het mekaar regtig in die oë gekyk die oggend toe die net dik gemas was met harders en hulle die bakkie opdra. Sy het vasgenael in die kiel se sleepspoor staan en kyk hoe hy en nog ’n man onder die drastok inbuk en soos trekdiere vorentoe beur; sy broek opgerol tot hoog in sy lieste, spiere en are bultend, senings styf gespan.
Verleë het sy weggekyk toe hy sy pype afrol, en die honde geroep en weggedraf, onbewus daarvan dat sy self nat is en deurskyn. Hy het eers later besef hy het nie ’n onderbroek aan nie.
Haar broer en susters is op twaalf reeds weggestuur na Engelse skole in die stad, maar om die een of ander rede was Frost se laatlam op veertien nog in Vollemink Sekondêr. Teen daardie tyd was Auret reeds verlief op haar, op die kyk-stadium, maar te bang om aan haar te raak. Saterdagaande sit hulle langs mekaar op die harde bankies in die ou bioskoopsaal waar ’n stokou cowboyprent draai en eet grondboontjies uit ’n papiersak. Wat meer was daar om te doen?
Met die bakkie roei hulle oor die baai eiland toe waar die malgasse broei en die robbe wag dat dit aand word om die neste te beroof. Met sy bokskameratjie het hulle foto’s geneem; hy van haar en sy van hom.
Een Sondag het hulle met die fietse na die plaas gery waar hy grootgeword het. Afgestap na die varswaterfontein waar ’n kis in die skoon sand ingelaat is en die suiwer water opwel. Sy wou proe en het uit sy hand gedrink en hy het die druppels van haar ken afgelek, en haar op haar mond gesoen. Sy het hom teruggesoen en hy het gedink dis die afskeid. Die volgende jaar is sy na ’n Engelse meisieskool gestuur.
Hy was seker sy sal nuwe vriende maak wat naweke sal saamkom Vollemink toe, soos haar susters voor haar gemaak het, hom maklik vergeet tussen al die grênd Engelse kêrels. Tot sy verbasing het sy nie.
Daar was af en toe tog ’n brief in die pos in haar ronde meisiehandskrif waarin sy kla oor die streng reëls in die koshuis, dat sy feitlik ingehok is, geen telefoonoproepe mag ontvang nie behalwe van haar ouers, dat sy na haar honde verlang, en die see en die ruik van vis en die hawe. Dat sy die brief met ’n dagleerling moes uitsmokkel. Dat sy nie die vakansie huis toe kom nie, maar saam met haar ouers Karoo toe gaan, waar Frost renperde teel.
Dan een mooiweersdag kom sit sy op die net by hom waar hulle ’n nuwe stoot inboet, in die voorvlerk of buik. Naels pêrelpienk, lippies ’n aks donkerder, kortbroekie ’n goeie raps bo haar knieë help sy om die netnaalde vol te maak. Dring sy opsluit aan om ook te brei, sodat hy agterna die skuifknope moet losryg.
Mettertyd het die onskuldige vryery waarteen Jas hom gewaarsku het van fietsry en resies jaag oor die strand gevorder tot perdry en die duine verken, volstruisneste soek, met die .22-geweertjie skyfskiet, waar sy met die eerste probeerslag die blikkie van die paal af geklits het. Stelselmatig het dit tot iets meer verdiep.
Sy ma het ’n stokkie daarvoor gesteek toe Vilna agter hom begin aanloop huis toe, vrypostig die buitekamerdeur oopmaak as hy bedags probeer slaap en haar sandvoete tussen die lakens afskud. “Sy’s ’n skoolkind, Auret, dis nie betaamlik nie. Soek jou eie portuurs. Sy kan jou in ernstige moeilikheid laat beland.” Tronksake as ’n man met ’n minderjarige verkeer.
Maar hoewel onmondig, was sy goed jarig, en sonder gelyke. Dit het uitgeloop op ’n uitgerekte verhouding wat hom tot in die heerlikste hoogtes van die hemel gevoer het, maar ook laat afsak het in die dieptes van die hel se onsekerheid. Ná skool het Frost sy dogter Amerika toe gestuur vir ses maande. Oriëntasie, het hulle dit genoem. Daarna is sy UCT toe, waarskynlik om die gevoel van studentwees te kry. Ingeskryf vir ’n kursus in die regte, maar of sy ooit graad gekry het . . .
Af en toe het hy ’n gesteelde naweek ingepas wanneer hy weggeglip het Kaap toe, ’n geleentheid saam met ’n vriend gebedel, by haar woonstel aangeklop. Soms ’n bloutjie geloop omdat hy nie ’n definitiewe afspraak kon maak nie weens sy werksomstandighede.
Tydens universiteitsvakansies het sy hom probeer oorreed om saam met haar oorsee te gaan, al weet sy ook hy kon nie, veral Junie, Julie wanneer dit somer in Europa is en die visseisoen op sy beste. Travel is such fun, krap sy op ’n poskaart nadat sy en studentevriende ’n boot gehuur het waarmee hulle op die Mediterreense See seil. Elke aand in ’n vreemde hawetjie vasgemaak, aan wal gegaan en vreemde kosse geëet, wyn gedrink, en gereeld in die water geval as hulle aan boord wou gaan. Op dié manier die horlosietjie verloor wat hy vir haar gegee het. Alles ’n grap.
“Jy het geen idee hoe ons dit geniet het nie. Dit laat my aan Vollemink dink.”
Met die bakkie oorroei na die Lorelei, teen die toue opklouter, die growwe seematras in die wielhuis, met die ritme van die water wat onder die kiel wieg . . . Verbeel hy hom sy het haar lippe afgelek, of was hulle maar so blink van die genietinge waarmee sy hom kom vermaak?
Sulke slae kon hy haar haat, as hy nie so seergemaak was nie.
Om nie heeltemal droëbek te sit nie het hy troos gaan soek. Daar was oulike onderwyseressies, die enetjie van Sutherland waar daar net ordentlike mense woon. Só korrek. En so sonder slag op ’n dansbaan! En geen privaatheid in die voorhuis van die huis waar sy geloseer het nie.
Om eerlik te wees, sy hart was verknog aan die swartkopnooientjie met die groenbruin oë wat hy grootgemaak en vir homself gemerk het, regteroor halfmaan, linkeroor lelie. Tussen al die meisies wat hy geken het, het hy haar bly soek. Hy het altyd verlang na haar aanraking en die ontwykende geur van seep en lyfpoeier as hy haar styf onder sy kortribbetjie intrek in ’n holte in die duine, en hulle mekaar so warm vry dat hulle skaars agterkom die suidewind waai hulle toe.
Is daar enigsins nog sprake van trouheid? het hy hom dikwels in sy eensaamheid afgevra. Hy het die weke en maande afgetel, sy verlange fisies weggewerk. Homself moer toe gewerk op die see; Sondagaande gaan vis soek, by die naaste hawe afgelaai en dadelik weer losgegooi. Vrydagaande vodde op Vollemink aangekom.
Hoewel hy homself deurgetrek het, het hy die Lorelei met sorgsaamheid behandel en mooi opgepas. Want ’n skuit is soos ’n vroumens wie se giere jy nog nie ken nie. Jy moet ’n gevoel kry vir haar. Soos ’n versigtige jongkêrel wat ’n onervare meisie op die dansvloer nader, het hy die boot hanteer. Haastig van natuur, moes hy hom bedwing as die wind deur die maswerk fluit, wou hy met haar die oop waters invaar dat die wit skuim teen haar opspat en sy ’n breë spoor agterlaat. Hy sou wou kyk hoeveel knope sy kan haal, hoe diep hy haar kan laai. Maar dis nie hoe ’n verstandige man te werk gaan nie. Hy het geweet hy moet haar eers liggies vashou en die passies leer, met omstandigheid oor die seë stuur om haar nie in die trôe te laat breek val nie.
Hy was gou bekend as een van die voorste skippers op Vollemink, ’n man wat versigtig en spaarsaam met sy geld gewerk het, wat iets bymekaar wou maak vir die toekoms.
Saam met die vrou van sy hart.
Mettertyd moes hy homself egter al hoe meer afvra of dié vrou nog bestaan. Nuus van haar is wisselvallig, vol vae beloftes. Hopefully I’ll be back by Christmas. Love, Vilna.
Soms wonder hy of liefde nie die mees misbruikte woord in enige taal is nie, wanneer die uitlewing van begeerte en hartstog ’n selfsugtige gewoonte word, wat saamgaan met leedvermaak en uittarting, jaloesie en hardvogtigheid. Wat het geword van misterie en deernis en warmte en innigheid?
Hoekom moes sy onvoorwaardelike liefde bederf word deur agterdog? Hoekom kry hy die gevoel dat dit vir Vilna gerieflik is dat hy daar is, ’n handperd om haar te vermaak wanneer sy die slag besluit om huis toe te kom? Nes hy dink sy het hom vergeet, soek sy hom, agtervolg hom, kom in die maanlig met die honde oor die natblink seestrand aangehardloop, klim uitasem die duin uit agter die rooi gloed van sy sigaretkooltjie aan. Om haar in die mik van sy opgetrekte bene te kom inwikkel, waar hulle mekaar lank en innig bemin.
Daarna is
