bek, of ek laai jou nét hier af,” het Paul gedreig en my knieë met sy linkerhand oopgeforseer.
Ek was bang hy laai my regtig af en het onwillig stilgesit. Ek het gewens Alfie word wakker, maar hy het soos ’n klip geslaap. Die pad Vanderbijlpark toe het soos ’n ewigheid gevoel.
Toe ons voor die nuwe huis stop, het Paul ’n eenrandstuk in my hand gedruk en in my oor gefluister: “Waag dit net om vir jou ma hiervan te sê, dan wys ek jou wat doen ek dán met jou.”
Ek sou anyway nie my ma vertel het nie, ek sou te skaam gekry het.
My ma se gesig het soos ’n donderwolk gelyk toe ons instap. Sy het my en Alfie reguit kamer toe gestuur om te gaan slaap. Sy het stowwerige gordyne oor ons gegooi om ons toe te maak, want sy het nog nie die komberse uitgepak nie.
“Ek kan nie wag om terug koshuis toe te gaan nie,” het Alfie in die donker vir my gefluister. Ek kon my ma en Paul se stemme êrens in die huis hoor. Dit het geklink of hulle stry oor iets.
“Ek wens ek kon ook gaan,” het ek teruggefluister. “Wanneer gaan jy terug?”
“Ma het gesê Paul sal my volgende week vat.”
“Ek hou nie van Paul nie.”
“Ek ook nie. Ek hou ook nie meer van Ma nie.”
“Hoekom nie?” wou ek verdwaas weet.
“Het jy gesien hoe hard het sy my geslaan?” het Alfie verwytend gefluister en sy rug op my gedraai.
Ek het vir ’n rukkie na sy asemhaling geluister. Mag ’n mens nie van jou ma hou nie? het ek gewonder. Ek het my ma onder in die gang hoor lag. Of sy kon dalk gehoes het.
“Alfie?” het ek weer gefluister.
“Hmm?”
“Wanneer kry die perde horings?”
“Nooit.”
“Nóóit?”
“Perde kan nie horings kry nie, stupid.”
“Hoekom nie?”
“Omdat varke nie kan vlieg nie.”
Toe ek aan die slaap raak, het ek gedroom ek is alleen in ’n vreemde, donker kamer sonder vensters. Ek het my ma hoor skree en ek wou na haar toe gaan, maar toe ek die deur probeer oopmaak, het die handvatsel afgebreek. Ek het natgesweet wakker geskrik.
Die nuwe huis was so te sê leeg, het ek die volgende oggend gesien. Net my ma se slaapkamerstel, ons kinders se enkelbeddens, die kombuistafel en die televisiestel.
Nadat Paul Alfie die volgende week koshuis toe gevat het, was dit net ons drie in die nuwe huis. Daar was darem een troos vir my: die vorige inwoners het ’n hond en ’n katjie agtergelaat en ons het hulle aangeneem. Ek het die kat Missy en die hond Bonnie gedoop. My ma het gesê die kat mag saans by my op my bed slaap en ek was bly daaroor.
In die weke wat gevolg het, het ek gesorg dat ek nooit alleen saam met Paul was nie. Dit was nie moeilik nie, want hy het bedags gewerk en my ma was altyd by die huis.
Ek het ook ’n vriend gemaak en dit was ongewoon vir my, want ek was net aan my boeties gewoond. Ons bure se seuntjie, Johan, was omtrent Alfie se ouderdom. Hy het ook pas met standerd een begin. Ons het die meeste middae in die straat voor ons huise gespeel met yo-yos en karretjies. Ons het daarvan gehou om ander mense se perskes te steel, bal te skop en mekaar te tart.
Johan het klappers gehad wat hy oor sy voete getrek het en dan het dit sulke klap-klap-geluide gemaak as hy loop. Ek was vreeslik jaloers daarop en het Theuns se canfruit-bottel vol skulpe daarvoor geruil. ’n Dag later het dit vir my gevoel asof ek my siel verruil het. Ek het na Theuns verlang en wou die skulpe terughê, maar Johan wou nie terugruil nie.
Ek het so sleg en skuldig gevoel oor ek Theuns se skulpe verruil het dat ek nagte om gehuil het. Toe sien ek die bottel een weeksoggend in die vensterbank van Johan se kamer staan. Ek kon my geluk nie glo nie en het die heel eerste diefstal van my lewe gepleeg.
Ek het daardeur ’n vriend verloor, maar darem my skulpe teruggekry. Theuns het weer naby gevoel en skielik was die lewe weer mooi. En ek het darem nog vir Missy en Bonnie gehad; ek het nie vir Johan nodig gehad nie.
Paul het elke nou en dan iets huis toe gebring: ’n sitkamerstel, ’n langhaarmat vir die sitkamer, ’n nuwe kombuistafel . . . Hy het selfs vir my ’n inkleurboek en vetkryte gekoop.
My ma het nie eens gelukkig gelyk oor al die goed nie. Sy het elke dag misliker en misliker geword. Sy het nooit meer gelag nie en het weer in die vreemde, starende vrou van ná haar siekte verander. Haar eetgewoontes het ook vreemd geword. Sy het my gereeld na die supermark bo in die straat gestuur om vir haar heuning en ’n botteltjie gherkins te gaan koop.
Dit was omtrent ’n kilometer ver en ek was elke keer bang om te loop. Bang iemand steel my. Bang iemand steel my ma terwyl ek weg is. Ek het skielik bang vir alles geword. Dan het my ma belowe sy sal by die hek staan en vir my kyk tot ek terug is.
Ek het dikbek geloop en elke twee sekondes omgekyk of ek haar nog kon sien. Sy en Bonnie het by die hek gestaan soos sy belowe het tot ek terug was. In die kombuis het sy heuning oor die suur gherkins gegooi en nie opgehou eet voor alles op was nie.
Saans kon ek hoor hoe skree sy en Paul op mekaar. Daar het nie meer ’n dag verbygegaan dat hulle nie baklei het nie. Ek was bang hy doen iets aan haar, of dat sy iets sal oorkom en dat ek alleen saam met hom sal wees. Dan het ek Missy se warm lyfie styf teen my vasgedruk en beter gevoel.
“Watse kleur is ’n vark, Ma?” het ek een middag gevra terwyl ek op die sitkamermat gelê en inkleur het. My ma het met haar bene voor haar uitgestrek op die bank gesit en televisie kyk. ’n Sigaret het in die asbakkie langs haar gelê en wegbrand, maar dit het nie gelyk of sy dit agterkom nie. Haar rok wat in Boksburg so los aan haar lyf gesit het, het nou styf om haar maag gespan.
“Pienk,” het sy geantwoord.
Ek dog sy is sarkasties. “Moenie lieg nie! Hoe kan ’n vark piénk wees?” het ek gefrustreerd uitgeroep. “Watse kleur moet ek die vark maak?”
“Maak hom pienk! ’n Vark is pienk!” het sy vir die eerste keer in ’n lang tyd weer gelag.
Ek het my gruwelik vererg, opgespring en die inkleurboek teen die muur gegooi. Toe ek by die sitkamer uitstorm, het sy nog steeds gelag. Ek was kwaad oor sy nooit meer gelag het wanneer ek wou hê sy moes lag nie, maar dan lag sy die een keer wat ek wou hê sy moes ernstig wees. Ek was kwaad omdat ek nie kon verstaan hoekom sy altyd kwaad was nie. Sy was kwaad as Paul iets huis toe bring, én sy was kwaad as Paul weer iets weggevat het.
So vinnig soos hy die meubels en goed huis toe gebring het, so vinnig het hy dit weer verkoop. Ons huis was gou leër as toe ons daar ingetrek het. Paul het selfs sy kar verkoop. Hulle bakleiery saans het erger en erger geword.
“Ek het ’n goeie werk by Yskor, Lisa! Maar dit sal tyd vat om my op te werk. Dinge gebeur nie sommer oornag nie!” het Paul geskree.
“Góéie werk? Jy’s ’n kommin kokkolol, man!” het my ma teruggeskree.
“Darem sorg hierdie kommin kokkolol dat jy en jou kind ’n dak
