dat die vier kuikens in my hok nie met sulke uitspattige vere spog nie. Altans, nog nie. Want die laaste vaste reël in tienermodes, soos enige ouer behoort te weet, is dat dit altyd erger kan word.
En ek vermoed my dogter gaan my binnekort begin wys hóé erg dit kan word. Dogters is nou eenmaal anders as seuns. Dit besef ek al hoe meer nadat ek amper twintig jaar lank seuns grootgemaak het. My Mia-kind het byvoorbeeld onlangs begin om mý klere te dra. Dis iets nuuts vir my. (Daar is seker seuns ook wat hulle ma se klere dra, maar die drie in ons huis het dit nooit gedoen nie. Nie sover ek weet nie.) Ek moes natuurlik geweet het sy sou die een of ander tyd begin om my klere te ‘leen’, nie altyd met my toestemming nie, nes ek jare gelede my ma se klere ‘geleen’ het. Maar ek het dit nie nou al verwag nie.
Sy is dan skaars elf jaar oud!
My klere is gans te groot vir haar. En ek pas beslis nie in háre nie. Geen sprake dus van ’n gesellige uitruilery tussen ma en dogter nie. Nee, ons praat nou van ’n eensydige geplunder. En as sy op elf al my klerekas begin plunder, gaan ek nie veel oorhê om te dra teen die tyd dat sy oplaas groot genoeg is sodat ek darem ook soms ’n truitjie of ’n dingetjie by háár kan leen nie.
Intussen werk sy geesdriftig aan haar ‘styl’, of haar style soos die Franse dit noem, uitgespreek soos die Engelse woord vir steel. Dalk dié dat my dogter dink jy mag maar jou ma se klere steel ter wille van styl? La mode se démode, skryf sy op haar kamerdeur, mais le style jamais. ‘Mode gaan uit die mode, maar styl nooit.’ Glo ’n gesegde van Coco Chanel.
Ironies, want Mia se styl verander vinniger as enige mode. Elke keer as ek vir haar ’n romp of ’n serp koop, moet ek hoor dis nie haar styl nie. ’n Maand gelede was dit haar styl – maar op elf kan ’n maand seker ellendig lank wees?
Kom terug, wil ek soms vir die seuns uitroep, alles is vergewe! Dit was sóveel makliker om vir hulle klere te koop toe hulle elf jaar oud was. Selfs noudat al drie al baard kry, kan ek sowaar nog nou en dan ’n onderbroek of ’n soortgelyke beskeie stukkie klere aanskaf wat hulle soos inactually like.
Die meisiekind is ’n merrie van ’n ander kleur.
’n Besonder kleurryke klein merrietjie, besef ek vanoggend weer toe sy uit haar kamer verskyn. Op haar kop is ’n rooi baret wat sy by my ‘geleen’ het en aan haar voete is rooi tekkies met wit kolletjies. Die veters is nie vasgebind nie en pas boonop nie by mekaar nie. Een veter is wit, een oranje. Aspris. Natuurlik. Die hele uitrusting is haarfyn beplan. Die denimkortbroek, die veelkleurige rubber-armbandjies, die oranje toeknooptruitjie – wat terloops ook uit my klerekas kom.
Van haar kleuterdae af het sy volstrek geweier om sekere kledingstukke te dra. Die kleur maak haar oë seer. Of haar vel hou nie van die materiaal nie. Of dis sommer net gagga. Daar was altyd ’n verskoning.
Al wat eintlik verander het, is dat ‘styl’ deesdae die verskoning geword het.
En ek vergaap my aan haar, want ek weet dis die begin van ’n lewenslange verhouding, hierdie ding tussen ’n meisiekind en haar klere. Ek weet mos waarvan ek praat. Vir sommige van my jasse en skoene is ek amper so lief soos vir my boeke. Heelwat van my hoede en hooftooisels het ’n sentimentele waarde wat nie in geld geskat kan word nie. As hulle te oud word om te dra, hang ek hulle teen my mure op soos skilderye.
Noudat ek daaraan dink, dís waar daardie rooi baret vandaan kom wat so skeef op haar kop gerangskik is. Styl stuit voorwaar vir niks op aarde nie. Sy sal selfs haar ma se muurversierings steel.
‘Hoe lyk ek, Ma?’ vra sy, met ’n skaduwee van elfjarige onsekerheid agter die kleurryke bravade.
‘Hmm, ek hou van jou styl,’ antwoord ek. En sy glimlag so breed dat die rooi baret sommer nog ’n bietjie skewer sit.
Enigeen wat tot hier gelees het, sal hopelik begryp dat ek bitter lief is vir die kinders onder ons dak. Maar ná soveel jare van baklei oor onvanpaste klere en deurmekaar kamers en te veel rekenaarspeletjies en te harde musiek en te lae skoolpunte voel ek soos ’n moeë soldaat wat ’n blaaskans verdien. Soms droom hierdie soldaat selfs daaroor om te awol.
Om sommer net weg te loop.
Om een oggend ’n briefie op die kombuistafel te los, vir die bakleiende kinders en die man wat my nie aldag genoeg waardeer nie, en my vinnig uit die voete te maak. Hulle hoef nie te weet waarheen nie. Ek wil nie vir altyd wegbly nie. Net lank genoeg om hulle ’n les te leer. Sodat hulle verwese na mekaar kan kyk en sugtend kan vra: Wat is ’n huis sonder ’n moeder?
Ek meen so ’n nag of drie is al wat hulle nodig sal hê om my met ope arms te verwelkom as ek triomfantelik terugkeer.
Die probleem is dat hulle moontlik nie eens sal agterkom Ma het weggeloop nie.
Daardie briefie op die kombuistafel kan maklik verdwyn onder die skoolboeke en tydskrifte en leë glase en taai pierings en oorskietkos en gemorspos wat almal altyd op die tafel los. Want Ma sal dit mos die een of ander tyd optel. En aangesien Ma soms ook maar lekker lui is, sal hulle dalk eers twee dae later besef die kombuistafel is voller as gewoonlik.
En die koskaste leër as gewoonlik.
Dán gaan hulle gou begin wonder wat van Ma geword het.
Daar’s niks wat my gesin so na my laat verlang soos ’n leë yskas nie. Dit kom ek agter elke keer wanneer ek vir ’n week of wat moet weggaan om ’n nuwe boek te bemark of ’n skrywersbyeenkoms by te woon. Wat ek ook telkens agterkom, altyd met buitensporige teleurstelling, is dat die ganse gesin, die troeteldiere en selfs die potplante eintlik verbasend goed sonder my oorleef. Bygesê, ek maak dit vir hulle heeltemal te maklik deur oral in die huis lyste op te plak van alles wat elke dag in my afwesigheid moet gebeur.
Byvoorbeeld: Maandag 8 Mei – Oggend: Voer kat. Koop melk. Gooi plante voor kamervenster nat. Daniel skryf wiskundetoets! (Bietjie laat om nou te begin leer, nè?) Middag 17h00: Neem Mia na dansklas. Onthou om waterbottel saam te neem. 18h00: Gaan haal Mia by dansklas. Onthou om waterbottel terug te bring.
Dit klink dalk onnodig om ’n pa te herinner dat hy sy dogter by haar dansklas moet oplaai ’n uur nadat hy haar daar afgelaai het, maar ’n vorige keer toe ek weg was vir ’n boektoer, was die arme pa so besig om inkopies te doen en kos te kook en wasgoed te was dat die dansjuffrou ons vergete kind moes huis toe bring.
‘Die arme pa’ – dis wat almal my wederhelf noem wanneer ek nie daar is om die huishouding te behartig nie. Eienaardig, nè? Wanneer ek wel hier is, doen ek al die inkopies en ek kook en ek was en ek stryk en ek stofsuig en wie weet wat nog alles – sonder om ooit my dogter by haar dansklas te vergeet – maar niemand het my nog ooit ‘die arme ma’ genoem nie.
Deesdae vergeet Pa nie meer die kinders by hulle buitemuurse bedrywighede wanneer Ma nie by die huis is nie. Hy en die kinders het die demokratiese besluit geneem om eenvoudig alle buitemuurse bedrywighede tydelik te staak. Tot Ma terugkom om weer taxi te ry.
’n Ander oorlewingstaktiek, wanneer Ma weggaan, is om so min moontlik wasgoed te was. Anders gestel, om bloot dag ná dag dieselfde vuil klere te dra. En as die tienerseun rêrig desperaat raak om ’n slag ’n skoon langbroek aan te trek, sal hy steeds nie daaraan dink om sy eie klere te was nie. Nee, die briljante oplossing wat Daniel tydens my vorige boektoer gevind het, was om blitsig nuwe klere op die internet te bestel.
Ek moes vir die nuwe klere betaal toe ek terugkeer – en boonop ’n week lank voor die wasmasjien kampeer om van die berge wasgoed ontslae te raak.
Ja, soms droom ek ook oor wegloop. Maar elke keer as ek dink aan
