verder met Apie te baklei nie. Sy moet mos ’n goeie indruk maak.
“Dankie vir die lekker kos, Mamma,” sê sy vriendelik en stoot haar stoel in. “Ek het heerlik geëet.”
“Ek is bly, my kind,” sê haar ma effens geamuseerd.
“Ek gaan nou kamer toe om te leer.” Saartjie probeer lyk soos iemand op wie se kop ’n stralekransie goed sal pas. “’n Mens moet jou plig nakom.”
Haar ouers, Kris en Apie kyk haar verbaas agterna.
“Ek het baie werk,” sê sy toe sy trap toe stap. “Ek wil probeer om hierdie kwartaal eerste te staan.”
Sy loer onderlangs om te sien watter indruk hierdie woorde op haar ouers maak, maar hulle glimlag net vir mekaar en gaan sit gemaklik in hul leunstoele. Haar pa tel sy boek op en haar ma begin weer brei.
Saartjie mompel – hard genoeg sodat hulle kan hoor – dat sy nie iemand is wat haar plig versuim nie. Ja-nee, sy werk hard … feitlik dag en nag … Sy hoop net sy kry nie ’n senuwee-ineenstorting of so iets van al die baie werk nie …
In haar kamer op die boonste verdieping doen Saartjie nog vir ’n hele ruk huiswerk. Sy voel sy het vandag ’n goeie indruk op haar ouers gemaak. Apie het alles amper bederf, maar gelukkig het sy hom nie ingevlieg nie.
Saartjie gaap. Sy het nou lank genoeg gewerk. Sy gaan bad, trek haar nagklere aan en klim in die bed. Sy skakel die lig af. Dan lig sy haarself effens op en kyk deur die venster. Sy sien Johannesburg se liggies in die verte flikker.
Met ’n sug sak Saartjie weer terug op haar bed. Sy is nogal moeg van die inspanning om heeldag ’n rol te speel waaraan sy nie gewoond is nie.
Maar dis darem nog net ’n paar dae, dan gaan sy haar ouers vra of sy saam met Anna en haar pa, oom Louis, Durban toe kan gaan. Wanneer hulle eers hul toestemming gegee het – en hulle sal dit tog seker doen, want sy is mos nou so mooi soet – sal sy weer haar natuurlike self kan wees.
Vakerig lê Saartjie nou aan Durban en dink. Dit sal darem heerlik wees om soontoe te gaan! Sy en Anna sal swem en speel soos nog nooit nie! Hulle sal natuurlik in ’n wonderlike hotel bly waar alles net van die heel luuksste is – en die beste is dat oom Louis elke dag by die konferensie gaan wees. Sy en Anna sal bedags alleen wees en kan doen net wat hulle wil!
Saartjie is amper aan die slaap. Haar asemhaling word reëlmatig. In haar verbeelding sien sy die blou see, die blou lug, die wit sand. Sy sien hoe sy en Anna in die aanstormende branders induik. Sy sien hoe hulle …
En toe sit Saartjie skielik regop. Haar hart klop vinnig.
“Nee,” prewel sy, “dit kan nie wees nie! Dit mag nie wees nie!” Sy moet dink, ernstig dink.
Daar is ’n diep frons op Saartjie se voorkop.
Die brief, die baie belangrike brief wat sy moes gepos het! Wat het daarvan geword? Sy kan glad nie onthou nie. Al wat sy onthou, is dat sy dit nie gepos het nie!
2
Moleste
Saartjie sit penregop in die bed. Sy dink diep en ernstig na. As sy die brief verloor het en haar pa vind dit uit gaan daar groot moeilikheid wees. Hy het mos gesê dis ’n baie belangrike brief.
Haar pa sal so kwaad wees dat hy glad nie eens na haar sal wil luister as sy hom vra of sy saam met Anna-hulle Durban toe kan gaan nie. As sy die brief nie kry nie, kan sy maar vergeet van die blou see, die blou lug en die wit sand.
Sy móét dit eenvoudig kry en pos – al gebeur wat ook al!
“Mooi dink, Saartjie,” prewel sy vir haarself.
Sy gaan stap vir stap deur alles wat sy gedoen het ná sy die brief gekry het. Sy sien hoe haar pa die brief vir haar gee om te pos. Sy het dit in haar hand vasgehou.
“Hierdie een,” sê sy onwillekeurig en kyk na haar regterhand.
Toe het sy met die brief in haar hand by die huis uitgehardloop. Op die sypaadjie het sy van een betonblok na die ander gespring, met die brief nog steeds in haar hand. En toe sy by Anna se huis van die grond af gespring en op die trap net onder die stoep te lande gekom het, het sy die brief ook nog in haar hand gehad.
Daarna is sy by die huis in en na Anna se kamer toe. Daar het sy op die bed neergeval.
“Nou weet ek!” sê Saartjie skielik hardop.
Haar gesig straal van verligting. Sy onthou nou hoe sy nog na die brief gekyk en gesien het dis nat van haar hand se sweet. Toe het sy dit op die tafel neergesit – op Anna se boek waarin sy huiswerk vir Ou Nukke gedoen het.
Dit beteken die brief is veilig, dink Saartjie. Sy sal Anna môre by die bushalte sien en dit dan kry en gou pos. Al is dit so ’n belangrike brief sal dit darem seker nie die einde van die wêreld wees as dit net een ou daggie later gepos word nie.
Saartjie voel nou baie beter. Sy lê weer gemaklik in haar bed en dink aan die sorgelose dae wat sy en Anna by die see gaan deurbring.
Die volgende oggend is sy vroeg op en stap bushalte toe. Sy gaan nie by Anna langs nie, want oom Louis laai haar gewoonlik op pad werk toe by die bushalte af.
Saartjie stap na Lynnekom se hoofstraat toe. Dit is maar ’n kort entjie – te kort om met ’n motor te ry – en dis mos goeie oefening om te stap. Dit is ook nie nodig om Anna by die huis te sien nie, want sy sal die brief mos by haar hê en dan kan Saartjie dit gou in die rooi posbus gooi.
By die bushalte staan daar al ’n hele paar Lynnekommers wat leerders aan Hoërskool Saamwerk in die stad is.
“Haai!” groet hulle en Saartjie roep vrolik: “Haai julleself!”
Sy lyk pragtig in haar blou skooluniform met die arendwapentjie op.
Lina Rens en Gail Smith staan eenkant en gesels met Lodewyk le Fras de Waal en sy twee boesemvriende, Gert Bakker en Piet Heyns.
Hierdie drie seuns het saam met Saartjie, Anna en Lina hier in Lynnekom grootgeword. Lodewyk is die drie se leier. Niemand noem hom ooit Lodewyk nie. Sy bynaam is Galpil.
Saartjie hou nogal van Galpil. Sy wens net hy wil die slegte gewoonte om ’n ieder en ’n elk “ou perd” of “pêrre” te noem nou afleer.
Gail is Engelssprekend en gaan na ’n beroemde Engelse hoërskool vir meisies in die stad. Sy woon nou al ’n hele paar maande hier en die Lynnekommers hou van haar. Haar Afrikaans is al amper net so goed soos haar Engels.
“Waar’s Anna dan?” vra Saartjie en is dadelik bekommerd.
“Die perd het hier in ’n kar verbygery,” antwoord Galpil.
Saartjie kyk met verlangende oë na die rooi posbus aan die paal langs haar. Sy wens sy het die brief nou gehad sodat sy dit kon pos.
Maar dit maak darem nie te veel saak nie, besluit sy. Sy
