die ambassade wat geplunder en brand gestig het, sonder dat die plaaslike polisie iets gedoen het. So, jy kan jou voorstel dat die Egiptiese kommando’s geen maklike taak kon hê nie.”
“Die veiligheid-ouens was in daardie stadium seker in gevaar om gelynch te word.”
“Korrek. Hulle was in lewensgevaar met die fanatiese massa daar. Ek haal my hoed af vir die manier waarop die kommando’s dit gedoen het. Hulle het van hul uniforms ontslae geraak en met die skare gemeng. Maar toe hulle uiteindelik die geslote ysterdeur bereik waaragter die veiligheidsmanne verskans was, kon hulle dit nie oopkry nie.”
“Oy vey.”
“Die hoof van die Egiptiese eenheid moes Yoram Cohen van Shin Bet (Israelse veiligheidsdiens) opspoor om die kode in die hande te kry. Hy was in die situasiekamer in ’n dringende vergadering met Bibi en van die ministers. Maar nou ja, hy het dit uiteindelik gekry en hulle kon die deur oopkry en die manne uitbring.”
“Maar hoe op aarde het hulle hulle deur die oproeriges buite gekry?”
Re’uven grinnik. “Hulle het hulle eers soos tipiese Egiptenare aangetrek en toe so vinnig moontlik deur die maniakke buite, wat om niks anders as Israeli-bloed geroep het nie, na veiligheid gebring. En daarna met pantsermotors na die lughawe.”
“Dis nogal ’n storie!”
“Inderdaad, swaer. Luister vanaand ná Shabbat, Bibi gaan die volk toespreek.”
Nadat die Havdalah-ritueel met sononder afgehandel is, skakel Marc die TV weer aan. Kort daarna kom die eerste minister aan die woord. Marc het die seuns nader geroep, want noudat alles in bedwang gebring is, wil hy hê hulle moet hoor wat gebeur het.
“Shavuah tov!” begin die eerste minister sy boodskap met die tradisionele groet aan die begin van die nuwe week ná die Shabbat.
“Vroeg vanoggend, omtrent vyfuur, is personeellede van die Israelse ambassade in Kaïro in ’n ingewikkelde reddingsoperasie bevry. Vanuit die situasiekamer het ek sy aan sy met die minister van buitelandse sake, die minister van verdediging, die hoof van Shabak (Israelse veiligheidsagentskap), die hoof van Mossad (Israelse veiligheidsdiens) en die IDF-stafhoof en hul personeel gewerk. Een oorheersende sending het voor ons gelê – die veiligheid en welsyn van Israel se afgesante. Ons het op ’n verantwoordelike wyse saamgewerk om te verseker dat die situasie op die bes moontlike manier besleg kon word.
“Aan die begin van die voorval het ek onmiddellik beveel dat die ambassadepersoneel en hul gesinne in Kaïro op ’n vliegtuig gesit en na Israel teruggebring word. Terselfdertyd het ons saam met Egipte en die Amerikaanse regering gewerk om te verseker dat die oorblywende ambassadepersoneel sonder letsel gered word.
“Ek wil graag my dankbaarheid betuig aan die president van die Verenigde State, Barack Obama. Ek het sy hulp gevra. Dit was ’n deurslaggewende en lotswanger oomblik. Hy het gesê: ‘Ek sal alles doen wat ek kan.’ En dit het hy ook gedoen. Hy het elke moontlike manier en invloed van die Verenigde State gebruik om ons te help. Ons is spesiale dank aan hom verskuldig. Dit spreek van die sterk alliansie tussen Israel en die Verenigde State. Hierdie alliansie is veral belangrik in dié tyd van politieke storms en omwenteling in die Midde-Ooste.
“Ek wil ook graag verwys na die tussenkoms van die Egiptiese kommando’s wat ’n tragedie voorkom het. Ons was deur die nag regstreeks in verbinding met die Egiptiese owerhede. Dit was vir almal duidelik dat die verdediging van ’n ambassade, en in hierdie geval die Israelse ambassade, die verpligting van enige buitelandse staat is.
“Om daardie rede stel ek die woorde van die Egiptiese minister van inligting, wat die aanval op die Israelse ambassade in Kaïro veroordeel het, geweldig op prys. Baie wêreld- en Arabiese leiers het hulle hieroor by hom aangesluit. Ek heg besondere waarde hieraan.
“Israel sal steeds by die vredesverdrag met Egipte hou. Ons werk saam met die Egiptiese regering om ons ambassadeur so gou moontlik in Kaïro terug te kry. Ek wil egter eers seker wees dat die nodige veiligheidsmaatreëls vir hom en sy hele personeel reeds bestaan en hul veiligheid gewaarborg word. Intussen sal ons diplomatieke afvaardiging in Kaïro voortgaan om ons te verteenwoordig tot die ambassadeur se terugkoms.
“In die loop van hierdie lang nag is daar van ons verwag om baie moeilike besluite te neem. Ek wil graag met julle een gesprek deel. Op die lyn was Yonatan, die ambassade se hoof van veiligheid. Hy en sy manne, ses van hulle, was in die ambassade vasgekeer. Die gepeupel het by die gebou ingebreek en tot in hul kantoor gevorder. Daar was net één deur tussen hulle en Yonatan en sy manne. Hoewel hy vir my absoluut kalm geklink het, het hy die situasie goed begryp waarin hy en sy kollegas hulle bevind het.
“Terwyl die situasie ál gevaarliker geword het, het hy vir die veiligheidsoffisier in die binnelandse ministerie één versoek gehad: ‘As enigiets met my gebeur,’ het hy gesê, ‘moet my ouers van aangesig tot aangesig verwittig word, nie per telefoon nie.’ Ek het die telefoon geneem en vir hom gesê: ‘Yonatan, wees sterk. Ek beloof jou dat die staat van Israel alles in sy vermoë sal doen en alle moontlike bronne in die wêreld sal gebruik om jou en jou kollegas sonder letsel daar uit te kry.’
“En, HaShem sy dank, hulle het vanoggend veilig in Israel geland. Ek het ’n rukkie gelede met Yonatan en sy ma gepraat. Hulle het wonderlik geklink.
“Daar is nog een ding wat ek julle vanaand wil sê, my mede-Israeli-burgers, die Midde-Ooste is besig om ’n politieke aardbewing van historiese omvang te beleef. Miskien kan dit vergelyk word met wat ’n eeu gelede aan die einde van die Eerste Wêreldoorlog gebeur het met die totstandkoming van ’n nuwe wêreldorde. In die aangesig van hierdie historiese beroeringe moet ons koel en met verantwoordelikheid optree. Ons moet verstaan dat hierdie voorvalle die gevolg is van diep en sterk politieke onderstrominge. Ons in Israel is geneig om te dink dat alles as gevolg van ons gebeur, dat ons op die een of ander manier aanleiding gee tot die oproer in ons omgewing. Daar is baie eksterne en sterk magte aan die werk hier. Meer as enigiets anders moet ons in hierdie tye optree om ons veiligheid te verseker. Dis die anker van ons voortbestaan, veral in hierdie onstuimige tye. Ons moet daartoe werk om op die toepaslike tyd ons nasionale belange in die streek te bevorder.
“Ons sal voortgaan om vrede met Egipte in stand te hou. Dit is in die algemene belang van albei lande. Ons sal werk om te voorkom dat ons verhouding met Turkye verder versleg. Die huidige toestand van sake is nie ons keuse nie. In soverre die saak by ons berus, sal ons alles in ons vermoë doen om die spanning te verlig en betrekkinge te herstel.
“Ons sal voortgaan om in die rigting van vrede met die Palestyne te werk. Wat dit betref, sal ons so gou moontlik moet terugkeer na die pad van regstreekse vredesonderhandelinge. Dis die enigste manier om vordering te maak en ’n vredesooreenkoms te bewerkstellig. Wat hierdie onderhandelinge betref, glo ek baie mense in ons volk en oor die wêreld wat vandag sien wat in ons gebied aan die gang is, sal ons geregverdigde standpunt oor die verdediging van ons veiligheidsbelange in enige toekomstige ooreenkoms verstaan.
“Ek wil graag weer die minister van buitelandse sake en die minister van verdediging, die veiligheidsmagte en bo alles ons dapper jong manne wat ure lank in die ambassade vasgekeer was, bedank. Ons het as ’n hegte span saamgewerk om ’n tragedie vir die staat van Israel te voorkom en om ons manne veilig huis toe te bring.
“Shavuah tov l’kol am Israel.”
Toe hy afsluit met die tone van HaTikvah op die agtergrond, sê Rivkah emosioneel: “Ag, ek het Bibi lief!” En met trane in haar oë: “Ag, en ek het Israel lief!”
Natan
