stel. Dalk kan hy haar manipuleer as sy net eers vat gekry het aan sy skewe, wit glimlag. Hy sluk sy ergerlikheid saam met nog ’n bietjie koffie weg, smak sy lippe en glimlag stadig, baie stadig . . .
Die fronsie trek weer saam tussen die donker wenkbroue; sy staar openlik na sy mond. Toe leun sy vertroulik vorentoe.
“Weet jy, Pietman, as ek nou Tom Cruise was, sou ek iets aan my gesig laat doen het. Hy sal soveel beter lyk met ’n ry reguit tande. Daar’s baie slim tandartse in Pretoria wat glo sulke werk doen. Mondrekonstruksie, of so iets.” Sy sit terug, skud toe haar kop. “Maar wat, vir ’n gewone ou soos jy sal dit seker nie die moeite loon nie. Dis mos nie asof jy heeldag voor ’n kamera is nie, nè!”
Pietman staar haar sprakeloos aan, maar voordat hy sy woorde kan inspan, drink sy smaaklik die laaste bietjie koffie op en loop om die beker uit te spoel. “Nou ja, nag, hoor! Ek sal moet gaan doeks, want Dinkie se eerstejaars moet glo môreoggend voor vyf by die Calvyn-fontein bymekaarkom.”
Dinkie se eerstejaars . . . volg sy suwwe brein haar woorde. Natuurlik. Sy het seker by die dames se dorpskoshuis geregistreer. En haar ouderdom ten spyt, sal sy ook maar die bekendstellingsprogram moet volg nes enige ander groen studentjie. Dis eers toe haar sagte voetval die gangplanke liggies laat kraak, dat hy weer dink aan wat sy oor Tom Cruise kwytgeraak het. En hy is op die plek opgeblase vies. Wie dink sy is sy? Tom Cruise is ’n dekselse smart ou en hy wat Pietman is, trek nogal na hom. Al die meisies wat hy ken, het nog altyd so gedink. Yental blykbaar ook – dis net dat sy reken Tom se gesig kort plastiese chirurgie of iets! ’n Mens sou sweer sy is self so volmaak. Trouens as hy aan haar dink, is haar effense skerp heupies en speekarmpies die eerste wat hy kan oproep. Toegegee, dit was die eerste wat hy opgemerk het toe sy so lekker geploeg het met haar fiets, maar nogtans. En dan haar kwaai, donkerblink oë met die krullerige wimpers.
Pietman kook nog toe hy weer gaan lê en toe hy later lang gape gaap, wonder hy vir die hoeveelste maal hoe dit moontlik is dat ’n mens se wêreld so blitsig op sy kop gekeer kan word. Kwalik ’n maand gelede was hy nog Pietman de Waal. Die slim, ryk Tukkie met die vlamrooi Mêrs, soos Keppie altyd gespot het. Hy het ’n lekker verhouding gehad met ’n mooi meisie en alles was nes in die storieboeke. Al wat gekort het om dit ’n blitsverkoper te maak, dink hy bitter, was seks en sensasie. Maar nou voel hy soos ’n ou koerant. Klaar gelees en opgefrommel, reg om as ou nuus bestempel te word. En hier kom ’n snip van ’n meisiekind, gaffel sy reeds gestroopte lewe om – en reken hy moet iets aan sy gesig laat doen om soos ’n mens te lyk . . . Daarby het sy beste vriend nooit opgedaag soos wat hy beloof het nie en wonder hy nog steeds wat met Keppie aan die gang is. Hy wat Pietman is, is hartlik siek en sat vir Keppie se misterieuse gekonkel. Wanneer gaan die man besef hy is te oud om Zorro-Zorro te speel of om die ewige student te wees?
Pietman se gemoed raak skoon omge-ellie. Die een melodramatiese gedagte volg die ander seepglad op totdat hy snaargespanne en wawyd wakker lê en wag dat die ure moet verbykruip. Dis toe hy later vir die soveelste maal op die ander sy draai, dat iets teen die vensterruit tik. Hy kom stadig orent, tuur die donkerte in. Hy maak net ’n figuur teen die halflig uit. Keppie, weet hy sonder dat hy eens hoef te wonder. Hy loop skuif die raam op en steek ’n hand uit om hom in te help.
“Wat de hel soek jy dié tyd van die nag op straat?” wil hy boos weet. “Nou kan ek ook maar van slaap vergeet!”
“Nee wat,” sê Keppie en maak hom op die stoel by die lessenaar tuis, “slaap is vir kinders. Kom maak vir my koffie, dan vertel ek jou maar die lewensgeskiedenis van ene Karolus Engelbert Paulus Fourie.”
“Karolus . . . Engelbert . . .?” Pietman begin lag, skoon verby woorde. Hierdie nag lewer baie dinge op, dis seker. Hy lag so hard dat Keppie begin gebare maak om hom stil te kry. Net toe gaan die stoepdeur oop en daar staan oupa Murray, flits in die hand. Verby sy skouer loer Anita de Waal en Yental Niklaus.
“Skuus, Oupa,” maak Pietman gou verskoning, “maar dis . . . dis ’n anderste soort nag hierdie!”
Maar professor Murray het nie verniet meer as dertig jaar lank met studente te doene gehad nie. Hy skud net kop, lag skewerig en wil omdraai om te loop toe Keppie darem ook ’n woord inkry. “Jammer, prof, maar ek moes net gou vir Pietman kom sien.”
Pietman vee ’n slag oor sy gesig en stel toe maar die mense aan mekaar voor. “Dis nou Yental . . . ’n skoolvriendin van Surita,” verduidelik hy aan Keppie.
“O nee,” help sy hom dadelik reg, “ek en Surita is nie vriende nie. Jy kan maar sê die noodlot het van ons verlangse kennisse gemaak.”
Die grootmense groet laggend en loop weer gangaf. Toe Pietman hom kom kry, sit Yental en Keppie by die kombuistafel en gesels dik stukke terwyl hy moet koffie maak. By verstomming verby, hoor hy hoe sy smaaklik vertel dat sy en Surita Otto in ’n stadium op dieselfde outjie verlief was. Hulle het selfs een pouse vuis geswaai oor hom.
“Hoe oud was jy toe?” skater Keppie dit uit.
“O, so vyf of ses, as ek reg onthou. Die belangrike ding is dat ons van toe af ontdek het dat ons baie dieselfde smaak het wat mansmense betref. In matriek was daar weer hierdie mooi blonde ou. Ene Gysbert Stadler. ’n Regte harmansdrup in die winter – maar toe was hy vir ons oulik. Ewenwel, hy het my matriekafskeid toe gevra en Surita moes saam met een van die amptelike ‘nerds’ gaan. Sy’t my nou nog nie vergewe nie.”
“Ek glo jou,” glimlag Keppie en loer skalks na Pietman se kant toe. “Weet sy al dat jy en Pietman nou saamwoon?”
“Skei uit, swaerie!” sê Pietman vies. “Ek het genoeg probleme!”
“Nou kom sit dan,” nooi Yental met ’n moederlike tuitmond, “en vertel ons. Gedeelde leed is mos naderhand amper lekker!”
“Nee,” sê Pietman ferm en plak haar beker voor haar neer dat bietjies-bietjies koffie uitspat. “Ek het nou genoeg gehad. Jy gaan nou slaap en ek en Keppie gaan gesels.”
“Ag wat,” sê Keppie doodbedaard. “Laat haar bly. Almal sal tog binnekort weet wat ek te sê het, as hulle nie alreeds weet nie.”
“Dankie, Keppie,” antwoord Yental met ’n glimlag en klad die spatsels netjies met ’n sneesdoekie op. “En as jy jou storie klaar vertel het, sal ek weer vir jou myne vertel. Dis nogal ’n riller, hoor!”
“Nie erger as myne nie, ou poppie,” sê Keppie met oortuiging. “Terloops, Pietman, jy moet maar daaraan gewoond raak om my van nou af Karolus te noem. Niemand gaan na ’n onnie luister as sy naam Keppie is nie.”
“Hoe so?” kry Pietman uit, suf van moegheid en loutere verbystering. Hy is so stadigaan besig om sat te raak vir verrassings, dis seker.
“Wel,” begin Keppie, “’n naam is ’n sekere manifestasie van waardigheid of onwaardigheid. Keppie klink na pret en Karolus klink outoritêr. Ewenwel, dis nie wat ek eintlik wil sê nie.”
“Begin by die begin, Karolus,” raai Yental hom aan en stut albei haar elmboë op die kombuistafel.
“Goeie plan,” begin Keppie en glimlag met haar. “Wel . . . eendag was daar ’n man. Hy het met niks begin nie. Toe trou hy met ’n ryk man se dogter en hulle het ’n seuntjie. Saam-saam begin hulle toe daaraan dink om die erfgeld goed te bestee. Dit iewers in te steek waar dit meer sal word. Maak bakstene, raai die mooi vrou die man aan. En vervaardig staalgoedere, stem die man toe saam. Hulle word toe skatryk. Ryker as wat hulle ooit kon gedroom het. Hulle woon in ’n paleis en hou vakansie in ’n kasteel by die see. Hulle gaan oorsee en koop vir die kleintjie als wat sy ogies sien. Die lekker lewe raak net lekkerder . .
