– en dan na die heerlike kos op die tafel.
“En toe?” vra Kris. “Hoe gaan dit in China?”
“Probeer jy snaaks wees?” Apie gluur sy ouer broer aan.
“Kom eet,” sê sy ma en haar stem is sag.
Die seun kyk weer na sy bondeltjie en dan weer na die kos.
“Ek sal so ’n stukkie eet, maar ek’s nie eintlik honger nie, Ma weet.”
Apie kom sit en val weg. Hy eet lustig en vertel vir hulle hy het besluit om sy reis China toe uit te stel. Dis te laat in die dag om nou te wil gaan. Wanneer hy eendag vertrek, sal hy sommer al drie-uur in die oggend moet opstaan!
Dit is ná ete en al kwart voor twee. Karzo se wêreldberoemde sirkus gaan halfdrie begin om al hul “wonderlike goete” soos Apie dit noem, vir Lynnekom se kinders te wys.
Die Baumann-gesin sit in die sitkamer. Die atmosfeer is gespanne.
Mevrou Baumann brei weer soos voorheen. Haar man probeer weer sy boek lees. Kris probeer leer. Saartjie en Apie staar na die groot muurhorlosie. Hoekom loop hy vandag so ekstra vinnig? Al wat die stilte verbreek, is hul swaar sugte. Saartjie begin … dan sug Apie … en dan is dit weer haar beurt …
Vyf voor twee klop iemand aan die voordeur en hulle hoor opgewekte meisiestemme.
“Dis Anna en Lina en Muggie, Mamma,” sê Saartjie hoopvol. “Hulle kom my haal om sirkus toe te gaan.”
“Dan moet jy maar vir hulle sê jy gaan nie meer saam nie.”
“Bedoel Mamma dit?”
“Natuurlik.”
Saartjie is bleek. Sy het gehoop haar ma sal reg op die einde kopgee.
Dokter Baumann kyk verwytend na sy vrou. Dan probeer hy maar weer lees.
Saartjie stap traag voordeur toe.
Hulle hoor uit die sitkamer hoe Anna en Lina haar opgewonde groet. Muggie se skril stemmetjie sê: “Kom, Saartjie, wat’s dit met jou? Ons is laat!”
Saartjie vertel vir haar maats dat sy nie kan gaan nie omdat sy gestraf is. Hulle kan dit nie glo nie. Sy ook nie.
“Wag net,” sê sy. “Ek gaan gou weer vra.”
’n Paar oomblikke later staan Saartjie pleitend voor haar ma.
“Mamma …”
“Nee, Saartjie.” Martha Baumann se breinaalde flits vinnig.
Die meisie gaan groet haar maats en maak die voordeur agter hulle toe. Dan kom sy terug sitkamer toe. Sy kyk na niemand nie. Haar oë blink.
Dit is ’n aaklige straf om die hele tyd so op hete kole hier te sit en wonder of hul ma hulle miskien tóg nog sal vergewe en sirkus toe sal laat gaan. Saartjie het nou nie meer veel hoop oor nie …
Apie se oë is nog steeds strak op die muurhorlosie gerig. Dit is nou al sewe minute oor twee. As sy ma hulle wil vergewe en sê hulle kan maar gaan, sal sy nou moet opskud. Dit word baie laat.
“Apie!” hoor hulle skielik ’n klomp seuns by die voorhekkie skree. Hy spring op en kyk deur die venster. Dit is Galpil, Gert, Piet en Bennie.
Hy waai vir hulle en draai om en sê: “Hulle kom my haal vir die sirkus, Ma.”
Maar sy antwoord nie. Sy sit net en brei.
“Apie, ou perd, kom nou!” gil Galpil. “Ons moet wikkel!”
Mevrou Baumann kyk nog steeds nie op nie. Haar breinaalde flits gevaarlik. Apie sê niks nie. Sy keel is te toegetrek. Die trane blink in sy oë.
Hy skud hartseer kop en beduie deur die venster vir sy maats dat hy nie kom nie. Die seuns hardloop vinnig met die straat af. Hulle wil nie laat wees nie.
Apie sak moedeloos op die rusbank neer. Met ’n doodse stem sê hy: “Almal gaan sirkus toe, en hier sit ons.” Hy sug swaar, soos dit ’n martelaar betaam.
Almal in die sitkamer is bleek.
Saartjie besluit om nog een keer te probeer.
“Kan Pappa nie iets doen nie?” vra sy en kyk vol hoop na haar pa. “Kan Pappa nie met Mamma praat en vra dat sy ons net hierdie een keer moet vergewe nie? Ons wil só graag sirkus toe gaan!” Daar is ’n snik in Saartjie se stem.
“As Mamma ‘nee’ gesê het,” antwoord haar pa, “dan is dit ‘nee’.”
Dokter Baumann frons. Hy het gehoop sy vrou sou later haar hart versag.
“Maar ek wil darem net een dingetjie sê.” Hy sit sy boek neer. “Mamma moet onthou sy het nie vanoggend regtig verloor nie …”
“O, nie?” sê sy vrou. “Dan het ek seker verkeerd gehoor toe hulle die uitslag bekendmaak.” Sy kyk vlugtig na die muurhorlosie. Dit is kwart oor twee.
“Ek bedoel dit nie só nie,” sê haar man. “Jy moet onthou, die beoordelaars het die verkéérde fles perskes beetgehad. As jy die regte een geneem het, sou jy loshande gewen het. Ek wil net hierdie een ou puntjie onder jou aandag bring …”
Nou wil almal hierdie een ou puntjie onder haar aandag bring. Saartjie, Apie en Kris praat feitlik gelyktydig soos hulle haar verseker dat sy definitief sou gewen het as dit net nie die verkéérde fles was nie.
Martha Baumann besef geleidelik hulle is reg. Die beoordelaar het nie haar perfek ingemaakte perskes gesien nie. Anders sou sy beslis gewen het! En Apie en Saartjie het nie opsetlik kwaad gedoen nie. Hulle sou nie die perskes geëet het as hulle geweet het sy het die fles spesiaal vir die huisvlytkompetisie gekies nie.
Sy kyk weer na die muurhorlosie. Daar is nog tien minute oor voor die sirkus begin.
“Ek weet nie hoekom julle so baie praat nie,” sê sy sag. “Hoe meer julle praat, hoe later gaan julle by die sirkus aankom.”
Verstom kyk almal na haar. Saartjie en Apie se oë is groot. Hulle weet nie of hulle reg gehoor het nie.
“Hè, Mamma?” vra Apie.
“Praat asseblief ordentlik, Abraham?”
“Skuus, Ma. Ek het bedoel – ekskuus, Mamma?”
“Ek sê julle moet gou maak, anders is julle laat vir die sirkus.”
Hul ma se woorde dring stadig tot hulle deur en die twee kinders se gesigte verhelder. Die een glimlag so breed soos die ander. Apie vlieg op en skree: “Sirkus, hier kom ons! Ja-hoeee!”
Saartjie lag en spring en omhels haar ma. Dokter Baumann gee vir elkeen geld vir toegang én lekkers én koeldrank. Hulle is nou sommer ryk – en hulle gaan sirkus toe!
“Kom, Saartjie!” skree Apie opgewonde. “Weg is ons!” Die twee vlieg
