boekhouer by ’n klein privaat hospitaal, en Beulah getroud met ’n treindrywer.
Max kyk ’n oomblik af na sy hande. Hy móét gaan hande was.
Was dit vier, vyf weke gelede? Die aand toe dokter Jordan tot laat geopereer het en almal al huis toe was. Dit was goed donker toe hy parkeerarea toe stap, sommer agterom, sodat hy nie deur die hospitaal hoef te stap en die gevaar loop om weer geroep te word nie.
Beulah Gelderblom het gebukkend by haar kar se kattebak gestaan, agterstewe in die lug, asof sy iets binne regskuif. Toe het sy met ’n gesteun afgebuk grond toe, iets opgetel en dit met ’n groot gekreun ingelaai.
Hy was verbaas om haar te sien. Nie omdat sy laat gewerk het nie, maar die agterkant van die hospitaal is donker. Dis gevaarliker daar as voor by die spreiligte.
Hy het vinnig nader geloop om haar te help. Nog nooit het hy iemand so groot sien skrik nie, of ’n mens so aan die bewe sien gaan nie.
“Max! Jy het my omtrént laat skrik! Ek is juis so bang vir die donker. Wat maak jy hier?” het sy senuagtig gevra, haar asem gejaag.
Hy het verskoning gemaak dat hy haar so laat skrik het, dit was nie sy bedoeling nie.
Sy is besig om haar rekenaar in te laai, het sy haastig verduidelik, iemand by die hospitaal het herstelwerk daaraan gedoen. Toe slaan sy die kattebak hard toe, sluit en groet.
’n Week later was almal op soek na ’n gesteelde rekenaar, splinternuut, veronderstel om nog in die boks te wees. Beulah het moord gesweer as sy die een kry wat dit vasgelê het. Almal het gesoek, almal is ondervra, en die boekhouer was die kwaadste van almal, want die rekenaar was bedoel vir haar afdeling.
Twee weke later het sy Max gevra om ’n klomp ou state, printouts, fakse en oortollige papierwerk te shred. Terwyl die masjien kreun en snippertjies papier uitspoeg, het hy afgetrokke na die state in sy hand gekyk wat hy moes deurvoer, dit toe van nader bestudeer. Iets klop nie, maar hy het nie tyd gehad om verder daaroor te dink nie, het net ’n paar state in sy binnesak gestop.
Sy walkie-talkie roep weer.
Beulah en meneer Siegfried gaan by ’n sydeur in; Max loop reguit ongevalle toe. Sy gemoed is soos lood. Wie sal hom glo?
Suster Ericka beduie na die rolstoel se wiel. ’n Speek is gebreek en die raam het ’n duik in.
“Max, jy moet dit maar na Danny by maintenance vat. Kyk of hy iets aan die gebuigde ding kan doen. Ons kan nie sonder die rolstoel klaarkom nie.”
Danny is oor die vyftig, behulpsaam en ’n staatmaker in tye van nood, sy naam op almal se lippe: Danny, die krag is af, die boiler werk nie, die stoel het ’n skroef nodig, die kassie ’n slot. Hy is nie verniet maintenance manager nie, hy ken van breek en bou, opslaan en afhaal. ’n Stompie soos Pikkie, maar twee keer die kop.
“Hallo? Max? Hoor jy my?” vra suster Ericka.
“Ja . . . Wat het gebeur?” Ericka, ses letters. Gelyke getal.
“Dokter Van Zoor het gebeur. Ek hoop net sy million dollar-kar het ’n krapmerk as bewys. Ek gaan nou slaap, gisternag was dol en ek is doodmoeg.”
“Ek het hom nou die aand op die parkeerterrein raakgeloop. Die dokter kon weer eens nie my naam onthou nie, nog minder watter dag van die week dit is.”
“Hoe bedoel jy?” vra Ericka-gelyk-aan-ses.
“Hy weet goed Dinsdae werk die spesialiste tot laat, en die portiers ook, ons het mekaar al ’n paar maal op ’n Dinsdagaand raakgeloop. Maar laas Dinsdag wou hy weet wat maak ek so laat by die hospitaal, en my gevra wat my naam is.”
“Daar is ander dinge wat hy blykbaar ook nie kan onthou nie.” Sy raap haar mandjie en trui op.
Suster Ericka met die donker hare, die blos op die wange, die wip in haar stap. En ’n sagte, koel hand vir als wat asemhaal. Maar nou lyk haar gemoedelike gesig afgerem en moeg. Hy is opnuut dankbaar hy hoef nie nagskof te werk nie.
Suster Lorna kom aangeloop, arms vol lêers, plak hulle hard in die rolstoel neer. “Max, hier is die files vir die apteek.”
Sy kyk Ericka met deernis aan. “Suster, gaan nou huis toe, jy lyk asof jy gaan omval. Ek sal gisteraand se insident aan matrone rapporteer en jou ná drie skakel. Lekker slaap.”
“Dankie, suster, julle moet lekker werk. Jy ook, Max. Kom, ek loop nou!” roep Ericka oor haar skouer na suster Makwanazi, wat met ’n spoed aangehardloop kom. Met ’n “Bye, bye, bye!” is sy ook by die deur uit.
Max maak ’n draai by die toilet om ’n paar stukkies papierhanddoek af te skeur. Hy maak dit nat met ’n bietjie ontsmettingsmiddel en begin vryf die rolstoel se handvatsels. Om en om gaan die bondel papier.
Suster Lorna hou hom deur die glasafskorting van haar kantoor dop, skud haar kop. “Hmm, hy’s al vroeg op sy stukke,” hoor Max hoe sy laggend vir die verpleegster langs haar sê.
“Ons moet ’n tenk Dettol op sy rug vasmaak en ’n rol papier om sy nek hang, dan sal hy gelukkiger wees,” sê die verpleegster.
“Oppas, as julle sagter praat, gaan ek julle nie hoor nie,” sê Max hard sonder om op te kyk. Die deur staan oop en hy kan hulle gefluister hoor, dan die gedempte lag.
Jennifer, wat ’n vinnige koppie koffie in ongevalle kom drink het, loer ook deur die eenrigtingglas.
“Leave him alone, he’s gorgeous just the way he is. If more people were like him, we’ll have a cleaner and healthier society,” sê sy hard genoeg vir hom om te hoor. Sy kap teen die glas om sy aandag te kry, waai vir hom.
“Maybe we should clone him,” sê dokter Bull Sizane. Hy bars uit van die lag toe die clone terug teen die glas tik-tik.
“The world is not big enough for two of us!” Max swaai die rolstoel om en loop by casualty uit.
Eers laai hy die lêers by die apteek af. Mirrie Maerbeentjies, die hoofapteker, skerts met hom. Haar regte van het lank gelede al weggeraak, en dis reeds vergete wie haar die bynaam Maerbeentjies gegee het. Maar die naam is gepas.
“Almal is al platgetrek met maaggriep, Max. Hoe voel jý?” vra die sakkie bene terwyl sy vir hom oor haar oumabrilletjie loer.
“Ek is gesond, want ek was my hande,” sê hy effens kortaf, maar nie onvriendelik nie.
Hy moet hulle aanvaar soos hulle is, het Otto gesê: vuil hande, gekreukelde klere, deurmekaar hare, hoes, proes en nies. Hy wens hulle wil hom uitlos, maar hy neem nie aanstoot nie. ’n Bietjie geterg hou die skale van selfbeheersing en woede in balans.
Vinnig verby ontvangs, maar net toe hy by die voordeur wil uit op pad maintenance toe, roep Ana Williams hom terug.
Hy kyk om. Sy maak haar wysvinger vir hom krom en roep hom nader. Ana is op die skakelbord en hy weet: As jy met haar wil praat, moet jy vinnig praat, voor die volgende oproep.
Hy draai die rolstoel om. Hy weet ook Ana roep altyd na hom met goeie rede, sy praat nie small talk nie. Dié mooi, fyn meisie dra elke siek ou mens, elke mishandelde kind op die hart.
Ana se slaapplek is miskien Ralerata, deur baie gereken as die
