vir sy eie grappie gelag.
“Nee, man! Sê eers belowe, of ek gaan jou nie vertel nie,” het ek my vererg en regop gesit.
“Okay, ek belowe.”
“Pinkie sweer,” het ek dit nog meer dramaties gemaak en my pinkie na hom uitgehou.
Hy het sy pinkie by myne ingehaak en plegtig gesê: “Pinkie sweer.”
“Ma het ’n dogtertjiebaba gekry terwyl julle in die koshuis was en haar naam is Sammy.”
“Jy lieg!” Theuns het nou ook regop gesit.
“Ek sweer! Die baba was in Ma se maag!”
“Waar’s die baba nou?”
“Ma het haar vir ander mense gegee.”
“Jy lieg!” het hy weer ongelowig gesê.
“Ek sweer! Ek het haar self gesien die dag toe Ma uit die hospitaal kom.”
“Is dit Ma en Paul s’n?”
“Ja. Die tannie het gesê haar naam is Sammy.”
“Wow!”
Theuns het deur sy tande gefluit en met sy hand deur sy hare gevryf. Sy hare was donkerder as myne, ligbruin. En dit het altyd deurmekaar gelyk. My ma het gesê dit lyk of ’n koei hom oor die voorkop gelek het, want sy kroontjie het gemaak dat sy kuif altyd regop staan. Hy het dieselfde ligbruin oë as my pa gehad. Dit het my aan sjokolade laat dink.
Theuns het weer plat op die gras gaan lê. “Het Ma vir jou gesê jy mag nie vir ons sê nie?”
“Nee, maar asseblief, moenie vir haar sê ek het jou gesê nie. Sy gaan kwaad wees vir my. Asseblief, Theuns, jy het belowe!” het ek paniekerig gesê.
Al het my ma nie gesê ek mag nie vir hulle vertel nie, het ek geweet sy wou nie hê hulle moet weet nie, anders sou sy hulle gesê het. En ek het lojaal gevoel teenoor haar. Dit het gevoel soos óns twee se geheim, nie net hare nie.
“Relax, ek sal nie vir haar sê nie. Was haar maag groot gewees?” wou Theuns nuuskierig weet.
“Ja, jislaaik, báie groot.”
“Wie was die mense vir wie sy die baba gegee het? Ken jy hulle?”
“Nee, ek het hulle nog nooit gesien nie. Behalwe die dag toe Ma Sammy vir hulle gegee het.”
“En sy sê ons niks. Wow!” Hy het weer deur sy tande gefluit.
Ons het nooit weer daaroor gepraat nie.
Hoofstuk 6
Reality can be hell when you’re only visiting.
JOHN BARTH
Die wintervakansie het vinniger aangebreek as wat ek verwag het. Die drie weke wat voorgelê het, het swaar op my hart gedruk; ek was bekommerd oor Paul, Sammy en my hare. Ek het so veilig op Lagerspoort gevoel dat ek diep in my hart gewens het ek hoef nooit weer huis toe te gaan nie.
Gedurende skooltyd sou daar soms onverwags ’n harde sirene by die skool afgaan. Dit was die noodsirene, en dan moes ons plat op ons mae na die mielielande toe seil en daar wegkruip, tot ’n volgende sirene vir ons sê dis veilig om uit te kom. Dit was net om te oefen, het meneer De Jager gesê, om voorbereid te wees ingeval ons deur terroriste aangeval word.
Dit was die enigste ding van Lagerspoort wat my onveilig laat voel het. Dit het my bang gemaak, net soos my ma my partykeer bang gemaak het. Theuns het gesê hulle was áltyd bly om vir ’n vakansie huis toe te gaan, maar hulle was ook áltyd bly om na ’n vakansie terug te kom koshuis toe.
Ons koshuiskinders is met ’n bus aangery tot op Denneburg, waar ons op die trein gesit is Boksburg toe. Die koshuiskinders wie se ouers nader gebly het, het hulle al op Denneburgstasie gekry, maar die ander, soos ons, het tot in Boksburg gery. Die koshuisbus se bynaam was Broodblik. Hy was groen, lelik, baie stadig en het dieselfde vorm as ’n brood gehad.
Ons het omtrent die hele oggend gery van Lagerspoort af tot op Denneburg. Ek was heelpad bekommerd oor my hare. Gaan my ma kwaad wees? Gaan sy my slaan? Gaan sy huil? Sy kan my maar eerder slaan, solank sy net nie huil nie.
En ek was bekommerd of my ma sal agterkom dat ek vir Theuns vertel het van Sammy. Ek het onderlangs na Theuns geloer. Hy het in die middel van Broodblik met sy kop teen die venster gesit en slaap. Sou hy dalk vir Bennie en Alfie vertel het?
Ek het na Bennie en Alfie agter in die bus gekyk. Hulle het die ander kinders met natgekoude stukkies papier deur die buise van hulle geel Bic-penne geskiet en hard gelag as iemand verskrik opspring en sy oor vryf. Peashooters, het hulle dit genoem. Dit het darem nie gelyk of hulle iets van Sammy weet nie.
Op Denneburg het ons elkeen met ons yslike tas op die trein geklim. Van daar af sou dit die hele middag tot donker vat voor ons op Boksburgstasie sou kom. Ons is in kompartemente ingedeel en dit het soos ’n malhuis op die trein gegaan – hy was propvol uitgelate kinders wat bly was om huis toe te gaan vir die vakansie.
Ek was saam met Bennie, Theuns en Alfie in ’n kompartement. Ek sou die treinrit baie geniet het, maar ek was te bekommerd.
“Nip jy?” het Bennie tergend gevra. Hy en Alfie het onmoontlike helderblou oë, anders as my en en my ma s’n. Ons oë was donkerder; half grys, half blou.
“Ja, jis, ek nip erg.”
“Jy wou mos! Ma gaan jou hárd donner!” het hy gelag.
Ek het hom ’n vuil kyk gegee. Hy het ’n paar sproete op sy neus gehad en sy blonde hare het regop gestaan. Dit het by sy windgathouding gepas. Alfie se vel was melkwit en vlekloos. Sy hare – blond soos myne en Bennie s’n – was altyd netjies gekam.
Die kondukteur het vir ons kospakkies uitgedeel wat tannie Marie vir die lang treinrit ingepak het – ham-en-kaastoebroodjies, hardgekookte eiers, hoenderboudjies, vrugte en koeldrank.
Hoe langer ons gery het, hoe stiller het dit op die trein geword. Die kinders het een vir een met vol mae omgedop en aan die slaap geraak. Ek het ook aan die slaap geraak, maar kort-kort wakker geskrik as die trein rukkerig by ’n stasie stop.
Ons het donker eers op Boksburg aangekom, maar my ma was nog nie daar nie. Ek sou dit teenoor niemand erken nie, maar ek was verlig. Dit het gevoel asof ek nog ’n rukkie tyd present gekry het.
Ons het eers gedink my ma is net ’n bietjie laat, maar die stasie het al meer leeggeloop hoe later dit geword het. Nog steeds het ons op ’n bankie vir my ma gesit en wag, elkeen met ons tas netjies voor ons. My ma het ons name met ’n kokipen in groot sierskrif voor op ons tasse geskryf.
Ek het met my kop op Theuns se skouer gelê en na die maan gekyk. ’n Liedjie wat juffrou Van Zyl my geleer het, het deur my kop gemaal: I see the moon and the moon sees me. And the moon sees somebody I wanna see. So God bless the moon and God bless me. And God bless this somebody I wanna see.
Ek het gewonder of die maan my pa en Sammy kon sien. En ek het gewonder of God hulle, en vir my, sou bless.
“Wat
