om my te kom sien voordat ek geweet het ons vergadering gaan vervroeg word.”
Sy trek ’n pen en papier nader, begin skryf: Woensdag, 4 September 2008. Teenwoordig: Matrone Te Water, Suster Lorna de Leeuw, Suster Ericka Pieterse, Suster Glory Makwanazi.
Die drie susters voor haar sit in stille afwagting.
“Hierdie is nie ’n verhoor nie, nog minder is dit die plek vir persoonlike opinies. Julle is hier om ’n insident te rapporteer.” Sy wys met haar pen na susters Ericka en Glory.
“Suster Lorna dien as getuie. Afhangende van die ernstigheid van die saak, sal ek en suster Lorna besluit of dit verder gevoer moet word of nie.”
Daar is ’n oomblik se stilte, dan vra sy: “Wie wil begin?”
“Sister Ericka, you were more involved than I was, maybe you would like to tell of the incident?” vra suster Makwanazi.
“Yes, I will start. Gee jy om as ek dit in Afrikaans rapporteer? Jy verstaan mos die taal?”
“Ek verstaan baie goed,” antwoord suster Makwanazi.
Die ander glimlag instemmend.
“Matrone, mevrou Beck het Maandagaand om agtuur in ongevalle aangekom. Sy was vergesel van haar seun, wat ook die kar bestuur het. Sy was hygend en het al die simptome van ’n asma-aanval gehad, wat sy ook bevestig het. Voor sy van die huis af weg is, het sy haar pompie gebruik, maar omdat sy nie dadelik beter gevoel het nie, het sy ’n bietjie paniekerig geword en haar seun gevra om haar ongevalle toe te bring. Haar seun het gevra dat dokter Van Zoor onmiddellik gekontak word, want sy ma wil nie hê ’n ongevalledokter moet haar behandel nie.”
Sy vertel verder hoe hulle mevrou Beck suurstof gegee het, en binne minute was sy rustiger.
“Ek het dokter Van Zoor geskakel en vir hom die pasiënt se observasies gegee. Hy het gesê ons moet aanhou met die suurstof, hy kom dadelik.”
Dit was ’n volle twintig minute voordat die dokter opgedaag het. Teen dié tyd was mevrou Beck heeltemal kalm en sy het gesê sy’t nie meer ’n dokter nodig nie.
“Doctor Van Zoor was upset because he had to come out unnecessarily and he –” begin suster Makwanazi.
Mara val haar vriendelik maar ferm in die rede: “Sister, I just want to know exactly what happened.”
“Mevrou Beck het die dokter om verskoning gevra dat hy onnodig moes uitkom,” hervat suster Ericka. “Toe sy van die bed wou afklim, het sy haar rug vasgehou en gesê sy het rugpyn as gevolg van huis skoonmaak. Dokter Van Zoor het gesê sy moet bly lê sodat hy na haar rug kan kyk. Sy diagnose was spierspasma. Sister Makwanazi, you handed him the file . . .”
“Yes, I did. Doctor Van Zoor wrote his findings and the necessary medication. He said the patient must have the shot immediately and signed the report. He then handed the file back to me.”
“Did he write out a prescription for the patient as well?” vra matrone.
“Yes, matron. He took out his own prescription pad from his bag and prescribed Norflex Co tablets for the lady. He explained that it’s a muscle relaxant. She promised to buy them from her pharmacy the next day. Shortly after that he left.”
Mara hou haar kop geboë, maar haar ore gespits. Haar pen krap aanhoudend en vinnig om alles neer te skryf. Toe sy klaar geskryf het, kyk sy op.
“Wat het dokter Van Zoor in mevrou Beck se lêer geskryf?”
“Hy het geskryf Voltaren 75 milligram stat, en Pethidine 100 milligram stat.” Suster Ericka stoot die aanmekaargeplakte papiertjie nader.
Mara tel dit op om dit goed te bekyk.
“Dis definitief 75 milligram Voltaren,” sê sy saaklik en maak weer ’n aantekening op haar skryfblok.
In haar veertig jaar in verpleging het sy meer as een asmadood aanskou. Die vrou kon gesterf het as gevolg van die verkeerde medikasie, dan was die dokter van die rol geskrap en die hospitaal se goeie naam daarmee heen.
Sy sug innerlik. Noudat hulle nie meer ’n voorkeurhospitaal vir die mediesefondsreus Medisafe is nie, het hulle elke pasiënt nodig wat hulle kan kry. Die laaste ding wat hulle nou nodig het, is negatiewe publisiteit.
Suster Ericka vertel verder hoe sy en suster Makwanazi die MIMS geraadpleeg het. Daar word die waarskuwing swart op wit uitgespel: asmalyers mag nie enige anti-inflammatoriese medikasie gebruik nie, dit kan die sneller wees tot nog ’n asma-aanval.
Suster Ericka het dokter Van Zoor weer gebel. Sy het die Voltaren bevraagteken en gevra of hulle dit met iets anders mag vervang. Hy het haar aangesê om by ongevalle se ingang vir hom te wag, met die voorskrif byderhand.
’n Paar minute later het hy aangejaag gekom, die rolstoel net buite die ingang skrams gevang en langs suster Ericka stilgehou. Vanuit sy kar het hy die voorskrif uit haar hand gegryp, dit gelees, in stukkies geskeur en op die parkeerterrein neergegooi.
Mara knik effens. Twee weke gelede het hy Premarin in plaas van Placix voorgeskryf vir ’n manspasiënt wat ’n hartomleiding gehad het. Mirrie Maerbeentjies wou by die pasiënt weet of dit vir sy vrou is, want dis ’n hormoonvervanger, maar hy het volgehou dis vir hom, vir sy hart. ’n Oproep na dokter Van Zoor het bevestig dit moet inderdaad Placix wees.
Almal het lekker gelag oor die fout – waarvan sy net terloops gehoor het – maar ’n week later het dokter Van Zoor ’n tweede fout begaan, en toe was dit nie meer ’n grap nie. Hy het penisillien vir ’n pasiënt voorgeskryf, wat haar in ICU laat beland het. Volgens die pasiënt het hy geweet sy is allergies vir penisillien.
En nou die anti-inflammatoriese middel vir ’n asmalyer.
Hoofstuk 4
4
Max kyk vlugtig na die paar bladsye wat hy die vorige aand geskryf het. Hy wonder of matrone hom vandag gaan inroep.
As hy die storie van Kees te Water móét vertel, moet dit ’n akkurate weergawe wees van wat in die toilet gebeur het. Daarom het hy alles – die datum, tyd, presies wat gesê is – puntsgewys neergeskryf. Hy vou die twee velletjies papier op en druk dit in sy hemp se sak.
Gisteraand het hy probeer om nog ’n kinderstorie saam te flans. In die oggend lyk en klink dinge soms anders, maak woorde en begrippe meer sin. Hy skakel die rekenaar aan, roep die dokument op en lees die storie deur, verander plek-plek ’n woord, sit hier en daar ’n komma in.
Dis ’n storie van ’n seuntjie en sy kapokhaantjie, Adam, en Adam se kapokvroutjie, Eva. In sy gedagtes kan hy al Suzie se tekeninge sien: Adam se vere soos Josef se kleed, Eva met ’n spierwit mantel. Skrop-skrop, terwyl die twee gesels oor hul verdwynende eiers. Dis tyd dat hulle ’n gesin begin, maar al lê Eva elke dag ’n eier, week ná week, is daar elke oggend net een eier in die nes.
Toe skakel hy die rekenaar af.
’n Donderdag in enige hospitaal is altyd besig, en ná werk gaan hy net so besig wees. Hy moet die binnekant van sy kar stofsuig en ontsmet, en dan die geute uitspuit. Tannie Hartjie is oortuig die afvoerpype is verstop.
Toe hy by Strubenshof instap, kyk
