na The Gables toe gaan.”
Hy knik instemmend. Sy gesig bly hard en geslote. “Bel net om te hoor wanneer dit hulle pas. Ek sal jou neem.”
Hoofstuk 6
Voor sy weg is na The Gables toe het Ria vir Bill geskryf om hom te sê dat sy nie nou terugkom stad toe nie. Haar toekomsplanne is onseker, het sy geskryf, en sy dink dit sal goed wees as hy vir sy vrou gaan kuier en weer met haar gesels. Miskien kan hulle tog tot ’n vergelyk kom, al is dit net om die kinders se ontwil. Maar wat ook al gebeur, sy sal nie met hom trou nie en sy dink dit sal beter wees as hulle mekaar so min moontlik sien wanneer sy terugkom.
Dit was nie ’n maklike brief om te skryf nie, maar sy het agterna verlig gevoel. Sy het geweet sy doen die regte ding en dit was voorlopig genoeg.
Emily sou die volgende oggend saam met Paul dorp toe gaan en het belowe om die brief te pos.
Paul het Ria nog dieselfde middag na The Gables toe geneem. Sy het haar tikmasjien en notaboeke saamgeneem in die hoop dat sy ’n bietjie werk gedoen sou kry.
Daar het ’n warm wind gewaai en stofwolkies het plek-plek in die veld uitgeslaan. Dit was ’n vaal, troostelose soort dag. Ria was tam van die hitte en min slaap en boonop terneergedruk oor haar konfrontasie met Paul. Emily was die hele oggend in die kombuis besig om vrugte in te lê en konfyt te kook, en Ria het nie kans gekry om met haar daaroor te gesels nie. Mona het nie vir middagete tafel toe gekom nie en Ria het gewonder of haar hoofpyn erger was.
Sy het later vir Katy in die gang gekry en gevra of Mona siek is.
“Miss Mona het kwaai hoofpyn en is ontsteld,” sê Katy koud. “Miss Mona is nie sterk nie; dinge krap haar maklik om.” En neus in die lug het sy weggestap.
Paul het sy gewone gang gegaan, maar hy het so ongenaakbaar gelyk dat Ria maar liewer uit sy pad gebly het. Dit was heel duidelik ’n goeie tyd om by die familie op The Gables te gaan kuier.
Hulle het min gepraat op pad soontoe. Paul was afgetrokke en Ria het gewonder of hy ander bekommernisse ook het. Maar sy het dit nie gewaag om te vra nie.
Ria was een keer vantevore op The Gables vir ’n kort kuiertjie, maar sy het vandag weer met ongeveinsde bewondering na die groot wit gewelhuis met sy wye, koel stoepe en ontwerperstuin gekyk. Deinende groen grasperke, sag soos fluweel, ’n blou, geteëlde swembad, ’n goed versorgde tennisbaan, beddings vol struike en blomme, skilderagtige bruggies en stroompies, groot ou koeltebome … Dit was soos ’n prentjie uit ’n boek – te mooi om waar te wees.
Van binne was dit ’n droomhuis: ruim, sonnige vertrekke met ou meubels, mooi skilderye en tapisserieë en dik Persiese tapyte waarin jou voete wegsak. Bokant die kaggel in die studeerkamer het ’n versameling gewere gehang wat seker ’n fortuin gekos het. Ria se slaapkamer was wit en blou en haar badkamer het dieselfde kleurskema gehad. Alles was deftiger en meer gesofistikeerd as op Towerwater.
Daar was min huise en tuine in Johannesburg se spogbuurte wat The Gables in weelde sou oortref. En tog, as sy kon kies, kies sy Towerwater met sy eenvoud en grasie.
Hugo Theron, die eienaar van The Gables, was sowat vyf-en-vyftig en ’n groot, effens gesette man met die selfvertroue wat geld en status bring. Hy was opgewek en vol grappies en het Ria dadelik op haar gemak laat voel. Sy het van hom gehou, maar tog was daar iets aan hom wat haar gehinder het. Presies wat, kon sy nie sê nie.
Sy vrou, Mildred, was ’n paar jaar jonger as hy. Sy was ’n aanvallige blondine, kunstig grimeer en seker van haarself. Sy het ’n harde mond, dink Ria. Onder die uiterlike sjarme is daar ’n vrou wat gewoond is om haar sin in alles te kry, ’n vrou wat nie veel tyd of simpatie vir gewone mense of minderbevoorregtes het nie. Sy het ’n blougroen syrok aan wat pas asof dit vir haar geskep is – en miskien is dit. Ria is bly sy het ’n paar van haar mooiste rokke ingepak.
Hulle het uit die fynste en mooiste porselein tee gedrink en daarna het Paul en Hugo studeerkamer toe gegaan om ’n rukkie oor boerderysake te gesels.
“Wil jy nie vir ete bly nie, Paul?” vra Mildred toe hy later kom groet. “Ek het ’n paar mense uit die dorp genooi om Ria te kom ontmoet – dokter Walters-hulle, die nuwe landdros en sy vrou en nog ’n paar ander. Joy Marsh kom ook. Jy sal baie welkom wees.”
Maar Paul wil nie bly nie.
“Laat my weet wanneer ek jou moet kom haal,” sê hy vir Ria. ’n Vlugtige handdruk, ’n beleefde glimlaggie, en hy en Hugo stap saam uit na sy motor toe. Ria het hom met ’n gevoel van teleurstelling sien gaan. Hy kon gerus maar gebly het.
“Ek het regtig niks meer geduld met Paul nie,” sê Mildred vies. “Hy begrawe hom daar op Towerwater met daardie twee vroumense. Dis genoeg om enigiemand die kluts te laat kwytraak. Ek het hom aan minstens ’n halfdosyn meisies voorgestel en moeite gedoen om hulle hier na The Gables toe te nooi, maar hy stel net nie belang nie. Dié Joy Marsh van wie ek netnou gepraat het, is ons bure se dogter en baie oulik, maar Paul wil van niks weet nie. Haar oë is te na aan mekaar of iets. Bid jou aan! Ou Josua Marsh is seker ’n halfmiljoen rand werd – en hy vind fout met haar oë. Nou hoor ek Tillie du Plessis kuier heeldag daar op Towerwater. Dink jy Paul is verlief op haar?”
“Ek het nie die vaagste benul nie,” sê Ria haastig. “Ek het haar nog net een of twee keer gesien. Sy kom bespreek gewoonlik haar boerderyprobleme met Paul.”
“Dis baie slim van haar,” sê Mildred. “Dalk kry sy so reg wat niemand anders blykbaar kan regkry nie.”
Ria antwoord nie en ná ’n rukkie sê Mildred weer: “Ek het oom George destyds baie kwalik geneem toe hy met Emily getroud is. Dit was nie reg teenoor sy kinders en sy familie nie. Wat hom besiel het om so iets te doen, sal niemand seker ooit weet nie. Hy het haar oral saam met hom geneem en verwag dat die familie haar soos ’n gelyke in hulle huise ontvang. En daar sit Paul-hulle vandag nog met haar opgeskeep.”
“Emily is ’n opgeleide verpleegster – sy masseer Mona dikwels wanneer sy pyn het – en sy is bekwaam en hardwerkend. Die hele huishouding rus op haar skouers. Ek dink Paul en Mona sal verlore wees as sy moet weggaan.”
“Dan sal Paul ten minste verplig wees om weer te trou. En die arme Mona – wat ’n patetiese figuur, nè? So neuroties en verbitterd. Ek het al baie vir Paul gesê om haar na ’n inrigting toe te stuur waar sy behoorlike psigiatriese behandeling kan kry. Dis wat sy eintlik kortkom. Maar natuurlik, Paul sal dit nooit doen nie.” Sy haal haar skouers op. “Maar hulle moet maar hulle eie heil uitwerk.”
Ria wens sy kan Mildred vertel van die skilderye wat in Mona se werkkamer weggesteek is, maar sy durf nie.
“Het jy Paul se oorlede vrou, Winnie, ook geken?” vra Ria huiwerig. Sy wil nie Towerwater se mense agter hulle rug bespreek nie, maar daar is nog so baie wat sy graag wil weet.
Mildred knik. “Sy was ’n baie mooi meisie. Haar ma is dood toe sy klein was en sy het by haar ouma grootgeword, maar haar mense was glo heeltemal welgesteld. Sy was van die begin af nie baie gelukkig op Towerwater nie. Mona was jaloers op haar en hulle het gedurig vasgesit. Winnie het ’n baba verwag en daarop aangedring dat Paul vir Mona wegstuur van Towerwater af, maar hy wou dit blykbaar nie doen nie. Dit was natuurlik ’n onmoontlike situasie vir die arme kind en niemand was verbaas toe sy later ’n senuwee-instorting kry nie. Sy het in ’n donderstorm in die rivier verdrink – goedsmoeds met haar motor deur die vol rivier probeer jaag. Daar is mense wat sê sy het selfmoord gepleeg. Ander dink dat sy en Mona weer rusie gemaak het en dat sy uit blinde
