het weer oor sy oë gevryf.
“Lyk dit vir jou of sy het?”
“Ek vra maar net, asshole,” het Alfie gemompel en opgestaan.
Bennie het ná ’n paar minute verskyn. “Kom, julle! Die taxi staan hier voor.”
Ons het ons tasse agter ons aangesleep tot by die wagtende taxi. Bennie het voor langs die taxibestuurder ingeklim en vir hom Koos se adres gegee. Ek, Theuns en Alfie het agter gesit. Toe ons voor Koos se huis stop, het Bennie alleen uitgeklim en die voetpaadjie opgedraf.
“Wil jy nie ook jou pa gaan groet nie?” het Theuns oor my kop vir Alfie gevra.
“Nee.”
“Hoekom nie?”
“Ek kry te koud om uit te klim.”
Bennie het na ’n paar minute teruggekom met die adres – my ma het weer in ’n woonstel oorkant die Boksburgmeer gewoon.
By die woonstelblok het ons die trappe twee-twee opgehardloop tot by nommer 23 op die tweede vloer en hard aan die deur geklop. My ma moes nog geslaap het, want ons moes ’n tweede en ’n derde keer klop. Sy was nog in haar pajamas en deur die slaap toe sy die deur oopmaak. Sy het geskrik en aan haar hart gevat toe sy ons sien.
“Haai! Bennie? Wat maak julle hier?” het sy opreg verbaas gevra.
“Dis vakansie, Ma! Die skool het gister gesluit en ons het heelnag op die stasie gesit en wag, maar Ma het ons nie kom haal nie!” Bennie se stem was vol verwyt.
“Ag my Here, nee! Ek dog die skool sluit eers vandag,” het sy geskok gesê.
“Toemaar, Ma,” het ons almal gelyk probeer troos toe dit lyk asof sy gaan huil.
“Hoe het julle hier gekom? Waar is julle tasse?”
“Met ’n taxi,” het Bennie geantwoord. “Die ou soek eers sy geld voor hy ons tasse gee.”
Ek het gehoop my ma sou so skuldig voel oor sy ons op die stasie vergeet het dat sy my hare sou oorsien. Maar sy het óf nie skuldig gevoel nie, óf sy was nog heiliger op my hare as wat ek gedink het, want sy het my tog geslaan. Met haar belt. Hard, ritmies en aanhoudend. Dit was die eerste ordentlike pak slae wat ek in my lewe gekry het.
Ek het deur daardie pak slae van lettergrepe geleer. “Hoe,” eerste hou. “Kom,” nog ’n hou. “Het,” nog ’n hou. “Jy,” nog ’n hou. “Jou,” nog ’n hou. “Fok,” nog ’n hou. “Ken,” nog ’n hou. “Ha,” nog ’n hou. “Re,” nog ’n hou. “Af,” nog ’n hou. “Ge,” nog ’n hou. “Sný?” nog ’n hou.
“Ek
