Toe Michael terugkom, sit ek en huil.
“Nou wat?” vra hy. “Hoekom huil jy?”
“Oor die futiliteit van hoenders,” sê ek.
Michael kyk lank na my, dan na die hoenders. Hy kom sit langs my op die bankie, trek my styf teen hom vas en praat trooswoorde teen my hare.
Later die dag ry ons na God’s Window, parkeer die MG en stap ’n ent om na die pragtige uitsig te kyk. Ek onthou dat ons in my kinderdae dikwels daar aangedoen het op pad Wildtuin toe en hoe bly die vergesig my gemaak het. As ’n mens in Pretoria grootgeword het, is berge nog amper mooier as die see. Maar dié keer is al gedagte in my kop dat ek daar sal wil afspring om van die doodsheid in my ontslae te raak. Ek gryp Michael benoud vas. “Vat my hier weg, asseblief,” kerm ek. “Ons moet huis toe gaan. Daar is groot fout met my. Ek moet by jou pa uitkom.”
Terug by die rondawel gesels ons lank, en omdat ek die onheil kan uitpraat, kom daar ’n mate van kalmte en verligting oor my. Michael oortuig my dat die paar dae in die wildtuin goed sal wees vir my en vir ons. Van ’n apteek in Hazyview bel hy sy pa, ’n internis, verduidelik die situasie, en Pa skryf telefonies vir my kalmeerpilletjies voor. Die pilletjies laat trek so ’n wasigheid oor my emosies en ek kom deur die dae in die wildtuin.
Toe ons terug is in Pretoria besef pa Nico dat my toestand ernstig is en hy bespreek dit met my ginekoloog en ’n psigiater. Hulle is dit eens: prenatale depressie. Gelukkig is ek reeds oor die gevaarperiode van die eerste drie maande van swangerskap en kan ek dadelik begin met antidepressante. Binne drie weke begin my gemoedstoestand ligter raak en ek keer terug uit die duisternis. Die wete dat die mal gedagtes die gevolg was van ’n hormonale wanbalans en dus ’n fisiologiese verklaring en oplossing het, is ’n groot verligting.
Ek en Michael laat bou entoesiasties ons nuwe huis klaar, en toe ons Michelle-kind gebore word, is alles so reg en so mooi soos wat ’n jong professionele egpaar se begroting toelaat. Ek het al die gordyne self gemaak, ook die laslapdekens vir die slaapkamers en laslapkussings vir die sitkamer. Mense wat kom kuier, komplimenteer my handewerk en ek begin bestellings kry vir laslapdekens en -kussings.
Nege maande later is ek weer swanger, en dié keer hou familie en vriende, almal, my dop vir uithaak-tekens, maar ek seil maklik en sonder probleme deur die swangerskap. Nina se geboorte maak ons gesin, so glo ons, volledig.
Hoofstuk 6
Michael is een-en-dertig en ek agt-en-twintig. Ons dogtertjies, Michelle en Nina, is onderskeidelik drie en amper twee jaar oud. Om ouers te wees is ons grootste vreugde. Ons is ’n gelukkige jong gesinnetjie.
Michael werk by Tukkies se Studentediensburo as sielkundige. Ek het die spaarkamer van ons huis in ’n tuisnywerheid omskep en het ’n vrou voldag in diens om my te help met die naaldwerk. Ek maak nou, benewens my laslapprodukte, ook ’n reeks van kruie- en speseryprodukte wat ek aan geskenkwinkels in Pretoria en in Johannesburg verkoop. Ek verdien daarmee ’n goeie aanvullende inkomste terwyl ek ’n toegewyde tuisbly-ma is.
Maar my wêreld krimp.
Michael en sy sielkunde-kollegas lees al wat ’n boek is oor nuwe sielkundeteorieë en terapeutiese metodes en hy kom smiddae begeesterd tuis. Dan praat hy veral oor die Amerikaanse sielkundige Arthur Janov se boek The Primal Scream.
Ek voel agtergeblewe in ’n vervelige voorstad van Pretoria.
Michael en kie. begin korrespondeer met Janov se Primal Institute in Santa Monica, Kalifornië, en hulle is baie opgewonde toe hulle een van dié instituut se terapeute oorreed om Pretoria toe te kom. Hulle bied hulleself aan as proefkonyne vir Primal-terapie, teen omtrent die helfte van elk se salaris per maand, en neem verlof vir die twee weke lange intensiewe terapie waarmee die proses ingelui word.
Die eerste twee weke se terapie behels daaglikse sessies. Daarvoor gaan woon Michael in afsondering in ’n buitekamer by vriende. Daarna het hy drie weke lank twee individuele sessies per week waarna hy ’n onbepaalde tyd twee maal per week saans groepsessies bywoon. Michael is op pad om ’n “Primal-persoon” te word, en vir my raak hy ver en vreemd.
Wat hulle presies in die terapiesessies doen, is hoogs geheim, maar soms kom Michael ná ’n sessie by die huis aan met rooigehuilde oë. Hy praat egter nie met my daaroor nie; ons deel nie meer alles nie, sit nie meer saans saam in die bad en gesels oor ons dag nie. Hy raak krities oor hoe ek die kinders hanteer en sien wat hy noem “Primal-skade” in my geringste teregwysing van hulle. Dit is ooglopend moeilik vir ’n Primal-persoon-in-wording om om te gaan met ’n Gewone Neuroot.
Ek voel bedreig en uitgesluit. En soms lekker die moer in!
Vrydae pak ek vroegoggend mandjies met my produkte en lewer my bestellings af, eers aan winkels in Pretoria en dan ry ek deur Johannesburg toe, na die winkels daar. My beloning aan die einde van so ’n oggend se handeldryf is ’n middagete met ’n glas wyn in ’n restaurant in die pasvoltooide Sandton City. Dit laat my soos ’n wêreldburger voel.
Met dié etes merk ek gereeld ’n man op wat alleen by ’n tafel sit en werk terwyl hy eet. En ek kom agter hy het my ook raakgesien. Eendag stap hy oor na my tafel en kom stel homself voor. David. Engels. Mede-wêreldburger. Met ’n selfversekerdheid in sy stap en ’n vibrasie in sy donker stem wat êrens in my lyf resoneer.
David vertel my hy “dryf handel met metale”. Vir my wat net mense ken wat aan ’n universiteit studeer het, klink dit onakademies en tog half belangrik. Hy vra uit na wat ek doen en ek laat my klein tuisnywerheid ook ewe belangrik klink. Toe hy wegstap, sê hy: “Will you join me for lunch next Friday?”
Ek het ook nou iets geheimsinnigs om die res van die week aan te dink, buiten klein kinders en lappiesgoed en ons huishouding. Die skuldgevoel wat effe pla, probeer ek ignoreer. Dis tog net lunch, nie ’n moord wat ek beplan nie.
Die volgende Vrydag doen ek moeite met my voorkoms en oor middagete sê David vir my ek is mooi. Nee, eintlik sê hy vir my ek is sexy. Daar is daardie iets in die toonhoogte van sy stem as hy dit sê . . . Dit voel asof iemand my weer interessant vind. Ek voel weer sensueel en sien uit na ons ete-afspraak die volgende Vrydag.
My man het na ’n ander planeet verhuis en merk absoluut niks van hierdie ontluiking nie. Ons leef in twee afsonderlike wêrelde – dié van die Gewone Neuroot en die Primal-persoon-in-wording, die tuisnyweraar en die groot sielkundige, die ontwakende nimf en die asketiese Primal-bekeerling.
Daar is baie dinge wat aanleiding gee tot affairs en ’n mens kan dit op baie maniere rasionaliseer. Dis ’n menslike drama wat hom daagliks afspeel; huweliksontrouheid is ’n tema in menige sepie en in die meeste hedendaagse liefdesverhale. My affair met David die scrap-metal dealer was daarom nie uniek nie, ook nie verstaanbaarder en dus meer verskoonbaar nie. Inteendeel, klinies beskou was dit so voorspelbaar. Soos enige ander affair was dit aanvanklik só opwindend en uiteindelik geheel en al destruktief. En vir ’n goeie Doppermeisie ’n algehele ommekeer van alles wat haar tot in daardie stadium aan die aarde geanker het. Dit voel vir my of ek reg in die middel verdeel het. Die deel van my wat met die allesoorheersende skuldbesef sit, beëindig uiteindelik die kortstondige hedonistiese vergryp van die ander deel van my. Soos wanneer ’n hoofmeisie ’n standerd 7-flerrie tot orde sou roep.
Oor die einde van ons affair haal David net sy skouers op. Vir hom is dit ’n onvermydelike en natuurlike verloop van ’n affair. Nie sy eerste nie.
Maar ek voel verlore. So verlore dat ek Michael se Primal-terapeut opsoek. Oor ’n koppie koffie verduidelik hy vir my dat ’n huwelik tussen ’n Gewone Neuroot en ’n Primal-persoon nie ’n kans het nie. Al raad is dat ek die
