lus vir die oog.
Twaalf jaar lank loop sy al dié paadjie as matrone, en twaalf jaar lank word sy bekoor en betower deur die prag van Strubenshof. Maar nou, op nege en vyftig, besef sy dat iemand anders oor ’n paar jaar die leisels by haar sal oorneem, in haar stoel sal sit, bande met haar oudkollegas sal smee.
Haar wenkbroue trek saam in ’n frons, maar sy gee tog ’n tevrede suggie. Tot haar aftrede gaan sy nog elke dag by Strubenshof benut en geniet. Max is vandag eerste op haar agenda.
Sy móét met hom praat. Eintlik moes sy lankal met hom gepraat het. Kees is nie verhewe bo die reëls van die hospitaal nie, nog minder bo die wette van die land. Die feit dat hy haar man, die pa van haar seuns en haar beste vriend van amper ses en twintig jaar is, is geen verskoning nie.
Dit het alles met reg en regverdigheid te doen. Dis wat sy destyds ook vir haar ma gesê het voor sy op die vliegtuig geklim het om haar wit minnaar na Amerika te volg. Hy was skaars vier en twintig, sy ’n gesoute vier en dertig. Kort ná haar aankoms het hulle getrou, en ’n jaar later het Kees te Water ’n stywe lobola in haar ma se bankrekening in Suid-Afrika inbetaal.
Uiteindelik het apartheid verkrummel, hulle het teruggekom en sy het aansoek gedoen vir die pos van matrone by Strubenshof. Hoe helder onthou sy die harde, regop stoel voor die vier ernstige mans – twee dokters, ’n professor en een slegs ’n aandeelhouer – wat haar goed deurkyk.
Eers was dit die onderhoud met die Manager, toe ’n onderhoud met die Regional Manager, later die Nursing Services Specialist van hoofkantoor. En toe, uiteindelik, die Medical Advisory Committee.
Destyds was die sjirurg dokter Bloem nog ’n sterk aandeelhouer. ’n Vriendelike man met hulle eerste ontmoeting. Hy het haar namens almal gegroet, sy houding nou grimmig en sy gesig geslote.
Toe het die vrae begin. Alles in Engels, met ’n sterk Afrikaanse aksent.
Sy het hulle beleef in die rede geval. “Ek is in die Vrystaat gebore en getoë. Sal u omgee as die onderhoud in Afrikaans geskied?”
Jy kon ’n speld hoor val.
“Ons praat tog almal Afrikaans, nie waar nie?” het sy vriendelik gevra.
Die professor het geglimlag, ’n direkteur het sy kop geknik en dokter Bloem het dit bevestig.
’n Week later het sy haar aanstellingsbrief as matrone ontvang. Lerato Mara Sefodi, nou Te Water, die eerste swart matrone by ’n wit hospitaal.
Sy skud haar kop, wonder waar dié herinnering vanoggend vandaan kom. So baie water het sedertdien in die see geloop.
Sy rek haar treë. Behalwe vir Max, moet sy vandag ook iets doen omtrent dokter Van Zoor. Bestuur moet ingelig word oor sy foutiewe voorskrifte. Sy kan haar die opskrifte in die koerante voorstel as ’n pasiënt in haar hospitaal sterf as gevolg van ’n dokter se nalatigheid.
Sy wonder of hy aan uitermatig hoë werkverwante stres ly. Miskien moegheid as gevolg van slaaploosheid? Huislike probleme? Dalk fisieke probleme?
Sy skud haar kop ingedagte. Die lys oorsake vir skielike vergeetagtigheid is eindeloos.
Maar dit staan soos ’n paal bo water dat dit ’n baie sensitiewe saak is wat met die uiterste omsigtigheid gehanteer moet word. Sy móét egter uitvind wat die probleem is. Só kan dit nie aangaan nie.
Sy draf die skuinste op na die voordeur. Die glasdeure gly geluidloos oop en ’n koortjie sing saam: “Môre, matrone!”
Haar dag het begin.
Dis al twee dae sedert hy laas sy e-pos nagegaan het. Hy skuif voor sy rekenaar in, druk die Outlook Express-ikoon, bevestig hy wil aanlyn gaan, tik sy wagwoord in.
Een e-pos is van sy diensverskaffer wat sy maandelikse faktuur vir hom aanstuur. Nog een van sy makelaar om verslag te doen oor sy aandele. ’n Kort e-pos van Fred by die weerkantoor om hom in te lig oor temperature, windtoestande en moontlike reën. En een van sy broer.
Hy lees Ouboet se e-pos twee keer.
My liewe Max
Dis vyfuur in die oggend en lekker stil. Suzie lê en koerant lees, die kinders slaap nog. Ek het ’n vergadering in Johannesburg om nege-uur, nogal in ’n deftige hotellokaal. Hoop die middagete is net so uitspattig soos die omgewing.
Suzie sê jy moet kom kuier, dan celebrate julle die tweede druk van Teddie se Manewales. Volgens julle uitgewer het julle twee vir julle behoorlik ’n nis gekerf by die agtjariges.
Jy moet die illustrasies sien vir die nuwe boek, Suzie het haarself oortref. Sy loer nou oor my skouer en sê sonder jou stories beteken haar tekeninge niks. Nou ja, ek wil dit net vir die rekord stel: ek kan miskien nie skryf of teken nie, maar my kinders GENIET hulle pa se liegstories!
Liefde van ons almal
Ouboet
Hy leun terug in sy stoel. Ouboet se e-pos is soms die hoogtepunt van sy dag; dit gee hom ’n gevoel van tevredenheid en vergenoegdheid met die lewe. Maar vanaand is sy stemming somber, en dit het niks met Ouboet se e-pos te doen nie, maar alles met Kees te Water.
Hy en matrone Te Water het mekaar vanoggend in die gang raakgeloop. Sy het liggies aan sy arm geraak, hom vol in die gesig gekyk en gevra dat hy oor ’n uur na haar kantoor moet kom. As ’n nagedagte het sy bygevoeg: “Dis tyd dat ons ’n sekere insident bespreek.”
Hy het geweet wat voorlê, nie seker hoe hy die aangeleentheid moet hanteer nie. Dokter Te Water het natuurlik vir haar gesê hy is betrap, miskien bang die insident word oorvertel. Wil matrone hê hy moet dit bevestig?
Toe hy soos afgespreek aan haar kantoordeur klop, het suster Makwanazi oopgemaak. Matrone het hom nader gewink. Suster Ericka en suster Lorna het voor die lessenaar gesit, en op die tafel was ’n voorskrif met stukkies Sellotape vasgeplak. Dokter Van Zoor se onmiskenbare handskrif.
“Ek is jammer, Max,” het matrone om verskoning gevra. “Ons is besig met ’n dringende vergadering. Ek sal jou laat weet wanneer jy kan kom.”
Suster Makwanazi het ’n sagte bye-bye-bye gesê, suster Ericka het mooi geglimlag en suster Lorna se uitdrukking het gesê: Take No Prisoners. Hy het die deur vinnig agter hom toegemaak.
Matrone het hom nie weer ingeroep nie, en hy weet nie of hy verlig of teleurgesteld moet voel nie.
Hy het in die loop sy vingers een vir een teen sy been gedruk en getel. Een, twee, drie, vier, vyf, en weer: Een, twee, drie, vier, vyf. En weer. Een, twee, drie, vier, vyf. En weer.
Toe hy homself kon dwing om op te hou tel, het sy brein ruimte gemaak vir ’n donker kas. Hy ken dit uit sy kop uit.
“Quick!” said Peter. “There’s nowhere else,” and flung open the wardrobe. All four of them bundled inside it and sat there, panting, in the dark. Peter held the door closed but did not shut it, for, of course, he remembered, as every sensible person does, that you should never, never shut yourself up in a wardrobe.
Dis pure stres, het hy heeldag vir homself gesê, dis pure stres. Sodra hy die insident met matrone bespreek het, sal hy beter voel. Maar hy weet klaar hy sal vannag sleg slaap.
Die klank van Max se verdwynende voetstappe in die gang
