geval met die Toristo en die Montrosevalle. Die Drum Rock en die Bushman Rock-hotel sal hom terugskakel, hoewel hy nie dink dat Elizabeth so ver uit die dorp sal tuisgaan nie. Dieselfde geld vir die Pafuri Inn en Shonalanga. Moet hy dan maar weer die Alexander en die Paragon probeer? Sy moet tog iewers wees …
Martin tref dit gelukkig met sy eerste probeerslag.
“Mejuffrou Verster het ’n rukkie gelede opgedaag,” stel die ontvangklerk by die Alexander hom in kennis. Vir Martin is dit die soetste woorde wat hy nog ooit gehoor het.
“Hoe lank is ’n rukkie gelede?”
“Omtrent twee ure gelede, meneer Niehaus.”
Deksels, dink Martin. Die vroumens is moedswillig. Het sy nie gesien hy vra dat sy hom onmiddellik skakel nie?
Eers wil hy vra om na kamer tien deurgeskakel te word, dan besluit hy anders. Hy gooi die gehoorbuis neer, gryp sy motorsleutels en hardloop met die trap op na die boonste verdieping.
Daar is nie antwoord toe hy aan sy stiefvader se slaapkamerdeur klop nie. Martin maak die deur op ’n skrefie oop. Hy is verlig om te sien die ou man slaap. Hy is haastig, en hy is nie lus vir ’n gekerm en ’n getorring en ’n spul vrae oor hoekom hy al weer dorp toe moet gaan nie. As hy wakker word, kan die ou man maar dink hy is weg lemoenboorde toe of by die beeste se diptenks. Hoe minder die oukêrel van sy sake weet, hoe beter. Laat hy maar rustig slaap …
Ila ruk soos sy skrik toe haar telefoon skielik lui. Dis blykbaar die ontvangsklerk se etensuur, want dis ’n vreemde damestem wat haar meedeel dat daar ’n manspersoon in die hotel se voorportaal vir haar wag.
Ila se eerste gedagte is dat dit dokter Retief is wat kom verneem het hoe dit met haar gaan. Nie spesiaal die moeite gedoen om haar op te soek nie, maar dalk het hy ’n ander pasiënt in die hotel gehad en uit pligsbesef gou by haar ook ’n draai kom maak.
Sy spring van die bed af en soek naarstiglik ’n ander rok om aan te trek. Van haastigheid is haar vingers dom. Sy sukkel met die ritssluiter, en sy kan haar kam en lipstiffie nêrens kry nie. Sy kan ook nie haar geswelde voet in ’n skoen indwing nie … Dit voel asof die skoen twee nommers te klein is, en die persblou kneusplekke aan haar been lyk vreeslik lelik. Moet sy liewer ’n langbroek en sandale aantrek? En waar is haar lipstiffie en reukwater tog?
Toe Ila uiteindelik met die gang afsukkel, voel dit asof die telefoon ’n ewigheid gelede gelui het. Uit eie ondervinding weet sy dat dokter Johan Retief nie ’n baie geduldige man is nie. Hy is dalk al moeg gewag en het besluit om te ry.
Daar wag wel ’n jong man in die foyer van die Alexander, maar dis nie Johan Retief nie. Sy is vies vir haarself omdat sy so teleurgesteld is. Liewe land, die man het haar omgery en later met haar rusie gemaak. Hoekom wil sy hom weer sien? Net sodat hy haar verder kan beledig en haar weer ’n stiksiende dwaas kan noem?
“Middag, meneer Niehaus,” groet sy koel.
Hierdie een is ’n ander Martin Niehaus as die een wat op die stasie was, geklee in ’n verbleikte blou denimbroek, sy hare windverwaai en deurmekaar. Vandag het hy ’n donker pak klere aan. Die aggressiewe en agterdogtige houding is weg en hy glimlag sjarmant vir Ila.
“Groen . . “ sê hy goedkeurend terwyl hy haar van kop tot tone betrag. “Jy moet altyd liggroen dra. Dit pas by jou oë. Jy lyk soos ’n prentjie, my skat – soos ’n droom wat bewaarheid is.”
“Noem jy altyd ’n vreemde meisie ‘skat’ pas na jy haar ontmoet het?”
Martin grinnik, glad nie van stryk gebring deur die kille ontvangs nie. “Jy is nie ’n vreemde meisie nie. Dit voel of ek jou al jare lank ken. Ek het jou donkerbril gebring.”
“Is dit wat so uiters dringend was? Ek het ’n ander een, en ek sou hierdie bril nie eers gemis het nie.”
“Nee, daar is ’n ander rede. Ek wil vir jou middagete koop.”
“Al die boodskappe en telefoonoproepe net om vir my middagete te koop?” vra Ila fronsend. Nee, hy het ’n ander doel daarmee gehad. Hy is heel duidelik besig om die krane van sy sjarme vol oop te draai. Sy moenie naïef genoeg wees om haar deur sy komplimente en mooi praatjies te laat mislei en alles te glo wat hy sê nie.
“Jy sal nie goed veerpyltjies speel nie, my skat. Jy sal nooit die kol tref nie. Nee, die boodskappe, bril en middagete is net ’n inleiding. Waar was jy gisteraand en vanoggend? Ek het oral na jou gesoek; ek was al baie bekommerd.”
“Hoekom?”
“Ek was bang jy het uit my lewe verdwyn, en die res van my dae soek ek na ’n meisie met groen oë en ’n perskeblos op haar wange. Het ek al vir jou gesê dat ek ’n besondere voorliefde vir blondines het?”
“Het iemand al vir jóú gesê dat jy die grootste klomp onsin kan praat, Martin Niehaus?”
“Ek is ernstig. Regtigwaar, ek het al die hotelle op en om Nelspruit geskakel. Nie een het ’n mejuffrou Verster in hulle register gehad nie. Waar was jy?”
“In die hospitaal. Ek was in ’n ongeluk.”
“ ’n Wát?” vra Martin verbaas.
“Ek is deur ’n motor omgery.”
Martin se gesig is ’n studie van teenstrydige emosies. Dit lyk eers of hy Ila nie glo nie. Hy frons en lag effens, dog dit klink gedwonge en daar is ’n vreemd waaksame uitdrukking in sy oë.
“Ek hoop nie jy blameer mý daarvoor nie?”
“Hoe bedoel jy?”
“Ek is bang jy dink ek het iemand gehuur om jou om te ry.”
“Hoekom op aarde sou ek só dink?” vra Ila fronsend. Dit was mos bloot ’n ongeluk, te wyte aan die feit dat sy teen ’n rooi verkeerslig oor die straat gestap het. Of … of was dit nie?
Ila kyk ondersoekend na Martin se gesig om agter te kom of hy dalk ’n grap gemaak het.
“Vergeet dit,” sê Martin. “Ons kan nie die hele dag in die voorportaal staan nie. Kan ons op die stoep gaan sit?”
Martin steur hom nie aan Ila se teëstribbeling dat sy nie honger is nie. Hy lei haar na ’n hoektafeltjie op die stoep, plaas hulle bestelling by die kelner en wil dan weet: “Moet ek sjampanje ook bestel? Vier ons jou aanstelling as toerleidster by Panorama?”
“Ek het nie die werk gekry nie. Daar is nie op die oomblik ’n vakature nie en die volgende kursus vir toerleidsters word eers oor ses maande aangebied. Selfs aan tiksters en ontvangsdames het Panorama-toere ’n oorvloed.”
“Simpatie, astertjie. My medelye is egter nie opreg nie. Die feit dat jy werkloos sit, mag dalk ’n invloed hê op die voorstel wat ek aan jou wil doen.”
“Watse voorstel?”
Dit wil Martin egter nie sê nie. Later, belowe hy. Eers moet hulle rustig klaar eet. Hy wil ook eers vir Ila die geskiedenis van Rietendal, van Daniela en van oom Daniel Niehaus vertel, sodat sy hom nie dalk verkeerd verstaan en ’n ongunstige indruk van hom kry nie.
“Hoekom sal ek dalk nie van jou voorstel hou nie?” wil Ila weet.
“Jy
