julle pêre,” sê hy met ’n vriendelike glimlag. “Ek het verveeld daar by die huis rondgehang, toe dag ek ek kom sommer bietjie by jou kuier, Saartjie, jy weet . . .”
“So?”
“Ja . . . uh . . . uh . . . nie vir té lank nie.”
Saartjie hoor hoe Lina en Anna begin giggel. Sy merk Galpil se fiets teen die voorhek op. “Dis vreeslik gaaf van jou,” sê sy vriendelik, “maar ongelukkig het ons besluit om vanmiddag uit te gaan. Ek wou juis nou-nou vir jou ’n guns kom vra.”
“Vra maar, ou perd, vra sommer nou.” Galpil was sy hande in die lug.
Saartjie wil vir hom sê as hy haar nog een keer “ou perd” noem, kry sy die aapstuipe, maar sy hou haar in. Sy wil mos sy fiets leen.
“Ek wil jou vra of ek jou fiets kan leen, Galpil,” sê sy. “Ek en Anna en Lina wil graag vanmiddag ’n entjie gaan ry.”
Saartjie glimlag soet vir hom en haar stem is teer wanneer sy byvoeg: “Leen jou fiets vir my, toe, Galpilletjie. Groot asseblief . . . net vir my . . .”
“Hu . . . uh.” Galpil skop-skop teen die deurkosyn. “Natuurlik, Saartjie . . . uh . . . jy weet mos ek sal . . . enigiets vir jou doen. Ek gaan my fiets net eers gou mooi skoonmaak. Dan los ek hom vir jou hier op die stoep.”
Galpil draai vinnig om en hardloop met die tuinpaadjie af. Hy maak sulke bokspringetjies in die lug. By die hek pluk hy sy sakdoek uit sy sak en dam sy fiets daarmee by.
Die drie meisies kyk vir mekaar. Anna se wenkbroue is vraagtekens. Lina sê net: “Hmm.”
“Maak weer daai simpel geluid,” snou Saartjie haar toe, “of sê een van julle net een woord, dan sal julle iets sien wat julle nie wil sien nie.”
“Wie’t gesê ons wil ’n woord sê?” vra Anna en probeer verbaas lyk. Haar oë vonkel lewendig.
Toe Saartjie terug kombuis toe gaan, hoor sy hoe Anna en Lina agter haar loop en giggel. Sy hoor weer duidelik hoe nie een van hulle nie, maar altwee “Hmm” grom. Sy besluit dit sal die beste wees om dit liewer te ignoreer.
In die kombuis is Muggie nog hard besig om die mengsel te roer.
“Mooi, Muggie,” sê Saartjie. “Jy het hard gewerk. Jy moet minstens vier botterbroodjies kry.”
Muggie glimlag van oor tot oor. Sy sê egter niks van die sout en peper wat sy ingegooi het nie. As die koekies baie lekker is, sal sy hulle natuurlik sê hoe sy die saak gered het, maar as dit miskien ’n misoes is, sal sy net stilbly oor haar bydrae.
Saartjie gebruik ’n deegroller om die mengsel uit te rol. Die meisies gebruik glase om ronde stukke deeg mee uit te druk. Die stukke word in die pan gesit en dan gaan die pan oond toe.
“Nou net so tien minute wag,” sê Saartjie, “en dan gaan julle die lekkerste botterbroodjies eet wat julle nog ooit geproe het!”
Terwyl die koekies in die oond is, maak die meisies gou tee. Saartjie het haar pa se fles gaan haal en die tee word daarin gegooi.
Saartjie kyk kort-kort in die oond, maar sy haal die botterbroodjies nog nie uit nie, want hulle is nog nie bruin genoeg nie.
“Snaaks,” sê sy een keer, “dat die goed nie rys nie. Hulle bly so plat.
Uiteindelik word die koekies uitgehaal. Dit is duidelik dat niks hulle nou meer sal laat rys nie.
Mismoedig kyk die meisies daarna.
“Dis die snaaksste botterbroodjies wat ek nog ooit gesien het,” sê Lina.
“Die kere toe ek my ma gehelp het,” sê Saartjie fronsend, “het die goed nooit so gelyk nie.”
“Miskien smaak hulle darem nie te sleg nie,” sê Anna. “Kom ons sny hulle oop en sit botter op.”
Hulle probeer die koekies oopsny, maar tevergeefs. Die goed is so hard soos klip.
“Dalk kan ons hulle in die tee doop en eet soos ’n mens beskuit eet,” sê Saartjie.
Die harde botterbroodjies (as ’n mens hulle so kan noem) word in ’n papiersak gegooi.
“Nou moet ons gou na Bennie toe gaan,” sê Saartjie, “om die fietse te leen. Apie speel vanmiddag by hom.”
“Wat wil julle met die fietse maak?” vra Muggie.
Die drie groot meisies kyk vir mekaar. Moet hulle sowaar vanmiddag weer vir Muggie – en Trienkie natuurlik ook – saamkarwei?
“Gaan jy nou huis toe, Muggie,” sê Anna. “Saartjie sal vir jou vier koekies gee, dan gaan drink jy saam met Mamma tee . . .”
“Ek sal vir jou sés koekies gee,” bied Saartjie vriendelik aan.
“Hulle lyk vir my niks lekker nie,” sê Muggie. “Julle het seker goete ingegooi wat julle nie moes ingegooi het nie. Ek wil nie koekies hê nie. Ek wil saam met julle gaan!”
Die drie maats kyk na mekaar.
“Laat sy maar saam met ons die fietse gaan haal,” sê Anna. “We’ll get rid of her afterwards.”
“Dis wat jy dink,” brom Muggie, al verstaan sy nie regtig nie.
Die meisies stap voordeur toe. Op die stoep staan Galpil se fiets, netjies skoongemaak. Anna en Lina kyk na mekaar en hulle begin weer giggel. Saartjie besluit om hulle te ignoreer.
Saartjie ry langs hulle op Galpil se fiets. Anna dra die pakkie botterbroodjies en Lina die fles tee. Muggie draf saam met Trienkie onder haar blad.
Bennie en Anna-hulle is bure.
Hy en Apie is nie daar nie, maar net langs die huis is ’n oop stuk grond en die meisies hoor ’n klomp seunstemme. Hulle gaan daarheen en wanneer hulle om die hoek kom, sak hul harte tot in hul skoene toe hulle sien wat die seuns besig is om te doen.
Daar is twee ander seuns by Bennie en Apie. Die vier het ’n vierkant met groot witgeverfde blikke op elke hoek uitgelê en hulle jaag met hul fietse resies daarom.
“Dit gaan moeilik wees,” sê Saartjie. Anna en Lina stem volkome met haar saam, en meer nog – hulle meen dit gaan onmoontlik wees om Apie en Bennie sover te kry om vanmiddag van hul fietse afstand te doen.
Toe die wedren verby is, roep Saartjie vir Apie en Bennie nader. Die twee kom aangery. Hulle is vuil en vol stof. Dit lyk of hulle al meer as een keer vanmiddag hard met Moeder Aarde kennis gemaak het.
“Wat wil julle hê?” vra Apie. “Maak gou, ons is haastig!”
“Wat doen julle?” vra Saartjie vriendelik.
“Kan jy nie sien ons jaag resies nie?”
Saartjie ignoreer sy astrantheid. Sy moet kalm bly.
“Kry julle ouens
