gebeur het nie.”
Ria dink aan wat Katy haar vertel het en ril asof iemand oor haar graf loop. Weet niemand anders dan van die boodskap wat Winnie gekry het dat Paul in die veld seergekry het en dat sy hom moet kom haal nie? Watter geheim bewaar Towerwater se mense? Wie beskerm hulle?
“Kom ons gaan swem,” sê Mildred. “Die ander sal netnou hier wees.”
Die water was verfrissend en Ria het lui ’n paar lengtes geswem en toe by Mildred op die gras gaan lê.
Die ander gaste het later opgedaag en gou hulle pad na die swembad gevind. Joy Marsh was ’n oulike blondine met ’n vol rooi mond en ’n mooi goudgetinte vel. Haar kunstige grimering het ’n mens skaars laat agterkom dat haar oë klein was en te naby mekaar sit.
Drankies is by die swembad bedien en die eerste sterre het al verskyn voor hulle binnetoe is om reg te maak vir aandete.
Ria het ’n wit rok aangetrek, haar rooibruin hare opgesteek en die lang maansteenoorkrabbetjies aangesit wat sy by haar ma geërf het. Sy het geweet sy lyk mooi, en sy het die waardering in die ander gaste se oë gelees. Tog het dit gevoel asof daar iets kortkom.
Die tafel was met die mooiste glas, silwer en porselein gedek, die kos was keurig en die wyne van die beste. Hulle is deur bediendes in spierwit uniforms bedien en ’n mens kon sien dat hulle hul werk ken. Partytjies soos die een van vanaand is blykbaar maar deel van die lewe op The Gables.
Die gaste was in ’n goeie bui en die geselskap opgewek en vol kwinkslae. Ria moes later vertel van die boek wat sy wil skryf, maar ná ’n paar ligte, spottende opmerkings het sy die gesprek in ’n ander rigting gestuur.
Ek is jammer Paul is nie ook hier nie, het sy gedink. Ek sou graag wou sien hoe hy in sulke geselskap inpas. Daar op Towerwater is sy woord wet en kry ’n mens die indruk van ’n man met innerlike krag, maar hoe sal hy hom tussen buitestanders laat geld?
Hulle het oor alles gesels – die jongste letterkunde, die politiek, boerdery – en Ria het die aand baie geniet. Sy het opgelet dat haar gasheer heelwat drink en dat Mildred een of twee keer afkeurend na sy rooi, natgeswete gesig kyk, maar hy was verdiep in ’n gesprek met José Walters, die dokter se mooi, terglustige vrou, en het hom nie aan haar gesteur nie.
Eers teen middernag het die gaste aanstaltes begin maak om huis toe te gaan. José en die landdros se vrou is nie saam met die ander weg nie. Hulle kuier die naweek op The Gables en hulle mans sou die volgende dag ná werk weer uitkom plaas toe.
Ria word die volgende oggend vroeg wakker. Die huis is nog doodstil, maar sy is wawyd wakker. Sy trek haar swembroek aan en saggies, om nie die slapende mense te steur nie, glip sy by ’n sydeur uit. Die tuin is nog vol skaduwees, maar die spreiers op die grasperke spuit al en die tuinier is besig om te skoffel.
Tot haar verbasing tref sy vir Hugo by die swembad aan. Sy was seker dat hy ook nog besig is om die vorige aand se roes af te slaap. In die helder oggendlig lyk hy moeg en ouer as sy vyf-en-vyftig jaar. Daar is sakkies onder sy oë, sy gesig het ’n gryserige kleur en die spiere van sy liggaam hang slap. Dis moeilik om te glo dat die man wat so oud en moeg hier langs die swembad sit, hulle vrolike gasheer van die vorige aand is. Hy kyk verras op toe sy nader kom en sy kan sien hoe hy homself probeer regruk.
“Goeiemôre,” groet hy. “Dis ’n verrassing. Ek het gedink stedelinge slaap tot die son daar gunter in die lug sit.”
“Moenie glo nie,” sê sy. “Ons is almal werkende mense.” Sy kyk met ’n glimlaggie na hom. “Staan Oom elke oggend so vroeg op?”
“Ek het my hele lewe lank vroeg opgestaan – die son vang my nie in die bed nie. Wel, Ria, wat dink jy van The Gables? Mooier as Towerwater, nè?”
“Ek dink dis ’n wonderlike plaas. Julle is seker baie trots daarop. Wat meer kan ’n mens begeer as so ’n huis en tuin en plaas?”
Hy kyk na haar, dan haal hy sy skouers op. “Ja, die lewe het verander. Ons het ryk geword – ons besit duisende morg grond, ’n paleis van ’n huis, ’n halfdosyn trekkers en blink motors – maar ek dink ons was baie gelukkiger toe ons net ’n paar pennies ’n pond vir ons wol gekry het en gedurig moes mooipraat met die bankbestuurder. Die lewe is nou so gekompliseerd en boerdery het so ’n gespesialiseerde besigheid geword dat jy net nie meer tyd het om terug te sit en die lewe te geniet nie. Ek het drie voormanne wat my plase bestuur en vir my boer, want ek dien in so baie liggame dat ek nie tyd het om dit self te doen nie. Ek haat die stad en tog is ek meer in Pretoria, Kaapstad en Port Elizabeth as op my plaas. Boonop hang daar so ’n groot vraagteken oor die toekoms dat jy liewer nie aan die dag van môre wil dink nie. Jy gaan maar net saam met die stroom en spartel en spook om bo te bly. Dis net partymaal as jy nugter is en die wêreld stil is om jou, dat jy wonder waar dit alles heengaan.”
Hy klink bedruk en Ria weet vir ’n oomblik nie wat om te sê nie. Dan sê sy sag: “Vertel my van Oom se kinders. Ek sou hulle graag wou ontmoet.”
“Elinor en Jack kom Aprilmaand huis toe – ek hoop jy is dan nog hier in ons wêreld. Buks boer by Somerset-Oos. Dis op die oomblik baie droog daar, maar sy skure is vol lusern en hy het geen rede tot kommer nie. Maar my kinders is saf – hulle is lui en gemaksugtig. Hulle ma het hulle bederf; hulle het nooit swaargekry of harde werk geken nie. En wat my die meeste hinder, is hulle materialisme. Geld is al wat tel; dis die maatstaf waarmee alles gemeet word.”
Ria skud haar kop en sê saggies: “Dis ’n klagte wat ek gedurig hoor: vandag se kinders is saf; hulle het te maklik grootgeword. Maar ek dink julle onderskat hulle. As dit nodig is, sal hulle genoeg murg in hulle pype hê.”
Sy staan op, gooi haar handdoek af en duik in die koel blou water in. Toe sy weer sien, is Hugo langs haar, en hulle swem saam ’n paar lengtes. Hy swem goed, maar sy kan aan sy asemhaling hoor hy kry swaar. Toe hulle uit die swembad klim, is hy heeltemal uitasem.
“Jy sal dit seker nie glo as jy my so hoor blaas nie,” hyg hy, “maar ek het op my dag vir W.P. vleuel gespeel. Nou ja, die jare stap aan.”
Toe hulle huis toe stap, sê hy: “Trek gou aan, dan kom drink jy saam met my koffie in my studeerkamer. Ek wil vir jou my gewere wys. Die ander mense sal nog lank slaap.”
Sy het sy gewere bewonder en gesien hoe sy oë glinster terwyl hy haar van sy jagtogte vertel. Juliemaand gaan hy weer op ’n safari na die Caprivi waar hy hoop om ’n olifant te skiet. So het almal hulle drome. Sou Mildred ook nog droom? wonder sy.
Die middag het daar ’n klomp jong mense opgedaag om tennis te speel en te swem, en die aand het hulle vleis gebraai en op een van die groot stoepe gedans.
Ria het goed gedans en was gedurig in aanvraag, maar sy het later weggeglip om haar te verfris. Sy gaan nie dadelik terug na die oop stoep waar hulle dans nie, maar stap deur die eetkamer na een van die ander stoepe om ’n bietjie asem te skep. Die geur van die rankrose teen die pilare vul die lug, en te midde van die vrolikheid wat hier op The Gables heers, is daar ’n tikkie verlange in haar hart. Na Bill, haar familie of Towerwater se mense? Of sommer net na ’n eie gesin, ’n eie huis?
Sy wonder wat die mense op Towerwater vanaand doen en hoe dit met hulle gaan. Later, wanneer hulle nie meer so ontsteld is nie, wil sy weer met Paul gesels en hom probeer oorreed dat hulle ’n uitstalling van Mona se skilderye reël. Dit sal so baie vir haar beteken.
Sy hoor stemme in die eetkamer agter haar en ’n man en vrou kom uit op die halfdonker stoep. Sy herken José Walters se rooi rok en sien die man by haar is Hugo Theron. Sy staan half versteek agter die wit pilaar
