vir iedere pennie wat Mister Barrington my aan die einde van die dag betaal. Dis Mister Barrington wat moet besluit of dit goed is om my net drie sjielings op ’n dag te gee. Elkeen moet maar op sy eie werf goed word.”
Hy was die res van die dag nors. Die volgende dag was dit weer die sywurms: “Ek word nie jonger nie, Silas, my tyd gaan verby. Al hoop wat vir my oorbly, is die syboerdery. Ek het vir ’n tweede keer skrywe gerig aan die goewerment om die belangrikheid van my eksperimente met die sy onder hulle aandag te bring en te noem dat dit vorentoe vir die hele land van ontsaglike waarde kan wees. Ek het vir ’n tweede keer voorgestel dat uitgesoekte syboere in Italië gewerf word en dat hulle vry passate moet kry tot hier. Ek is bereid om lotte van tien akker elk aan hulle beskikbaar te stel vir ’n tydperk van drie jaar. As alles goed gaan, kan ek die tydperk verleng.”
“En as dit nie goed gaan nie?” het ek gevra, maar hy het my nie antwoord gegee nie, net voortgegaan met die dromery.
“Mister Laing, die Agent vir Immigrante in die Kaap, is te vinde vir my voorstel en het reeds aan Mister Burnett in Londen, die Agent van Emigrasie vir die Kaapkolonie, geskryf en dit aan hom voorgelê. Jy sal nog sien, Silas, as die Italiane eers hier is, gaan Portland eindelik tot sy reg kom. My broer skryf vir my uit Engeland dat Italiane ook uitstekende bediendes is.”
“Ek dog hulle moet met die wurms kom boer.”
“Syboerdery is juis ’n tipe boerdery wat jou nie die volle jaar besig hou nie. Vandat die eiers uitbroei totdat die kokonne geoes is, duur maar ’n kwessie van ses weke. Dan moet die kokonne natuurlik nog verpak en weggestuur word, maar al wat daarna oorbly om te doen, is om die bome te snoei om hulle kort te hou en nuwe lote in die grond kry. Van die vroue kan Mrs Barrington in die huis help, die kinders – Italiane het altyd baie kinders – kan help vee oppas, en vir die mans sal daar oorgenoeg wees om te doen. Ek sal selfs meer hout kan laat kap in my bos.”
Nou kom White met die spul Italiane op die platrand aan en hy sê Barrington wil hulle nie hê nie? Van watter kant af wou hy dit afstry? Die Italiane was syne en klaar.
Dit was agternamiddag toe ek op Poortland aankom. Die groot, grys dubbelstorie-kliphuis het soos ’n kerk oor alles getroon en ek het agterdeur toe geloop, want Barrington se reël was: minderes klop agter. John, die oudste van sy drie seuns, het kom oopmaak.
“Middag, oom Silas.”
“Middag. Ek wil jou pa sien.”
“Mister Barrington is besig, oom sal maar ’n ander dag moet kom.”
“Loop sê vir jou pa ek is hier.” Barrington sou my nie opstry nie.
John het sy windmaker maniere uitgehaal en sy een been oor die onderdeur geswaai. “Sover as wat ek weet, het ons oom nie vir vandag laat roep nie, Mister Barrington is van plan om Hal môre te stuur om oom te roep. Daar moet in die groentetuin gewerk word.”
“Ek soek nie werk nie, ek soek jou pa.”
“Ek sê dan vir oom Mister Barrington is besig.”
“Dan wag ek tot hy klaar besig was.” Ek het my rug op hom gedraai en om die hoek van die huis gaan staan. John Barrington was ’n wind wat skaars genoeg gewaai het om ’n blaar te roer – ’n man laat waai jou nie deurmekaar van so ’n wind nie. By sy pa en by sy ma het hy nie sy maniere geleer nie. Mister Barrington was nou wel boekslim en nie altyd kopslim nie, maar hy was ’n jentelman. Manierlik. En Mrs Barrington was ’n lady.
“Ek dink nie oom het my gehoor nie,” het John agterna gekom om te kom skoor. “Ek het gesê Mister Barrington is besig.”
Ek het hom nie antwoord gegee nie. Mrs Barrington het van die hoenderkamp se kant af gekom, netjies en vriendelik soos altyd. “Middag, Silas,” het sy gegroet en gevra waar Mirjam is, waarom hulle haar die laaste tyd so min sien. Mrs Barrington het altyd met my Engels gepraat en ek met haar Hollands en ons het mekaar goed verstaan. Sy’t gesê Imar en Gabrielle het die hele Saterdag uitgekyk vir Mirjam in die hoop dat sy sou deurkom Poortland toe.
“Ek het Saterdag heining gepak, Mirjam moes help.”
“Het jy al ’n bietjie koffie gehad, Silas?”
“Ek wil nie koffie hê nie, Mrs Barrington, ek het gekom om met Mister Barrington oor ’n ernstige saak te praat.”
“Ek sal hom vir jou gaan roep.”
’n Goeie vrou. Hulle sê Barrington het op ’n dag op die skip geklim, haar in Engeland gaan uitsoek en van ’n klavier tot ’n stuk of nege wit bediendes saam teruggebring. Die klavier was nog daar op Poortland, maar die bediendes het almal lankal aangeloop.
Die lekkerste wat ek op Poortland gewerk het, was die tye wat die honourable Barrington in die Kaap by die Parlement was. Dan het ek en Mrs Barrington alleen oor Poortland gestaan en saam die werk bedink. Elke keer as Barrington teruggekom het, was die beeste vet, die hout opgesaag en verkoop, velle verkoop, kos in die grond, aartappels of uie geoes en die oorskot verkoop. Elke ding op sy plek. Die beste was die tyd toe John ook weg was. Hy vat mos toe die pad land-op om vir ’n paar maande te gaan diamante grou; sewe jaar het hy weggebly en toe met niks teruggekom nie behalwe ’n vreemde hovaardigheid.
“Oom Silas!” John het by die suurlemoenboom gestaan en van daar af begin skoor toe sy ma die huis in is. “In die vervolg wil ek hê oom moet Mister Barrington, sowel as Mrs Barrington, met groter respek aanspreek as wat oom se gewoonte is.”
Ek het die wind laat verbywaai en anderpad gekyk. Gelukkig het Barrington nie lank daarna nie uitgekom.
“Middag, Silas.”
“Middag, Mister Barrington. Ek het net kom sê lat Mister Barrington se Italiane aangekom het en lat hulle daar oorkant op die platrand uitgespan staat. Hulle weet skynlik nie dat dit Poortland toe is waarheen hulle moet kom nie.” Barrington het sy lyf regop getrek soos dit sy gewoonte was wanneer hy regmaak om vas te staan. “Mister kan sommer die slees wat hulle tot daar gebring het, huur om hulle nou weer tot hier te kry.”
“Ignore him, Sir,” het John van die suurlemoenboom af voorgestel.
“Dit sal nie nou help om die ding te wil ignore nie,” het ek gesê, “hulle het gekom en julle moet hulle laat haal.”
“Ek het niks met daardie Italiane te doen nie,” het Barrington botweg gesê. “Dit is mense wat deur die goewerment op goewermentsvoorwaardes laat kom is, nie op my voorwaardes nie.”
Ek dog ek slaan neer. “Waarheen swaai Mister Barrington nou?” vra ek. “Die goewerment mog hulle laat kom het, maar uit ’n vuur wat deur Mister Barrington en niemand anders nie aan die brand gesteek is.” Dit was die verkeerde ding om te sê, daar was nog altyd mense wat volgehou het dat dit Barrington se grasbrandery was wat die slag die hele wêreld afgebrand het. Groot stukke van die Bos en Poortland se opstal ook. Baie skade. “Wat weet die goewerment van sywurms af? Hoeveel keer het Mister Barrington nie met Mister Barrington se eie mond aan my gesê Mister Barrington het hiernatoe en soontoe geskryf om Italiane te kry vir die sywurmbesigheid nie? Hoeveel moerbeibome het my hande nie help plant sodat daar kos moes wees vir die wurms wanneer hulle aankom nie? Nou is hulle hier en Mister Barrington wil dit staan en afstry?”
“Just ignore him, Sir.”
“John Barrington,” het ek gesê en ek was kwaad, “ignore nog een keer tussenin en ek ignore vandag vir jou waar jy nie ge-ignore wil wees nie! Ek sal dorp toe loop en
