het drie, nè?” vra Marc, wat nie by die eerste deel van die gesprek teenwoordig was nie.
“Dis reg. Vier, twee en vyf maande. ’n Dogter en twee seuntjies. Wel, ek wou net-net wegraak toe die luidspreker buite aangaan. ‘Red Alert! Red Alert!’ Dan weet jy daar’s op die langste 15 sekondes voordat ’n mortier of ’n kassam gaan val.”
“Aaklig!”
Esti knik. “Ek sê jou, dit vang my áltyd onkant, verlam my. Maar dan gaan dit eenvoudig sonder om te dink. Ek skud my man: ‘Hardloop, kry hulle!’ Ons spring gelyktydig uit die bed en val amper oormekaar soos ons probeer om so gou moontlik aan die ander kant van die huis te kom waar die kinders slaap. Weet julle, dis dan dat ek vir ’n oomblik voel ek word deel van al die Joodse ma’s van alle tye wat ook daardie verskriklike oomblik beleef het. Wie moet ek vat? Dis sekerlik die wreedste keuse waarvoor ’n ma gestel kan word. Watter van die drie moet ek eerste neem?”
“Dit laat my dink aan die Shoah-oorlewende wat ons in Pole rondgewys en vertel het hoe sy ma daarin geslaag het om hom, net één van vyf kinders, in ’n klein wegkruipplekkie te versteek toe die Nazi’s hulle kom haal het,” vertel Marc.
“Ja, Marc, Rivkah het my netnou van jul besoek aan Pole vertel. Dit moet ’n verskriklike besluit gewees het. Wel, ek het drie – die oudste was die vorige week vier en hy is swaar om uit die bed op te tel en met hom bomskuiling toe te hardloop. Gelukkig was my man dié aand daar en kon hy hom neem. Maar toe’s daar nog die baba en ons dogtertjie.” Sy vee haar hare van haar voorkop weg en sug. “Ek het dié aand ure gesit om haar aan die slaap te kry. Ure van stories en liedjies. Sy het net ’n uur tevore aan die slaap geraak – en ek het geweet ek gaan sukkel om haar weer aan die slaap te kry. Wel, ek tel haar toe maar met my een hand op en sukkel die baba tegelykertyd met die ander hand uit sy bedjie. Al klouende aan die twee hardloop ek toe lomp soos ’n pakesel na die kamer wat ons in ’n bomskuiling omskep het. Gewoonlik hoor ’n mens teen daardie tyd reeds die ontploffing iewers op die agtergrond. Maar dié aand het ek dit nog nie gehoor nie en ek het gebid dat dit net in die verte sal bly en nie op die huis val nie.”
Sy is skoon uitasem. Sy lag en drink haar glas tee. Die ander twee luister stil.
“Ek het met die kinders op die bed in die bomskuiling neergeval. Ná sulke ingewikkelde maneuvers wat jy binne sekondes moet uitvoer, sukkel ’n mens om jou asem terug te kry. Ek moes nog my man help om die skerms voor die vensters af te trek en die ysterdeur toe te maak. Die slot het nog nie geklik nie of ons hoor die ontploffing. ’n Mens voel die fondamente onder jou sidder.”
“En julle ook,” sê Rivkah sag.
“Vir seker. Die kinders was natuurlik toe almal wakker. Hulle het van skok gehuil. ‘Waarom het jy my uit my bed gehaal?’ huil my meisiekind. Die baba het verward rondom hom gekyk. Ons het hulle styf vasgehou, hulle tot bedaring gebring. Dit het lank geduur voordat ons almal weer terug in ons beddens was, die kinders weer aan die slaap geraak het. En wie weet hoe lank nog voor ek weer kon slaap.”
“En julle het al twee jaar hiervan.”
“Ken. Mense dink ons moet dit nou al gewoond wees, maar jy raak nie daaraan gewoond nie. Hulle skiet na my, na my kinders. Hierdie oorlog gaan om ons onbeskermde sagte kant, dis gemik op ma’s wat uitgeput is van die somervakansie se bloedige dae.”
Sy skud haar kop moedeloos. “Ek het uiteindelik gepraat en vertel hoe dit is. Want in Tel Aviv is alles stil en rustig. Nuus in die media is so ver as wat hulle die moeite doen om ingelig te word. Dis nou ás hulle hoegenaamd lees. Die verkeersknope op die Ajalon-hoofweg en die prys van maaskaas ontstel hulle meer. Ek verstaan nie die politiek nie. Ek’s bloot ’n ma van drie. ’n Ma wat stokflou is ná die lang somervakansie. ’n Ma met twee hande en drie kinders en ’n paar sekondes om elke twee of drie dae ’n verskriklike besluit te neem.”
Rivkah skink vars tee en stoot die bord met sjokoladekoek nader aan Esti. Sy tel die koppie ingedagte met albei hande op, maar sy drink nie.
“Ek het die Arutz Sheva-verslaggewer gevra: En jy? Het jy geweet wat hier aangaan voordat jy gelees het wat ek geskrywe het? Daar’s ’n oorlog hier, maar die kassams word nie op soldate geskiet of op die IDF se leër nie, hulle is op my gerig.” Sy drink ’n slukkie tee. “Hy moet my nog antwoord.”
Erev Shabbat 9 September 2011
Kort voor die aanvang van die Shabbat word dit rugbaar dat honderde Egiptiese betogers die Israelse ambassade in Kaïro aangeval het. ’n Veiligheidsmuur wat ná vorige onluste voor die ambassade aangebring is, is in die loop van die middag verwoes.
Associated Press berig dat die Egiptiese veiligheidsmag niks gedoen het om tussenbeide te kom toe die skare oor die ambassade se veiligheidsmuur klim, dit met smidshamers stukkend slaan en groot gedeeltes van die versperring afbreek nie.
Volgens Israel se Channel 10 News het die betogers nie net die muur afgebreek nie, hulle het ook deur die streng veiligheid gedring rondom die 21-verdiepinggebou waar die Israelse ambassade gehuisves is. Die woedende massa het selfs daarin geslaag om tot by die verdieping te klim waar die ambassade is.
Net voor middernag berig Associated Press dat ’n groep betogers ’n vertrek op een van die ambassade se laer verdiepings bereik het en dokumente in Hebreeus deur die vensters gooi. ’n Israeli-beampte bevestig hulle het by die ambassade ingebreek en ’n wagkamer bereik. Ten tyde van die inbraak was geen ambassadepersoneel in die gebou nie. Die Israelse vlag is afgeruk en aan die brand gesteek.
Channel 10 berig ook dat die Egiptiese veiligheidsmag die betogers toegelaat het om hul gang te gaan nadat hulle met klippe bestook is toe hulle hulle wou keer.
Luidens die berig bevat van die dokumente wat deur die ambassade se vensters gegooi is, geklassifiseerde inligting.
Die betogers het van die Tahrir-plein na die ambassade opgeruk, waar duisende meer demonstrante Vrydag betoog het teen die Egiptiese militêre maghebbers se stadige pas van hervorming.
Dieselfde dag doen ’n geestelike van die Moslem-broederskap ’n beroep op Egiptenare om al die Israeli’s in die land te vermoor.
Die Amerikaanse ambassadeur Anne Patterson het in opdrag van president Barack Obama en die minister van buitelandse sake, Hillary Clinton, alles in die werk gestel om die lewe van die ambassade se personeel te red. Die ambassadeur Yitzhak Levanon, sy gesin en 180 personeellede van die ambassade is by hul huise opgelaai en na Kaïro se lughawe gebring, van waar hulle in twee Israelse militêre vliegtuie huis toe gevlieg is. Ses Israeli-veiligheidspersoneellede het egter in die ambassade agtergebly.
Gedurende dié onstuimige Shabbat-nag hou baie Israeli’s hul radio’s aan om te hoor wat aangaan. Kort nadat Marc, Rivkah en die kinders die volgende oggend teruggekeer het van die Messiaanse shul, gelei deur Marc se oom Ofer, bel Re’uven.
“Shabbat shalom!” groet hy. Marc is verbaas dat sy swaer in dié omstandighede nogal opgewek klink. Die verduideliking kom spoedig. “Ek het sowaar goeie nuus.”
“Ja?”
“Jy weet van die ses veiligheidspersoneellede wat in die ambassade agtergebly het?”
“Ken.”
“Wel, hulle is hier. Maar jy moet hoor hoe dit gebeur het! Bibi was die hele nag met die regering in Egipte aan die gang. Uiteindelik het Obama
