Kavod Adonai. Marzanne Leroux-Van der Boon

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Kavod Adonai - Marzanne Leroux-Van der Boon страница 17

Kavod Adonai - Marzanne Leroux-Van der Boon

Скачать книгу

vertel haar.

      “Dit was seker interessant om weer met hom te gesels?”

      “Dit was.” Maar hy sê niks van Gadi se voorstel nie.

      “Abba!” Natan staan langs die kroegstoeltjie waarop hy by die toonbank sit en trek aan sy mou.

      Hy kyk af na sy kleinste wat met sy kladboekie by hom staan.

      “Ja, babbelossie?”

      “Kyk, ek het nou régtig vir Shishi geteken.”

      Marc neem die boekie by hom en kyk na die merkwaardige poging om die gemmerkatjie te teken.

      “Dis baie goed, Natani. Hoe het jy dit nou alleen reggekry?” Hy tel die seuntjie op sy skoot.

      “Ek het baie maal probeer wat jy my gewys het en toe het ek dit so gemaak.”

      “Dis pragtig.”

      “Haar kop is te groot,” sê Yhoshi, wat van sy eie werk oorleun om kommentaar te lewer.

      “Is nie! Shishi het ’n groot kop.”

      “Nie so groot nie.”

      “Miskien is hy ’n impressionis,” lag Rivkah.

      “Wat is …?”

      Marc hou sy hand op. “Wag nou, Yhoshi.”

      “Yhosh, Abba!”

      “Nou, Yhósh, maak jou eie ding klaar. Ek help net gou vir Natani.”

      Hy gaan met Natan by die koffietafel sit en met houtskool help hy die kind om die kop effens kleiner te maak en die agterlyf beter in posisie te kry.

      “Kan ek saam met jou op die plein gaan teken, Abba?”

      Marc kyk half hulpeloos na Rivkah. Hy het nog baie voorbereidingswerk om vir die volgende dag te doen.

      “Ag, gaan maar ’n bietjie saam met hom. Jy was anderdag ook met Yhosh alleen soontoe.”

      “Maar ek is ook klaar,” sê Yhosh en maak sy boek toe.

      “Nee, wag, yeled, jy is nog nie klaar nie. Laat hulle nou gaan.”

      Marc haak sy skildertas oor sy skouer, neem Natan se hand en hulle draf die trap af. Shmu’el kef opgewonde en is kort op hul hakke.

      Natan lag van die lekkerte. “Dis mos hoe president Obama ook altyd by sy vliegtuig se trappies afhardloop, nè, Abba?”

      “Dis reg, ja.”

      Op die plein het dit al begin koeler word. Hulle sien ’n groot groep mense by Dov en Moshe se winkel ingaan.

      “Wat maak al die baie mense altyd by die Shorashim, Abba?”

      “Moshe vertel hulle van al die wonderlike dinge in die Tanach.”

      “Maar hulle is mos nie Jode nie, hulle is mos Christusse.”

      “Christene. Hy vertel hulle dinge soos dat Yeshua ’n Jood was.”

      “Weet hulle dit dan nie?”

      “Wel, hulle dink nie heeltemal so daaroor nie.”

      “Maar …”

      “Natani, ons twee het mos kom teken, onthou jy?”

      “Ek wil kyk hoe jý teken, Abba.”

      “Beseder.” Hy haal sy sketsboek en houtskool uit. “Wat sal ek teken?”

      “Alles, Abba, jy kan mos álles teken.”

      Skuins oorkant hulle sit ’n ou Jood op die muurtjie met ’n bord voor hom waarop staan dat hy alles in ’n brand verloor het. ’n Bedelbekertjie staan by sy voete. Langs hom lê en slaap een van die plein se katte, ’n vet swart-wit ene, netjies opgekrul.

      “Hóm, Abba,” fluister Natan en wys met sy vingertjie.

      Marc se houtskool vlieg oor die wit blad en in ’n ommesientjie skets hy die ou man. Natani kyk gefassineerd toe.

      “Nog kleur ook, Abba.”

      Marc haal die pastelle uit sy sak en voeg die kleur by.

      Drie klein seuntjies, elk met ’n kleurryke kippah op en met rugsakke amper so groot soos hulself, kom van oorkant die straat aangestap. Marc teken hulle vinnig. Kleur hulle kwistig in. Dit lyk of die kinders uit die blad na hulle aangeloop kom.

      “Abba?”

      “Hmmm?” vra Marc terwyl hy vinnig die steengeboue wat die plein omring, agter die seuntjies aanbring. Die geboue is besig om die rosige kleur van die laatmiddag aan te neem.

      “Kan jy nog die saba en hayeled katan teken?”

      Marc kyk vraend na hom. “Watter saba en yeled katan is dit?”

      “Abba! Die een wat jy altyd so baie geteken het toe jy Yerushalayim toe gekom het.”

      “O, dié,” sê Marc, verwonderd dat die kind onthou het. “Ek het hom lanklaas geteken.”

      “Sal jy dit weer vir my teken?”

      Mark huiwer ’n oomblik, maar toe knik hy. Natani hou hom stip dop terwyl hy die ou man met die baard en kippah en die seuntjie wat hy teen sy bors vasdruk teen die agtergrond van die Kotel teken.

      “Abba?”

      “Hmmm?” vra hy en skakeer die skadu’s met sy duim in.

      “Hoekom teken jy saba Chaim se gesig vir hom?”

      Marc kyk en sien verwonder dat dit inderdaad so is.

      “Hoekom, Abba?”

      “Kom sit hier by my op die bankie, dan sal ek jou vertel.”

      Natan klim vinnig op die bank langs Marc en wurm hom afwagtend teen sy pa aan.

      “Natani, ek was maar sewe jaar oud, net ’n bietjie groter as Yhoshi, toe my abba weggegaan het …”

      “Hoekom het jou abba weggegaan?” val die kind hom in die rede.

      “Hy was … siek.”

      “Maar ’n mens se abba gaan mos nie weg as hy siek is nie.”

      “Dit was ’n soort … siekte waarvoor hy moes weggaan. Jy sal verstaan wanneer jy groter is, Natani. Nou is dit genoeg dat jy weet my abba het weggegaan toe ek ’n klein seuntjie was.” Hy vryf die kleintjie se vingertjies tussen syne.

      “Jy gaan nie weg nie,” sê Natani nouliks hoorbaar.

      “Nee, babbelossie,

Скачать книгу