nag vir Mamma. Bedtyd vir soet kinders.”
Dankie tog vir hom. Hy’s so ’n natuurlike pappa. Niks is vir hom te veel moeite nie. Hulle wedywer eintlik om eerste in die bed te kom. Ek hoor hoe hy vir hulle ’n Bybelstorie lees en hulle laat bid voordat hy hulle toemaak. Klokhelder stemmetjies. Klein-Johan wat alles op een hoë noot bid: “…en dankie, liewe Hieses, vir ’n pappa en ’n mamma en ’n sussie. Wees met Ouma-Chrissie en Oupa-Leo en Ouma-Lulu en Oupa-Smittie en Nimrod en Bidi en dankie vir ’n huisie en ’n bakkie en kossies.” En dit dan afrond met ’n oordrewe “Amen!”
“Pappa bring nou jou bottel, hoor,” paai Smit vir Karien wat al klaerig begin raak. Ek hoor hom werskaf in die kombuis. Hoor hoe Klein-Johan en Karien met mekaar lê en gesels, en hoe dit al stiller raak in hulle kamer.
Ek draai op my sy en begin met God te praat in my gedagtes: Here, ek weet nie wat om vir U te sê nie. Ek wéét net U maak nie foute nie. Maar ai, hoekom moes dit gebeur? Alles het tog so goed gegaan?
Ek dink vlugtig aan my vorige twee swangerskappe. Eintlik het ek ’n bietjie kleiner gedra aan Ignatius. Maar ek het dit toegeskryf aan my aktiewe lewenstyl met die twee kleuters. Nooit vermoed dat alles nie normaal ontwikkel nie. Wat weet God wat ek nog nie weet nie?
Het ék iets verkeerds gedoen, Here? Dalk verkeerde medisyne gedrink tydens my swangerskap? Was dit ’n fout om St. Michaels toe te gaan so laat in my swangerskap?
Die verwarring neem net toe soos wat meer en meer vrae in my gemoed opwel. Maar aan God en sy nabyheid twyfel ek geen oomblik nie.
Ek weet dat U ons nie straf vir iets nie. Dit het Jesus reeds alles aan die kruis gedra. Wat moet ek maak hiermee? Ek is so verward!
My gedagtes tol en tuimel. Maar dis asof ek weer hoor: “Ons weet dat God alles ten goede laat meewerk vir dié wat Hom liefhet, dié wat volgens sy besluit geroep is.” (Rom. 8:28)
Ek weet nie hoe dit moontlik is nie, Here. Ek is kwaad vir U dat U nie sy dood voorkom het nie en tog weet ek dat ek U liefhet. En ek wéét dat U ons geroep het vir hierdie bediening. Dat ons hier is, so ver van moderne geriewe wat dalk sy lewe kon red, is ook u besluit. U het dit toegelaat. U het toegelaat dat die dokter my laat terugkom het Katima toe vir die bevalling. U kon dit keer. Maar U het nie.
Ek kry dit reg om God te beskuldig sonder om skuldig te voel daaroor. Lank lê ek asof ek wag dat Hy my daaroor sterk moet aanspreek. Maar my hart bly seer. Pyn tot in my gebeente in.
Waarom U dit toegelaat het, verstaan ek nie. Dalk eendag …
Ek het nie lus om nou te probeer verstaan nie. Later dalk. Nie nou nie, ek is te moeg.
Laat dit dan vir ons ten goede uitwerk, asseblief, Here.
Laat Hy maar sorg dat ons dit wel eendag verstaan. My gedagtes spring na die twee kinders in die kamer verder gang af. Dierbare tweetjies.
Ag, Vader in die Hemel, dankie vir ons twee gesonde kinders. Hulle is vir my nou kosbaarder as ooit. Ek besef net weer hoe groot u genade is dat ons hulle kan hê, sonder enige gebrek of siekte of probleem.
Ek hoor hoe Smit vir Karien haar bottel gee en albei nagsoen. Hoe hy die oorskiet vir die honde uitkrap. Hoe hy ligte afskakel in die kombuis en voorhuis. Hy kom sit by my op die bed met my koppie tee. Vryf my hare. Hy sug.
“Ja, my vrou. Min het ons vanoggend geweet wat hierdie dag gaan oplewer.” Daar’s niks wat ek kan sê nie. Ek gee hom maar net ’n flou glimlag. Drink my tee met albei hande om die beker vasgeklem.
“Piet sal my môre help dat ons sy begrafnis kan reël.”
“Ja, ons moet hom seker begrawe.” Dis of die realiteit daarvan nou eers insink.
“Dit sal waarskynlik Saterdag kan wees. Oom Ronnie het aangebied om vir hom ’n kissie te maak. En hulle het reeds vanmiddag ’n span gestuur om te begin skoonmaak daar by Trollope se graf.”
“Gaan hulle dáár ’n graffie grawe?”
Hy knik instemmend. Ons sit ’n rukkie in stilte.
“Hy was ’n mooi seuntjie. Ek het vanmiddag kans gekry om goed na hom te kyk nadat Dawid die outopsie gedoen het. Hy het donker haartjies gehad, soos joune.” Hy neem my leë beker by my. Ek weet nie wat om nou met my leë hande te maak nie.
Ek het hom nie gesien nie.
Die gedagte kom nie eens by my op dat ek hom nog wil sien voordat hy begrawe word nie. Dis net te seer om verder te dink of te beplan. Ek wil net slaap. Ek is só ontsettend moeg. Dis of my siel in homself teruggetrek is, afgesluit van alles wat na voel en dink en redeneer klink.
“Piet vra vir iets om vir hom aan te trek vir die kissie. Kan jy môre vir my iets regkry?”
Ek het nog nie eens aan hom gedink in ’n doodskissie nie. Nooit eers die gedagte gekoester dat mens ’n lyk nie kaal in ’n doodskis toemaak nie.
“Ek sal kyk. Hoe laat gaan jy môre na hom toe?” probeer ek wegdink van die gedagte aan doodskiste en grafte en lyke.
“Ag, seker nie vroeg nie. Piet moet eers ’n kapelaansperiode gaan waarneem voordat hy hospitaal toe kan gaan.”
Natuurlik! Sy liggaampie is nog by die hospitaal. Waar anders. Maar wáár in die hospitaal? Nee, ek wil liewer nie daaraan dink nie. “Dan sal ek môre iets regkry. Moet eers dink wat geskik sal wees.”
Hy buk om my te soen. “Jy was so dapper vandag, lief. Ek bewonder jou innerlike krag.” As hy maar weet! Innerlik is ek swak en klein en broos en gekwes – niks wat ek as dapper of kragtig kan beskryf nie. “Slaap jy nou rustig. Ek gaan stort.”
Ek lê en luister na die geluide in die badkamer. Hy snuit sy neus in die stort. Huil hy? Ek het hom hartseer gesien vandag, maar nie dat hy huil nie.
Die slaap wil nie kom nie. Al veg ek daarteen, sien ek die gebeure van vroeg vanoggend oor en oor in my kop afspeel. Soos ’n video wat oor en oor draai. Sy slap nekkie wat agteroor hang in die stellasie. Sy armpies wat woes keer. Wat swakker en swakker word. Stil hang. Die bondeltjie lap. Johan Botha se snikke. Die liggaampie toegetrek onder ’n laken in die voorportaal …
Die witgeverfde bedjie met sy poeierblou muskietnet is stil en leeg. Wat is daar in die laai onder die bedjie waarin Ignatius begrawe kan word? Al sy kleertjies is skoon uitgewas en mooi reggepak. Ek sukkel om te onthou wat daarin gepak is. Dink daar is ’n wit katoenpakkie met ’n matrooskragie. Wou dit vir sy doopdag hou. Ek besluit om dit vir Smit uit te haal vir die kissie. Dit, en kousies en skoentjies vir sy voete. En ’n kombersie om hom in toe te draai.
Toe Smit eindelik kom lê, nadat hy eers ’n lang ruk stil was in die studeerkamer, kruip hy saggies langs my in. Hy sien ek is nog wakker. Met sy arm om my, trek hy my styf teen hom aan. Hy soen my hare, my skouer, my nek. Sonder woorde troos hy my, terwyl hy self troos nodig het. “Ek is so jammer …” begin hy snik. “Ek moes jou nie alleen gelaat het nie!”
Ek probeer hom oortuig dat dit niks sou verander het aan Ignatius se dood nie. Nou probeer ek sy trane keer, terwyl my eie nóú eers, ná soveel ure van inhou, ongekeerd kom. Om te kan huil sonder om weg te steek, word verlossend. Ek huil oor hy so seer het. Hy huil vir ons. Hy huil totdat vrede en berusting alleen oorbly.
“Slaap
