dis nie presies so nie,” sê Terrie. “Ek sê jou ek het nie te goed geluister nie, maar ek weet dat my boetie eendag gedurende die vakansie parmantig was en my ma het hom op die hande getik en Leonie – haar naam is Leonie Hartmann – was verskriklik ontsteld daaroor. Sy het dit nie gewaag om iets teen my ma te sê nie, maar sy’t vir my suster gesê dis die slegste ding wat mens ’n kind kan aandoen, want hy wil jou natuurlik terugslaan en hy mag nie, en dan kook en kook dit in sy binneste, of sy siel, of iewers, en eendag sal hy dalk net daardeur ’n moordenaar word.”
“Dit mag so wees,” sê Tokkie ’n bietjie onseker. “Ek weet ons het taamlik slae gekry toe ons klein was, maar tot dusver het ek nog nie lus gehad om iemand te vermoor nie – behalwe dat ek partykeer lus het om Yskis se nek om te draai,” voeg sy met een oog op Elsabe by.
Elsabe gryp haar.
“O, so! Ek sal jou nou ’n klap gee en kyk of jy my dan wil vermoor!”
“Jy, en wie nog?” vra Tokkie spottend.
Sy en Elsabe stoei met mekaar tot albei lam van die lag teen die ander meisies val.
Terrie, wat hulle aangehits het, word skielik stil. “Oppas!” sê sy uit die hoek van haar mond.
Matrone staan daar en kyk hulle met ’n kwaai gesig aan. Die saal het meteens stil geword.
“Elsabe van den Heever en Tokkie Nel, skaam julle!” sê sy verwytend. “Sulke groot meisies, om julle só te gedra en dit voor die hele skool! Wat moet die kleintjies en die nuwe meisies van julle dink?”
Die kleintjies dink nie veel nie. Hulle is hierdie meisies se gedrag lankal gewoond.
Die stuk of twintig nuwe leerders wat hier en daar in die saal staan en oorbluf is van al die geraas, kyk hulle verskrik aan. ’n Mens sal jou seker doodskaam om so voor die hele skool uitgeskel te word!
Carla Willemse, wat in die skaduwee langs die groot deur wegraak, beskou die toneel sonder die minste belangstelling. Sy kan nog nie glo dat alles wat die laaste paar ure met haar gebeur het, werklikheid is nie. Hier staan sy tussen meisies wat alles behalwe normaal optree. Sy is Carla Willemse, ’n vreemde persoon.
Wat het die beroemde Olga Willovitch met hierdie kind te doen wat vandag nog nie ’n viool in haar hande gehad het nie – Olga Willovitch wat feitlik met haar viool in die hand gaan slaap het? Haar gesig is so wit soos papier en haar blik rus op die twee meisies wat nou opgestaan het en hul kouse en klere afstof.
Hulle lyk albei skaam, veral Elsabe, want net op daardie oomblik kom juffrou Muller die trap af en staan hulle en aankyk.
“Wat skort, Matrone?” vra sy. “Is hulle al klaar weer stout?”
“Nogal!” brom Matrone. “Stoei en gaan te kere soos seuns! Ek het lus en sit hulle by die graadvyfs. Dit is altyd dieselfde meisies wat moeilikheid veroorsaak. Ek verwonder my net dat Kobie Malan nie daarby is nie.”
“Sy sou gewees het,” sê Heloise ewe ernstig. Sy moet taamlik hard praat om haar stem van anderkant die saal te laat hoor. “Maar sy is nie hier nie.”
“Wat?”
Matrone kyk haar stip aan.
“Kom hier, Heloise!”
Met ’n bietjie gestoot en gestamp kom Heloise vorentoe en gaan staan voor Matrone.
“Wat bedoel jy Kobie is nie hier nie? Waar is sy dan?”
“By die huis, Matrone.”
Heloise lyk hartseer. Al baklei sy en Kobie so baie, kan sy nie sonder haar suster klaarkom nie. Kobie was nog altyd daar om haar op te pas.
Matrone lyk onvergenoeg.
“Watter stoutigheid het sy nou weer aangevang? Het sy nie skool toe gekom nie?”
“Nee, sy kon nie. Sy is siek.”
“Wat makeer?”
Matrone voel dadelik onrustig, want Kobie is na alles tog haar oogappel.
“Sy was gisteraand na ’n konsert, alhoewel my ma haar belet het om te gaan. Sy het my broer se klere gedra en programme verkoop. My ma het haar gevang en sy wou haar straf, maar sy kon nie, want Kobie het naar geword – baie naar – bo-op alles in die motor. My pa was baie jammer vir haar, maar my ma was nie, want sy sê Kobie word altyd net op die regte oomblik naar – die regte oomblik vir háár, nie vir my ma nie –”
“Dis genoeg, Heloise!” vermaan Matrone. “Wêreld, jy en Breggie kan baie praat as julle eers begin.”
“Matrone het my gevra,” sê Heloise beledig. “Ek sou nie vertel het nie, maar Matrone het gevra. Matrone wou weet waar –”
“Stil jy!”
Matrone kan nie meer haar lag hou nie.
“Ek weet nie of jy daardie manier van praat by Breggie geleer het of sy by jou nie, maar mens word eintlik bang om julle iets te vra. Julle hou aan sonder end.”
Juffrou Muller kom nou vorentoe.
“En is Kobie nog siek, Heloise?”
“Ja, Juffrou. Pappie bring haar môre vroeg. Hy het juffrou Van der Westhuizen gebel.”
“O, nou goed. Elsabe van den Heever en Tokkie Nel, kom na die graadelf-klaskamer sodra Matrone julle nie meer nodig het nie.”
Sy loop weg en Elsabe en Tokkie kyk mekaar mismoedig aan.
“Nou is dit klaar!” steun Tokkie.
“Ek sal salf op julle wonde kom smeer,” troos Terrie.
“En ek het nie eens kans gekry om haar te groet nie,” sê Elsabe nors. “Dis ’n mooi manier om ’n kwartaal te begin.”
Hannie Landsberg lag haar vriendelik toe.
“Jy sal netnou genoeg kans kry,” fluister sy, want Matrone kyk hulle verwytend aan, “in die graadelf-klaskamer.”
“Sy sal g’n woord praat nie!” spot Hilda Meintjies agter haar hand. “Net: ‘O, Juffrou! Dit spyt my tog so, Juffrou! Ek sal dit nie weer doen nie!’”
“Hilda, jy kry ’n strafkruisie!” sê Matrone streng. “En Elsabe en Tokkie natuurlik ook. Julle weet goed julle mag nie praat terwyl ek die lyste uitlees nie. Wat makeer julle meisies? Die plek is altyd in rep en roer net wanneer julle inkom.”
Dis iets ongewoons om die eerste dag al strafkruisies te kry, gevolglik is dit spoedig stil in die groot saal, sodat Matrone in vrede die slaapkamerlyste kan uitlees.
“Dis al,” sê sy toe die laaste lys gelees is. “Gaan nou boontoe en pak uit. As julle te veel raas, word julle almal gestraf.” Sy kyk hulle streng oor haar bril aan, maar hulle is nie werklik bang vir haar nie.
Die meisies storm nou met honderde vrae op haar af.
“Matrone, hoekom is Susie Mentz se bed nie meer langs
