gelos en met haar ander hand ook teen die kopstuk gedruk om haar borste verder uit te stoot. Sy het nie eens vir my gekyk nie.
“Hou jou bek en slaap!” het Paul hard vir my gefluister. Sy rug was op ’n boggel getrek en sy boude het nog steeds ritmies op en af beweeg.
“Wat maak jy met my ma?”
“As jy nie slaap nie, beter jy nóú in jou eie bed gaan klim!”
“Ek wil nie my ma los nie.”
“Hou dan jou bek, óf . . . !”
Van toe af het ek hom gehaat. Ek het bang gelê en wag tot die bed stilraak en hy met ’n sug van my ma afgerol het. Hulle onreëlmatige asemhaling het oorverdowend in die stilte geklink.
“Ma?” het ek weer gevra. Ek wou hê sy moet met my praat. Ek wou hê sy moet vir my sê dat sy okay is.
“Van môre af slaap jy in jou eie bed, Claudie!” het my ma skielik hard gesê en van die bed af opgespring. “Jy gun my niks!”
Sy het die badkamerdeur met ’n slag agter haar toegeklap. Ek het my oë styf toegeknyp gehou tot sy weer in die bed kom klim het. Sy het haar rug op my gedraai en ek het tegelyk hartseer en kwaad gevoel.
Paul was reeds weg toe ek die volgende oggend wakker word. My ma was besig om die woonstel skoon te maak. Die oomblik toe ek onthou van haar en Paul die vorige aand, het ek verskriklik kwaad geword. Ek het na die laaikas in haar kamer gehardloop, die laaie begin uittrek en die inhoud op die vloer gegooi. My ma het verbaas na my gekyk. Nog voor sy iets kon sê het ek by die voordeur uitgehardloop.
Daar was ’n wensput by die Boksburgmeer. My ma het eenkeer gesê as jy ’n muntstuk in die water gooi en jy wens regtig hard, sal jou wens bewaarheid word. Ek het na die meer geloop en die eenrandstuk wat Paul die vorige aand vir my gegee het om op te hou huil in die wensput gegooi. Ek het met my hele hart gewens my pa moet huis toe kom.
Theuns-hulle het nie daardie Desembervakansie huis toe gekom nie. My ma het gesê hulle gaan saam met ’n kerkgroep see toe. Ek was teleurgesteld. Ek het weke lank die dae afgetel tot ek hulle weer sou sien. Hulle sou darem die laaste twee dae van die vakansie huis toe kom en ek moes maar tevrede wees daarmee.
Vroeg in Desember het my ma ’n groot boks van haar hangkas afgehaal en ’n plastiekboompie met blink versiersels in ons woonstel opgeslaan.
“Waarvoor is die boom, Ma?” wou ek nuuskierig weet.
“Vir Kersfees.”
“Wat’s Kersfees?”
“ ’n Tyd wanneer jy ’n Kersboom in jou woonstel opslaan.”
“Hoekom?”
“Sommer.”
As ons saans die ligte afgeskakel het, het die Kersboom se liggies mooi gelyk, en ek het besluit ek hou van Kersfees.
Ek was baie bly om Theuns-hulle te sien. Ek weet nie of my ma en Paul dit so afgespreek het nie, maar hy het glad nie daardie twee dae kom kuier nie.
Theuns het vir my ’n canfruit-bottel vol skulpe gebring. Ek dink dit was die eerste skulpe wat ek in my lewe gesien het.
“Hoe lyk die see? Was dit lekker?” wou ek jaloers weet.
“Sjoe, dis gróót, Claudie. Ek het die skulpe spesiaal vir jou opgetel. Hou hierdie een teen jou oor, dan kan jy die see hoor.”
“Wow! Is dit regtig die see?”
Om die see deur ’n skulp te hoor, was vir my ’n wonderwerk. Ek het heeldag met die skulp teen my oor gesit. Dit was van daardie oomblik af my kosbaarste besitting.
Die aand voor my boeties sou teruggaan koshuis toe, het ons almal in ons kamer op die enkelbeddens rondgesit. Bennie en Alfie se aandag was by ’n elektroniese Donkey Kong-speletjie waarmee Bennie gespeel het. Theuns het sy skooltas reggepak en ek het deur sy boeke geblaai. My ma was in die kombuis besig om kos te maak.
“Ek wens ek kan al lees en skryf,” het ek teenoor Theuns gesug.
“Dis my beurt!” het Alfie skielik gegil en die speletjie uit Bennie se hande probeer gryp.
“Jy kan wag tot ek klaar is,” het Bennie gesê en hom weggestamp.
“Maar dis my beurt! Gee!”
“Nee!”
“Moenie baklei nie, julle!” het my ma uit die kombuis geroep. Ek het die hoë klank in haar stem herken en groot oë vir Theuns getrek.
“Maaa!” het Alfie weer gegil.
“Ek sê moenie baklei nie!”
“Maar Ma, Bennie wil nie dat ek ook speel nie! Maaa!”
My ma het met die ketel se koord in haar hand die kamer ingestorm en op Alfie afgepyl.
Hy het met sy hande in ’n biddende posisie op sy knieë neergeval en begin bid: “Here, asseblief, moenie dat sy my slaan nie. Asseblief, asseblief, Here!”
Ek het gewonder of hy dit op die kerkvakansie geleer het. My ma het ’n dik swart Gideonsbybel in haar bedkassie se laai gehad, maar sy het dit nooit gelees nie en ek het haar nooit soos Alfie sien bid nie.
Alfie se gebed is nie verhoor nie. My ma het geslaan. En geslaan. En geslaan. Sommer terwyl hy nog gebid het. Sy het nie omgegee waar sy slaan nie; dit was asof haar kop haar gelos het. Die houe het orals op Alfie se lyf neergereën en hy het al harder geskree.
Ons ander drie het verskrik toegekyk en toe dit duidelik word dat sy nie gaan ophou nie, het ons saam met Alfie begin skree. Toe my ma uiteindelik stop, het Alfie kermend op die vloer bly lê. My ma het haar vir die res van die aand in haar kamer gaan toesluit.
Hoofstuk 4
We are born wet, naked and hungry. After that things just get worse.
ANONIEM
Alfie is nie die volgende dag saam met Theuns en Bennie terug koshuis toe nie. Miskien het my ma skuldig gevoel. Of miskien wou sy nie hê iemand moet die blouswart hale op sy rug, maag en bene sien nie. Miskien albei.
Ons het ’n paar dae later Vanderbijlpark toe getrek: ek, my ma, Alfie en Paul. Dit was die begin van ons jare lange nomadiese bestaan. My ma het saam met die bakkie gery wat ons paar meubelstukke vervoer het om solank die nodigste goed by die nuwe huis te begin uitpak. Ek, Alfie en Paul het laat die aand met Paul se motor gevolg.
Ek moes voor langs Paul sit. Alfie het op die agtersitplek gelê en slaap, die Donkey Kong-speletjie wat Bennie vir hom gegee het in sy hande. Dit was pikdonker en die pad was stil. Skielik het Paul sy hand tussen my bene ingedruk en my panty met sy vingers probeer wegskuif.
“Nee,” het ek gesê en my bene toegeknyp. ’n Aaklige gevoel het in my maag opgestoot. Ek kon nie sy gesig in die donker uitmaak nie.
“Jy sal daarvan hou. En ek sal jou betaal.”
“Ek hou nie daarvan
