die ou man se kommentaar. “Dan weet jy nog goed wat reg is, Pieta. Jy weet wat sê die Woord van ons verhouding met ander mense, nè. In Filippense staan daar dat ons moet toeneem in begrip en fyn aanvoeling sodat ons sal kan onderskei wat werklik saak maak en wat nié. En solank jy dit toepas, kan jy nie ver verkeerd gaan nie. Vertel dan vir Surita die waarheid en kry klaar.”
“Goed, ek sal dit dié naweek doen as ek Brits toe gaan. Maar sy gaan verskriklik kwaad wees en ek haat dit as daar onmin tussen ons is. Ek . . . ek kry soms die gevoel dat die Otto’s nie mal is oor die waarheid as dit hulle nie pas nie. En Oupa, dit pas hulle nie dat ons bankrot gespeel het nie. Hulle wil maak asof dit nie gebeur het nie. Dié Saul Otto wil my studies vir my betaal en ek weet nou al hy sal wil hê ek moet Juliemaand weer saam met Surita na die Druets gaan!”
“Se voet!” trek sy ma los en hy sien dat sy haar feitlik tussen die twee voorste sitplekke ingewurm het om alles te kan hoor. “Mondig of nie mondig nie – ek verbied jou om oorsee te gaan met daai man se geld!”
Hy steek sy linkerhand na agter uit, vat haar voorarm sag vas. “Liewe Ma, ek sal nooit nie!” beloof hy. “Ek vertel julle maar net wat wát is!”
“Ons het gesien en geproe wat wát is,” kom oupa Murray drogies tussenbeide. “Otto is nes jy hom beskryf: ’n aartsmaterialis. Geld en goed is sy god. Hy het vanaand oor amper niks anders as sy bankbalans en sy besittings gesels nie. Die enkele keer dat hy oor politiek wou praat, was dit ook net om te kla oor alles wat die belastinggaarder van hom vat.”
Pietman sug luid en hulle ry in stilte verder. Toe hulle eindelik by die huis in Tomstraat indraai en die ou kombi met ’n hik voor die agterdeur tot stilstand kom, sê hy net: “Ek weet nie wat om te doen nie. Ek weet nie eens of ek wil hê dat alles weer moet wees soos dit was nie. En dit maak my deurmekaar . . . Hoekom weet ek nie wat ek wil hê nie?”
Hulle drie sit ’n hele ruk lank so in stilte. Toe sê oupa Murray: “Gaan lees Psalm 37. Daar waar dit staan ‘Laat jou lewe aan die Here oor . . . Hy sal sorg.’ Dit het my al dikwels deur die weet-nie-wát-nie-tye gehelp. Verder moet jy net jou werk doen, Pieta.”
Dis toe hulle oplaas die huis binnestap, dat die stoep en kombuisligte meteens aangaan. ’n Skaar begroet hulle. En daar word dreunend gesing. Van “Veels geluk liewe maatjie” tot “Gaudeamus Igitur” en “Vat hom, Pieta, vát die graad . . .!” Toe Pietman tot verhaal kom, sien hy Keppie en Yental voor in die ry staan met ’n hele swerm ouens en meisies wat saam met hom klas loop en ook ’n paar kollegas by Café Fiori. Hy kyk half vraend om na sy ma en oupa, sien dat hulle breed glimlag. Anita druk verby hom en groet almal met ’n hartlike “Maak julle tuis, hoor!” voordat sy gangaf loop om haar rooigehuilde gesig te gaan was. Ook oupa Murray kom skud eers luiters blad met die singendes en gaps ’n paar tjips uit ’n bak voordat hy uitstap.
“Nou toe nou!” roep Yental hande in die sye uit. “Die graadman is sprakeloos!”
“Hy’s natuurlik nou te slim vir ons!” lag Keppie en kom nader om Pietman se hand te pomp.
“Sjoe, julle ouens!” is al wat Pietman uitkry. Hy weet net een ding: die sware bedruktheid wat hierdie hele aand nog kenmerk, het verwaai soos dons in die wind. Hy glimlag sy skewe wit glimlag. “Wie se blink idee was dit?”
“Myne!” antwoord Yental en kom staan digby hom. Sy gooi haar wilde krulle agtertoe en tuit haar mond vir ’n soen, haar oë toe. Die ander por laggend aan. Hoera vir groepsdruk, dink Pietman en soen die vol, pienk lippe. Sy loer op in sy gesig. “Baie geluk met die graadjie! Mag daar nog vele wees!” Daarmee gryp sy na ’n blikkie Coke, skud dit ’n slag en knip dit oop om Pietman van bo tot onder te bespuit. Hy koes onder luide gelag. Toe eers merk hy die volgepakte kombuistafel. Bottels koeldrank, blikkies bier, bakke tjips en ’n hele skinkbord vol van daardie taaipienk toffies wat heelnag hou. Hy is opeens rasend honger en dooddors. Dis asof hy eergister laas iets oor sy lippe gehad het.
“Dankie, julle!” lag hy en vat ’n hand vol krakerige skyfies. “Dis manna!”
“Ek dag julle was Pavarotti’s toe!” lag Keppie. “Was die kos nie lekker nie?”
“Hemels, ou swaerie! Dis die geselskap wat my honger gelaat het!”
“Foei tog,” is die onbewoë kommentaar. “Nou kom, die nag is nog jonk.”
Pietman lag net. Dis al twee-uur in die oggend – maar wat daarvan? Hy is op die PUK tussen ou en nuwe vriende en dis skielik verskriklik lekker.
Dit word een van daardie holderstebolder partytjies waar almal tegelyk praat en eet. Binne ’n halfuur is die bakke leeg en tot Pietman se verligting kom loer sy ma weer in, grawe in die beskuitblik tot elkeen ’n paar stukke het wat in koffie gedoop kan word. Hy gee haar ’n dankbare druk en sien dat haar oë vir die eerste maal in ’n lang tyd saam glimlag.
En dwarsdeur die jolige nag kan Pietman sy oë nie van Yental afhou nie. Die meisie verstom hom. Sy is bruisend energiek; sjiek en sjarmant. Hy hou van die swart romp en eenvoudige donkergroen T-hemp wat vreemd elegant vertoon saam met die silwer oorringe. Hy vergaap hom aan die vrymoedige manier wat sy met van die LL.B.-studente staan en gesels. Synde ’n eerstejaar, is dit ietwat uitsonderlik. Later roep hy haar eenkant toe.
“Vir ’n Door het jy darem baie selfvertroue!” spot hy en pluk-pluk aan een van die lang stringe hare.
Sy gooi weer die hare terug in die nou kenmerkende gebaar, lag saggies. “Ha! ek het geweet die ou graadjie gaan jou ’n groot kop gee! Laat ék jou nou vertel, jy mag ’n gesoute Tukkie wees, maar hier op die PUK is jy saam met ander eerstejaarmannetjies net ’n ou Drakie! En tussen hakies, ek hou daarvan om ’n Door te wees! Ons het allerlei voorregte!”
“Soos wat?” vra hy, sy oë op die mooi mond en die effense kuiltjie in die linkerwang.
Die blink oë spot met hom; die kuiltjie verdiep. “O, soos om foute te kan maak en dan te sê jy het nie geweet nie! Jy sien, hulle sorg goed vir die eerstejaars hierso – daar is altyd iewers ’n skouer om op te huil!”
“Net nie op myne nie!” glip dit uit en hy voel ’n blos na sy nek toe skiet. Wat flankeer hy nou met die meisiekind? Netnou nog het hy Surita gesoen . . . Maar Yental lag ’n enigmatiese keellaggie, druk met ’n skraal voorvinger teen sy bors.
“Jy vlei jouself, Pietman de Waal, B.Proc.! Ek weet mos jou skouer is nie breed genoeg vir my én vir Surita nie! Terloops, wéét sy al dat ek en jy so saamwoon?”
Hy trek sy asem in om iets te sê, vang betyds die stoute glinstering in haar donker blik en wys vir haar vinger. “Yental, jy is ’n onhebbelike skepseltjie!”
Maar haar glimlag versober. “Sonder grappies, Pietman, jy beter haar vertel. Sy gaan nie veel daarvan hou nie!”
Keppie kom slaat ’n gemoedelike arm om Yental se smal skouers. “Sê vir haar ek woon ook nou hier. Groter getalle sorg vir veiligheid!”
“Maar dan lieg ons mos!” antwoord Yental half geamuseerd.
“Nie noodwendig nie. Ek het nogal lus om hier te kom loseer. Daai stoepkamer van jou is mos groot genoeg, of hoe, Pieta?”
“Wel . . .” begin Pietman, maar Yental pomp hom in die ribbes.
“Ag komaan, dit sal vet pret wees!”
“Ek . . . ja, dit sal!” lag hy opeens en daarmee lig die gewig van die afgelope paar dae van sy skouers af. Dis
