uroloog het ’n ellelange teaterlys, sê sy, en saam kreun hulle by die gedagte daaraan. Ou tannies met afgesakte, lekkende blase, ou ooms met ereksieprobleme, urinesakkies. Langgetroude mans vir vasektomieë en jong seuns om besny te word.
Jy sien hulle in ’n bondeltjie sit, hande slap op die skoot, oorgelaat aan iemand anders se genade, en báng. Vir die optrek, heelmaak, uitsny en afsny. Soos marionette, almal van hulle. Met oë wat behoedsaam vra: Is dit nou mý beurt?
Sonya was reg.
Een dokter ná die ander opereer, een siek mens ná die ander kom binnegeloop.
Vingers afgesny onder ’n slagter se saag, ou mense met hartpyne en kinders met maagpyn stroom deur ongevalle.
Max en Pikkie hardloop met rolstoele, laai pasiënte, stoot trollies en dra tasse. In die kindersaal blaas hy ’n elastiese handskoen op en teken ’n gesiggie met ’n koki daarop vir ’n moeilike kind, gee ’n lappop aan wat oor ’n cot se kant afgeval het, buk af na uitgestrekte armpies. Hy loop stadig met gillende, brakende kinders wat dreig om van die trolliebed af te val op pad terug van die teater na die kindersaal. Ma’s paai en praat mooi, pa’s hou ’n bietjie terug.
Laatmiddag is daar nie meer dagpasiënte nie en die aanloop na die ontvangstoonbank begin afneem. In die hospitaal is dit tyd vir nabetragting, planne maak vir die aand, verslae skryf en vinnig uitglip om ’n dampie te maak. Fisioterapeute en spesialiste se deure maak een na die ander toe, die stywe spiere en geheimsinnige pyne vir eers vergete.
Max het heeldag nooit vir matrone gesien nie. Hy gaan huis toe, stort en eet. Toe ontsmet hy die badkamer, die kombuis en sy kar se handvatsel en stuurwiel.
Tot laataand sit hy deur kinderboeke en blaai, soos altyd op soek na inspirasie vir nóg ’n storie. Hy bekyk ook elke illustrasie met ’n fyn oog.
Adam en Eva Kapok sit nou op hulle stok en slaap, en die oplossing vir die raaisel van die verdwynende eiers moet eers wag. Daar is ’n ander storie wat vertel moet word. Hy skuif voor sy rekenaar in.
Abubam woon in die verre land van vlieënde tapyte en blou muise sonder tande. Daar is geen skool in hierdie verre land nie, want kinders kan van geboorte af lees en skryf. As Abubam en sy maats op hulle tapyte met die mooi fraiings heen en weer oor die stad vlieg, sit hy sy blou muisie met die haasbek in sy broeksak sodat hy nie moet afval nie.
Eendag het Abubam ’n taai lekker in sy broeksak vergeet, en die taaigeit laat sy sak se kante aan mekaar vassit. Die blou muisie kan nie uit nie en Abubam se hand kan nie in nie.
Abubam hoor hoe sy muisie piep-piep van banggeit in sy stikdonker sak, angstig om uit te kom. Die muisie trap met sy pootjies en krap aan die taaigeit, en Abubam kan voel hoe klop die diertjie se hart van pure angs.
Max voel ’n benoudheid op die krop van sy maag saambondel. Hy voel die palpitasies in sy bors, die sweterigheid aan sy lyf. Dis genoeg, besluit hy en sit die rekenaar af.
Hy staan op om hande te gaan was, af met die trap, deur die sitkamer tot in die badkamer. Hy bekyk die keramiekteëls, vat ’n emmer, skropborsel, lap en ontsmettingsmiddel en sak op sy knieë af.
Toe die slaapkamerteëls. Ontsteld besef hy hy kan nie meer onthou hoeveel vloerteëls in die badkamer en kombuis is nie.
Terug kombuis toe. Hy tel sestig. Twee en twintig in die badkamer, dis twee en tagtig altesaam. Agt en twee is tien. ’n Gelyke getal.
Sy skouers hang van moegheid. Daar is nie meer slaaplus in sy lyf nie.
Onder die stortwater vir die derde keer vandag dink hy aan Otto shrink se ontvangsdame, Petra di Bow met tien letters, die blonde stafverpleegster in teater, Veronica Ashe met twaalf letters, dokter Attie Cloete se ontvangsdame, Stefna met ses letters. Almal gelyke getalle.
Toe eers kom hy tot bedaring.
Hy wonder of die mooi Veronica iets van sy krankheid weet. Wie sou haar gesê het? Petra werk vir sy sielkundige, dus móét sy weet.
Stefna weet definitief. Hy het dit teenoor haar erken nadat hy ’n man met ’n etterende been na dokter Attie Cloete se kamers geneem het.
Hy het sy hande oor die toonbank na Stefna uitgehou, vir haar gesê hy móét gaan hande was, waar’s die naaste wasbak? Hy onthou sy asem het gejaag en sweet het op sy lyf uitgeslaan, hy’t gewonder of sy die dringendheid van sy vraag verstaan.
Stefna het verstaan.
Sy het hom net een kyk gegee en hom inderhaas na die badkamer geneem. Hy het sy hande onder die lopende water gehou en sy het seep op sy hande uitgedruk. Op die rakkie bo die wasbak het ’n botteltjie Savlon gestaan wat sy oor sy hande omgekeer het. Sommer net so.
Hy het ingeseep en afgespoel tot vervelens toe, terwyl sy geduldig met ’n skoon handdoekie vir hom gestaan en wag het.
“Daar’s geen haas nie, Max,” het sy sag gesê. “Ek wil jou net nie alleen los nie. Jy lyk nie goed nie.”
Die medelye in haar stem het gegrens aan teerheid. En uiteindelik die vraag, skaars hoorbaar: “Max, het jy OCD? Of is jy net . . .”
“Ek het OCD,” het hy platweg gesê. Dit was kort ná sy tweede beradingsessie met Otto; sy toestand het toe al naam gekry.
“Ek neem aan jy spreek ’n sielkundige?” het sy besorg gesê-vra.
Hy het geknik, want stem het hy nie meer gehad nie.
Sy hét verstaan.
Dis lank ná twaalf toe hy nog steeds wakker lê. Eers het die muisstorie hom opnuut ontstel, toe die gedagte aan Happyboy Langa. Niks meer as ’n pratende kop nie.
In die donkerte van sy kamer sien hy die stil figuur van Happyboy in ICU. Heel waarskynlik verlam. Volgens suster Sam het hy vyf kinders, almal nog op skool. Dis om van te huil.
En daarby nog die muis wat van noutevrees aan’t sterf is. Op die naat van sy rug skryf hy die storie in sy kop klaar.
Abubam laat vat na sy ouma toe, want sy ouma is een van die min mense in die verre land wat ’n skêr besit. Ná vele omswerwinge en verkeerde draaie in ander lande kom hy uiteindelik by sy ouma uit. Sy vat haar skêr, sny Abubam se broeksak oop en bevry die muisie uit die donkerte.
Abubam, ses letters. Hy moet nog ’n naam vir die ouma uitdink. Met ’n tevrede sug raak hy aan die slaap.
Dit kom van ontstellende stories uitdink en teëls tel. Vier ure slaap is te min vir hom, en boonop is dit Vrydag, nog ’n besige dag in die teater met die dokters wat die pasiënte inryg, al is dit net in die oggend.
Hy sit met leep-oë voor die rekenaar, wag vir sy e-pos om oop te maak, kyk vlugtig na die muurhorlosie. Dis ná ses en hy wens hy kan nog ’n uurtjie of wat slaap, maar oor minder as ’n uur moet hy by die werk wees.
Gisteraand net voor die slaap hom oorval het, het hy weer gewens dat sy ma nog lewe. Sy sou sy kinderstories so geniet het.
As kind het hy nie veel boeke gehad nie, maar die paar wat hy wel gehad het, het sy ma ’n honderd maal vir hom gelees. Soos die Cinderella-boekie. Op drie was dit Sindi-lelli. Op ses Cinder-ella. Aan die einde van sy eerste skooljaar het hy die boek gevat om self te lees. Maar daar was nie ’n Cinderella
