plaasseun is dit asof haar gesig helder is soos ’n poel water, haar wit hare so ’n goue kroontjie en haar blou oë soos skynende liggies. Twee sterretjies in ’n helder verligte hemel.
Jester trek my aandag weer met ’n beweging. Hy strek sy arms en hande wyd uit soos wanneer ’n mens iemand wil vasgryp. “Maak djulle gereed vi dierie skouspel van dierie eeu!” Hy praat weer so snaaks. Dan spring hy hoog op, draai in die lug om sodat hy met sy rug na my en Andri terug op die baal land. Hande op die heupe.
Andri kyk na Jester, haar mond ’n bietjie oop. En ek kyk na Andri se gesig.
Wat is jou regte naam? dink ek.
Maar Andri sien my nie eens raak langs haar nie. Vir haar is ek nou onsigbaar. Sy kyk net na die mal ding voor ons. Na die opgewende hotnotsapie wat sy twee duime by sy broekrek indruk en dan skielik – my kop ruk – so met een beweging sy broek tot op sy enkels afruk.
Ek kyk. Jester dra nie ’n onderbroek nie.
Hy buk vooroor. Sy kaal bruin boude staan styf soos twee warm ysterklippe hoog in die lug, reguit na Andri en my toe, met die bruin ogie daar in die middel wat reg na ons wys.
Ek hoor hoe Andri haar asem intrek.
Jester buig verder ondertoe sodat hy kop onderstebo tussen sy knieë deur vir ons kan kyk. Van tussen sy bene deur sê hy: “En da, liewe damus en djeure, siet u nou my se póéphól!”
Ek en Andri sê niks. Ek kyk vir haar; haar mond is weer oop. Dan klap sy met haar regterhand haar oë toe. “Jou vark!” skreeu sy en spring op.
Ek sien Jester het weer sy broek opgetrek. Hy steur hom nie aan Andri nie en maak ’n buiging. “Damus en djeure,” skreeu hy. “U mag nou ma u se hande bymeka sit vi ’n gróóót applous.” Hy wag dat ons hande klap.
Andri is nie meer langs my nie, maar ek bly sit. Kyk vir Jester en hy kyk vir my. Van iewers op die werf hoor ons Andri se stem: “Ek … gaan jou … ma … vertel, jou … vark.”
Jester bly staan. Hy lyk effens hartseer. Ek is jammer dat ek nie saam met Andri weggehardloop het nie, maar sy was te vinnig vir my. Ek staan op.
“Jou vááárrrk,” hoor ons haar nog een keer en dan klap die kombuisdeur hard.
Ja, jou vark, dink ek. Ek kyk na die plaashuis toe en dan weer terug. “Wat is jou van?” vra ek vir Jester, sommerso asof die woorde vanself uit my mond kom sonder dat ek daaroor gedink het.
“My van?”
Ja, elke mens op aarde het ’n naam. En ’n van. Dis wie jy is, jou dom platkop.
“Meier.” Die erre rol so van sy tong af. “My naam is Jester Meier.”
Hy kyk my grootoog aan, asof ek nou iets gaan doen. Maar ek wil niks doen nie. Ek bly hom net aankyk. Jy het Andri laat weghardloop, dink ek.
In my kop het die woorde begin sing: Lekker, lekker, Jester Meier. Jou tetkop lyk nes ’n eier! Lekker, lekker, Jester Meier. Jou tetkop lyk nes ’n eier! Lekker, lekker, Jester Meier. Jou tetkop lyk nes ’n eier! Lekker, lekker, Jester Meier, jou tetkop is ’n volstruiseier!
8
“Hoekom noem hulle die vallei af na Prins Albert toe Die Hel as dit so mooi soos die hemel is?”
“Dit het niks te doen met hoe dit lyk nie,” het Pa geantwoord.
Die regte naam is Gamkaskloof. Of Vallei van die Leeus. Of Duiwelskloof. Daar’s baie name.” Pa het my ondersoekend aangekyk. Toe vra hy ná ’n ruk: “Waar kom jy daaraan?”
“Is!” het ek myself verdedig. “Ek het dit in ’n koerant gelees.”
“Watse koerant?”
Ek hét dit in ’n koerant gelees en by niemand minder nie as die Bruwers. Dit het só gekom: Ek het een middag ’n brief of dokument of iets van Pa met die fiets by die Bruwers gaan aflewer. Die huis op Sterling Gold was een van dáárdie volstruispaleise wat soos ’n goue haan op ’n mishoop gelyk het. Op die breë stoep het daar twee reusagtige rottangstoele gestaan, soos vir ’n koning en sy koningin, daartussen ’n ronde koffietafeltjie met ’n marmerblad. En bo-op dié tafeltjie het die Oudtshoorn Courant gelê.
Ek het die porseleinknoppie in die gemonteerde ronde houtraampie langs die voordeur gedruk: Ring. Terwyl ek wag, lees ek op die koerant se voorblad: Lees dit, dat en nog wat deur Sue van Waart. Sy skryf vandag oor Die Hel: Vallei van die Leeus.
Maar daar’s nie leeus in die hel nie!
Die groot voordeur het oopgeswaai. Die blokkiesruitjies daarin het soos diamante geflits. Mavis Plaatjies, die hoofhuishoudster, het oopgemaak – ’n dik, kwaai bruin vrou wie se stem anders geklink het as die bruin vroue op ons plaas. ’n Ronde en afgemete uitspraak. Geleerd.
“Waar’s die baas?” het ek gesê. “My pa stuur dié.” Ek het die koevert na haar uitgehou.
“Die meneer is nie hier nie. Net ek en die ander vroulike bediendes in die kombuis.”
Hulle was aan die voorberei vir aandete, en ek kon ruik iets misterieus en geurigs bak in die oond. Die Bruwers was op die dorp om inkopies of wat ook al te doen.
Dit was ’n kort rit met die fiets na die Bruwers; die plaas se ingang was net oorkant die uitdraai van die pad wat na die grotte oploop. Maar ons het min daar gekom.
Mavis het die brief by my gevat sonder om daarna te kyk. Die oomblik was te groot vir my, en toe glip die woorde uit my mond: “Kan ek toilet toe gaan?”
Sy het my vraend aangekyk. Ek kon agterkom sy wonder waarom ek nie sommer langs die grondpad of agter een van die peperbome kan pie nie. Ek was immers ’n plaasseun. My brein het na ’n hoër versnelling oorgeslaan en ek het die kans gewaag: “Asseblief …?” Ek het my kop skuins gedraai en treurig na haar gekyk.
Sy het stadig opsy geskuif en die deur wyer oopgehou sodat ek kon verby. Af in die gang wys sy. Daai tweede deur links. Ek loop deur die huis met sy vloerteëls van marmer. In bykans elke kamer is ’n kaggel wat omraam is deur teëltjies met skilderye daarop. Mavis beduie nee, dis nog aan, die deur verby die studeerkamer. Ja, dis reg.
My hart het gejubel toe ek die badkamerdeur agter my toedruk. Daar was net ’n toilet in die vertrek, en ’n wasbak. Mooi. Als spierwit en swart. Silwer krane. Spieëls teen elke muur. Vloeibare seep in ’n bottel. Spierwit handdoekie deur ’n ring in ’n leeu se bek. Vir ’n oomblik het ek na alles om my gekyk. Ek het nie die toilet gebruik nie. Ek het dit net gespoel, en toe my hande onder die silwer krane gewas. My hande het na pienk rose geruik.
Toe ek weer in die gang kom, was Mavis nie meer by die voordeur nie. Ek het haar iewers aan die agterkant van die huis oor ’n krakende houtvloer hoor loop. Ek beweeg saggies deur die gang. Bo my kop, vanaf ’n ryklik versierde staalplafon, hang kristalglaskandelare. Langs my in die gang is elke venster ’n gebrandskilderde prentjie. Die een het pers druiwetrosse tussen donkergroen blare, op ’n ander is daar voëls wat uit ’n vleiland opvlieg. Tonele uit die Kangogrotte. Spierwit-en-pikswart mannetjiesvolstruise met bloedrooi hakskene.
Die deur van donker hout van die studeerkamer langs die toilet het op ’n skrefie oopgestaan. Ek het tussen die kosyn en
