weet hoekom ons hier is.”
Pieter kyk stadig af na die vleis oor sy vuurtjie. Hy knik. Natuurlik weet hy!
“We have reliable witnesses,” kom die Ingelsman se stem agter hom, “that say you were seen selling game at the Grahamstown market this morning.”
Pieter het nie eens omgekyk na die man wat praat nie. Sy oë was steeds oor die bosse heen op soek, doer Bathurst se kant toe. “Sê vir jou baas ek laat my nie in Engels arresteer nie.”
Die Ingelsman het sy vriend gevra wat die Boertjie gesê het.
“Hy sê,” het die Engelse woorde met ’n baie sterk Afrikaanse aksent skeef en krom uitgekom, “dat as jy hom wil arresteer, jy dit in sy eie taal moet doen.”
Die Engelse maarskalk was stil. Verdwaal seker in die reglement wat hy uit sy hoof moet leer, maar toe die kalf amper in die put wil spring, kon hy nie mooi dinge bymekaar kry nie, het Pieter gedink.
“Jy woon in die Albanie-distrik van die Kaapkolonie, meneer De Witt, en as sodanig moet jy jou onderwerp aan die wette van die regering van Haar Majesteit koningin Victoria.”
Pieter draai sy kop, rig hom tot die Engelse maarskalk, op Engels, sodat die man kan weet hy is nie sommer ’n dom hierjy wat net een taal magtig is nie: “Ek het geen trou aan jul koningin gesweer nie.”
“Moontlik nie, maar jy is ’n inwoner van haar koninkryk en as sodanig onderworpe aan die wette wat haar regering uitvaardig, wat in hierdie geval uitdruklik die jag van wild sonder lisensie verbied.”
Die Engelsman het diep asemgehaal, toe voortgegaan: “Jy is reeds twee keer gewaarsku en weer vrygelaat en tog, ondanks hierdie toegeeflikheid, of miskien weens die toegewing, gaan jy voort om sonder lisensie te jag.”
Tóé praat Pieter, sy rug styf. Antwoord op Afrikaans: “Die enigste baas van hierdie plaas, Engelsman, is God … en as ek dit reg verstaan, het Hy die mens heerskappy oor al die diere op aarde gegee. Dis die enigste lisensie wat ek nodig het.”
Die twee maarskalke het mekaar agter sy rug verby aangekyk. “Hy sê,” het Pieter se verloopte vriend vertaal, “dat hy slegs verantwoording doen aan God wat aan die mens die lisensie gegee het om te jag.”
“Ek het gehoop dat hy vanself en stil sou kom,” antwoord die Engelse maarskalk, maar as dít is hoe hy dit wil speel …”
Pieter het die stygende woede in die man se stem gehoor, die naderende beweging … Soos blits het hy omgeswaai, die maarskalk se geweer uit sy hande gegryp en dit verby sy eie lyf gepluk. Hy het effens regop gekom en die geweer met krag teruggeswaai. Die kolf het die maarskalk vol op die bek getref en Pieter kon hoor hoe die lip bars.
Die maarskalk het net daar neergeslaat, sy mond bebloed, skielik nie meer seker van homself nie.
Maar Pieter se eertydse kennis het kop gehou. Hy had Pieter sekuur in sy visier – en Pieter, nou orent, het die Engelsman se geweer omhoog geswaai.
Die twee manne staan só, hul gewere op mekaar gerig, nie een bereid om toe te gee nie.
Die Engelse maarskalk het bloed geproes en sy mond probeer skoon kry.
“Liewers nie,” het die koelkop maarskalk aan Pieter gesê.
Pieter het hom eers net aangestaar, woorde wat hom ontwyk. Toe antwoord hy: “Jy weet hulle gaan nie ophou totdat ons almal hulle slawe is nie.”
Die maarskalk het al baie hieroor nagedink en antwoord toe nie minder ferm nie: “Voor die Engelse was dit die Hollanders … en ná die Engelse sal dit iemand anders wees. Mense soos ek en jy, Pieter, sal altyd slawe wees.”
Pieter wou hom eers nie ’n antwoord verwerdig nie, maar toe kon hy ook nie meer stilbly nie. “Jy miskien. Ek? Nooit.”
En nou staan hy weer by ’n vuurtjie, weer met ’n haas, en weer is daar ’n Engelsman wat uit die niet verskyn.
“Staan nader,” beveel Pieter, “tot waar ek jou kan sien.”
“Moenie skiet nie. Ek kom in die naam van God!”
Pieter tuur na die bosse. Sy geweer steeds gereed, vinger op die sneller.
Die man wat hande omhoog uit die bosse verskyn is skraal, met ’n netjiese baard – al is hy hier ver van seep en water. Hy kom daar uit die ruigtes uit soos Moses met sy staf. Oor sy skouers hang twee leersakke. Sy hoed is ook van leer, maar anders as Pieter s’n het dit ’n lekker breë rand wat die hetige Afrika-sonnetjie van sy gesig en tere Europese vel weghou.
“Dis naby genoeg.”
Die man hou nie op met beweeg nie. Óf hy verstaan Pieter nie, óf hy is domonnosel.
“Ek sê staan stil, boetie! Ek kan ’n mossie op vyftig tree plattrek, en jy is honderd keer groter en veertig tree nader.”
Die man begin iets sê in ’n geradbraakte Afrikaans. Pieter is onmiddellik geïrriteerd. As die man Afrikaans kan praat en verstaan, beteken dit dat hy al lank in die land is. Lank genoeg om drome te droom en vir mense net sonde en ergernis te skep.
“Wat daarvan?”
Die man beweeg nog ’n paar treë nader.
“Stadig …! Stadig …” Vir wat wil hy so naby staan?
“Ek het my perd in die dryfsand naby die rivier verloor,” sê die man, nou weer in Engels.
Pieter laat sak sy geweer effens. “Wragtag. Net ’n bleddie Engelsman is dom genoeg om sy perd deur dryfsand te probeer vat.”
Die Engelsman kyk Pieter fronsend aan, haal sy skouers onbegrypend op. Pieter dink, nou maar goed. Dan praat hy stadiger: “Is jy alleen?”
“Behalwe vir onse Heer, ja, ek is alleen.”
Pieter kyk agter die skraal man verby. Hy moet seker wees dat niemand anders in die ruigtes skuil nie.
Wanneer hy gerus is, beduie hy vir die Engelsman om nader te staan. Dán eers laat sak hy sy geweer, stadig.
Pieter begin hom uitvra, en is verbaas om te hoor dat die man van Grahamstad kom. “Wat soek jy hier in die bosveld?”
“Ek is verbonde aan die Londense Sendinggenootskap.”
“Sendeling?”
“Ja.”
Pieter som Roberts stil op. Hy begin ontspan.
Grant Roberts is drie weke gelede in die kantoor van die Londense Sendinggenootskap op Grahamstad ontvang deur die hoof van die genootskap, doktor John Philip.
Roberts het groot respek vir dié man, wat reeds sedert 1818 gemoeid is met sendingwerk in Suid-Afrika en na wie die dorp Philippolis genoem is, dáár waar ’n sending-buitepos vir Boesmans gestig is. In die onlangse verlede was Philip meer in Londen doenig, as lid van ’n afvaardiging wat by die Britse parlement gaan voorspraak doen het vir sterk optrede teen die Kaapse koloniste weens hul onmenslike optrede teen die inboorlingbevolking.
Dit
