gluur hom woes aan en almal praat nou tegelyk. Maar Apie weier om plat te val. Die kinders argumenteer met hom, dreig en soebat . . . maar hy bly staan. Hy staan vas en verseg om te val. Die kinders vergeet skoon van die laggende gehoor en die toneelstuk.
“Wag!” skree Saartjie en haar oë vlam. “Laat ek weer met hom praat. Wat makeer jou, Apie? Is jy simpel?”
Apie skud verwoed kop. Hy is nie simpel nie.
“Hoekom wil jy nie neerval as Bennie jou geskiet het nie?”
“Hy het my nie geskiet nie!” En toe gee Apie die rede vir sy koppigheid: “Hy’t gesê ‘boef’ en hy moes ‘boem’ gesê het!”
Verslae kyk die kinders na mekaar. Die gehoor huil soos hulle lag.
“Sê tog net ‘boem’,” pleit Saartjie by Bennie, “sodat ons met die toneelstuk kan aangaan.”
“Help nie hy sê nou ‘boem’ nie,” brom Apie. “Dis nou te laat. Ek gaan nie nou platval nie!”
Galpil kom dreigend nader.
“Wag,” keer Saartjie en kyk na haar koppige boetie. “As ons almal stem dat jy moet neerval, sal jy dit dan doen?”
Apie kyk van die een na die ander en dan sê hy: “Nou toe! Maar álmal moet sê ek is dood.”
“Dié wat sê dat Apie moet neerslaan en dood wees – steek op julle hande,” sê Saartjie.
Anna, Lina, Matilda, Bennie, Galpil, Gert, Piet en ook Saartjie se hande skiet omhoog. Net een, behalwe natuurlik Apie, se hand is nie in die lug nie. En dit is Muggie s’n.
“Steek op jou hand, Muggie!” sê Anna kwaai.
“Ek sal nie!” snou haar sussie haar toe. “Ek sê ok dat Apie nie moet platval nie! Apie is reg. Ek het ook gehoor Bennie sê ‘boef’ en nie ‘boem’ nie!”
Almal kyk woedend na Muggie en Apie. Almal praat tegelyk. Die gehoor lag en juig. Daar is chaos.
Saartjie besluit dit sal beter wees om maar van die toneelstuk te vergeet. Sy stap tot voor op die verhoog en lig haar hand.
“Daar was so ’n klein misverstandjie,” sê sy en kyk kwaai na Apie wat eenkant staan en sis deur die gaping in sy tande. “Die toneelstuk is gekanselleer. Ons gaan nou almal ’n bietjie musiek maak en saam sing.”
Saartjie speel klavier, Matilda viool, Galpil en sy maats mondfluitjie en die gehoor sing hartlik saam.
En so eindig ’n heerlike aand. Baie mense het die program só geniet, veral die toneelstuk wat nie plaasgevind het nie, dat hulle vir mevrou Baumann nog ekstra geld vir die Strandfonds gee.
Die Sonskynklub het ’n stewige bedrag met hierdie konsert ingesamel en Saartjie se ma het dit gepos vir die koerant wat die Strandfonds bestuur.
Saartjie praat vir dae nie met Apie nie. Hy het, soos sy dit stel, “haar tot in die grond verneder” deur nie te wou neerval toe Bennie hom “op regverdige wyse” geskiet het nie. Hy het haar wonderlike toneelstuk totaal en al verongeluk.
Apie steur hom nie veel aan Saartjie nie. Al wat hy oor die konsert te sê gehad het – nadat hy gehoor het hoeveel geld hulle gemaak het – is dat elke deelnemer darem ’n ietsie moes gekry het om mee lekkers te koop. Maar toe hy sien hoe kwaai sy ma hom aankyk, het hy maar liewer daarna sy mond gehou.
4
Die Drie Muskiete soek fietse
Saartjie se konsert is iets van die verlede. Die koerant vir wie mevrou Baumann die geld namens die Sonskynklub gestuur het, het hulle sommer dadelik hartlik vir die groot bydrae bedank.
Almal wat aan die konsert deelgeneem het, kry ’n beurt om die brief te lees en almal stem saam: Die harde oefen was die moeite werd. Dit was groot pret.
Hierdie laaste paar dae van die kwartaal word daar nie veel in die skool gewerk nie. Saartjie is feitlik elke middag op die tennisbaan of sy gaan swembad toe. Dinge soos huiswerk doen of leer vir die eksamen bestaan nie meer nie.
Een middag ná skool sit Saartjie in haar kamer. Sy is nie lus om te gaan tennis speel of swem nie, maar sy wil ook nie net so hier by die huis sit en niksdoen nie.
Sy kyk deur die venster en sien Anna in die tuin langsaan. Saartjie gee ’n lang, uitgerekte fluit en toe Anna opkyk, beduie Saartjie vir haar dat sy daar moet wag.
Vinnig hardloop Saartjie die trap af en by die huis uit. Toe sy by die voorste hekkie kom, gaan staan sy. Sy kyk na die betonblokke waarmee die sypaadjie geplavei is en dan begin sy spring. Rats beweeg sy van die een blok na die ander sonder dat haar voete op een van die gleuwe te lande kom. Hiermee klaar, hardloop sy na die Strydoms se huis toe.
Anna sit en wag vir haar op ’n bankie onder ’n groot boom.
“Haai, Anna,” groet Saartjie.
“Hallo, Saartjie.”
Die twee meisies begin gesels en nie lank nie, toe daag Lina ook op.
Nadat hulle gegroet het, sit die drie vriendinne stil op die bankie. Dit is warm. Die sonbesies sing dat dit so klap.
“Ek is nie lus vir tennis of swem nie,” sê Saartjie. “Wat anders kan mens vandag doen?”
Hulle dink diep en ernstig oor hierdie vraag na, maar niemand kan met iets vorendag kom nie.
Van waar hulle op die groot stoep sit, kan hulle hoor hoe Muggie met haar pop, Trienkie, speel. Die drie kan nie help om te glimlag nie.
“As jy nie nou slaap nie,” hoor hulle haar piepstemmetjie, “stuur ek jou sowaar weg koshuis toe! . . . Wat? Jy’s nie vaak nie! Wel, ek sê jy is en ek behoort te weet. Jy lê nou al ure lank jou longe en uithoes.” Haar stem word vriendeliker: “Slaap nou, my dogtertjie, en wys vir Mamma hoe soet jy kan wees.”
Glimlaggend sê Anna vir haar twee maats: “Dis feitlik presies wat my ma laas nag vir Muggie gesê het toe sy nie wou slaap nie.”
Dit lyk of Trienkie nou slaap. Dit is weer stil op die stoep en in die tuin.
“Weet julle waarvoor is ek lus?” vra Lina.
Nee, Saartjie en Anna weet nie, maar hulle sal nogal glad nie omgee om uit te vind nie. Hulle kyk haar belangstellend aan.
“Ek voel lus om weer vir ’n verandering bietjie fiets te ry. Kom ons leen vir ons elkeen een, dan gaan ry ons ’n lang ent.”
“Maar eers maak ons vir ons iets lekkers om te eet,” sê Saartjie, “en ’n fles tee. Dan ry ons ’n ent met die grootpad uit en gaan hou partytjie onder ’n boom.”
Lina is entoesiasties oor die plan. Net Anna het bedenkinge en wil graag iets vra.
“Wat is dit?” vra Saartjie ongeduldig.
