’n vuil handjie na ’n blink konfytblik wat mooi hoog op ’n kassie staan.
“Wie is die ander span?” vra Saartjie verder uit.
“Hulle is die Rooi Duiwels en ons is die Vlieënde Vlermuise.”
Die meisies kyk na die Rooi Duiwels en sien albei die seuns het rooi sakdoeke om hul nekke. Verder is al wat hulle van die Vlieënde Vlermuise onderskei die feit dat Apie-hulle se pette agterstevoor op hul koppe sit.
“Die Rooi Duiwels is net een punt voor,” sê Apie. “Sê julle sê dat ons kan gaan jaag.”
“Wag eers, Apie,” keer Saartjie, “hoe sal julle twee daarvan hou om bietjie ekstra geld te kry?”
Apie en Bennie kom dadelik nader om beter te kan hoor.
“Wat moet ons daarvoor doen?” vra Apie, en omdat hy dink Saartjie sal reken hulle is desperaat vir geld, voeg hy by: “Ons stel nie eintlik belang nie. Ons het nog van daai stilblygeld oor.”
Bennie knik sedig kop om te wys hy beaam alles wat sy maat sê. Apie praat namens die Vlieënde Vlermuise.
“Ons sal vir julle nóg geld gee om mee lekkers te koop as ons julle fietse vir die middag kan leen!” sê Saartjie.
Apie kyk na Bennie en Bennie kyk na Apie. Dan maak Apie sisgeluide deur die opening waar sy twee voortande was.
“Vergeet dit,” sê hy beslis. “Wat gaan die Rooi Duiwels sê as ons nie met die resies aangaan nie?”
“Hulle sal sê ons is bang,” mompel Bennie.
“Presies,” sis Apie. “So wat julle ons vra om te doen, is onmoontlik.” Apie waai met ’n vuil handjie in die lug om te beklemtoon hoe onmoontlik dit is.
Saartjie, Anna en Lina kyk na mekaar. Dieselfde gedagte flits deur al drie se koppe. Hulle sal meer moet aanbied.
“Ek sal jou sê wat, Apie,” kom Saartjie met ’n tweede aanbod. “Ons gee vir julle elkeen ook nog ’n handvol lekkers saam met die geld! Wat sê julle nou?”
Die twee koddige figuurtjies met die pette wat so agterstevoor op die koppe sit, kyk na mekaar. Dit is duidelik dat hulle hierdie aanbod ernstig oorweeg.
“Maar laat ek sommer nou al vir julle sê, ons kan nie ’n fortuin betaal nie,” waarsku Saartjie. “Ons is self ook maar arm.”
“Wat gaan die Rooi Duiwels sê as ons nou ophou?” vra Apie.
“Hulle sal sê ons is bang en dink net aan die beker! Hulle gaan die beker wen, want hulle loop met een punt voor.”
Die twee knapies kyk gepynig na die blink konfytblik op die kassie.
Apie en Bennie fluister onder mekaar sodat die meisies nie kan hoor wat hulle sê nie. Hulle bespreek Saartjie se aanbod: geld én lekkers is glad nie sleg nie – maar aan die ander kant is dit ’n saak van eer dat die Vlieënde Vlermuise die beker moet wen.
Uiteindelik kry hulle ’n oplossing. Apie draai na die meisies en sê: “As julle vir ons die geld en die lekkers gee, kan julle die fietse môre ná skool vir die hele middag kry. Hoe’s daai?”
Nee, dit klink nie goed nie. Die meisies stel nie daarin belang om die fietse môre te kry nie. Hulle wil dit nou hê.
“Wel, ons is jammer,” sê Apie en hy lyk regtig spyt, want hy en Bennie sou graag nóg ekstra geld en lekkers wou gehad het, “maar ons kan dit nie vandag doen nie.”
Die twee Rooi Duiwels word ongeduldig om so lank vir die Vlieënde Vlermuise te wag. Hulle skree en vra of die Vlermuise bang is. Hoekom wil hulle nie kom jaag nie?
“Bang, nè?” sê Apie: “Ons sal julle wys. Kom, Bennie.”
Die twee Vlieënde Vlermuise jaag nader om vir die Rooi Duiwels ’n les te gaan leer.
“Ai,” sê Saartjie teleurgesteld, “wat doen ons nou?”
Anna en Lina is net so teleurgesteld en raadop.
“Nou ja, dan moet ek seker maar hierdie fiets gaan teruggee,” sê Saartjie.
Die meisies gaan na Galpil se huis toe. Hulle maak beurte om entjies met die fiets te ry. Muggie en Trienkie kry ook ’n beurt. Sy word op die saal gelig met die pop voor haar en dan stoot die meisies haar.
Saartjie-hulle sien nie vir Galpil by die huis nie en sy sit die fiets op hul stoep neer. Die meisies loop na Anna se huis toe. Anna dra nog steeds die pakkie harde botterbroodjies en Lina die fles tee.
Hulle gaan sit in die tuin by Anna se huis. Hulle kan maar daarvan vergeet om vanmiddag iewers langs die hoofpad onder ’n boom ’n piekniek te gaan hou.
Op die stoep speel Muggie weer met haar pop. Die drie hoor hoe sy sê: “Slaap nou, Trienkie, jy’s mos moeg. Wees nou vir ’n verandering ’n soet babatjie.”
Die drie meisies glimlag. Dit was toe nie eers nodig om van Muggie te probeer ontslae te raak nie. Hier sit hulle, die Drie Muskiete, nou en niksdoen.
“Ons sal die teepartytjie maar hier moet hou,” sê Lina.
“Nee,” sê Saartjie. “Ek is lus vir iets anders.”
Anna en Lina verseker haar hulle is net so lus.
“Wag ’n bietjie,” sê Saartjie en vee met die agterkant van haar hand ’n krul van haar voorkop af. Haar twee vriendinne kyk afwagtend na haar. Hulle wonder waarmee sy nou weer vorendag gaan kom.
Saartjie kyk op haar horlosie. Dis kwart oor drie.
“Dis nog vroeg, sê sy, “en die son sit nog hoog.”
“Wat beplan jy, Saartjie?” vra Anna.
“Kom ons loop na ’n plek toe, deur die veld. Dan hou ons sommer op pad soontoe ’n teepartytjie onder ’n boom. Ons kan omtrent ’n uur daar bly en dan weer terugkom. Dan is ons voor sononder weer by die huis.”
“Dit klink nie sleg nie,” sê Lina droogweg, “maar dink jy nie jy moet ons eers vertel wat die plek is waarheen jy wil gaan nie?”
Saartjie lag en daar verskyn twee kuiltjies in haar wange.
“O ja,” sê sy, “ek het skoon vergeet om vir julle te sê. Wil julle baie graag weet?”
“Natuurlik,” sê Anna vies. “Moenie probeer snaaks wees nie.”
“Is julle nie bang nie?” vra Saartjie skielik ernstig.
Anna en Lina kyk vir mekaar en dan verseker hulle Saartjie hulle is nie.
“Wel, ek het gedink,” sê Saartjie, “as julle nie te bang is nie kan ons na daardie geheimsinnige ou huis aan die voet van die berg gaan en die plek deursoek.”
Anna en Lina se oë word groot.
“Jy
