geprys. “Net jammer jy kan nie fluit nie.”
“Ja, maar fluit is ’n talent. Dis hoekom jy so mooi fluit en viool speel.” Hy het danig gevlei gelyk.
Soos die tyd onder hul uitgegly het, het haar kennis van die taal toegeneem. Sodanig dat, toe Erik haar een middag weet te vertel dat ’n rooikop-Smit-seun in hul klas hom daagliks aan haar vergaap, sy ewe snipperig kon antwoord: “Ich kehre mich nicht an ihn.”
“Jong,” het Erik kwaaierig gereageer, “ek hoop inderdaad dat jy jou nie aan hom steur nie. Hy’s moeilikheid.”
“Wirklich? Ich danke meinem Retter!” het sy skalks gelag.
“Ek’s g’n jou redder nie,” het hy geantwoord. “Jy is self heeltemal in staat om hom reg te sien.”
“Reg,” het sy gepaai. Besef dat Erik omtrent elke woord wat sy sê heel ernstig opneem. Dis een van die redes waarom sy so baie van hom hou. Hy is ’n soliede vriend.
Hoe Margot met die twee vol teekoppies in die hande by haar ma se kamerdeur gekom het, weet sy amper nie. Dis of haar hande een ding doen en haar gedagtes ver bo haar liggaam met ander dinge besig is. In die laaste tyd gaan dit al hoe meer só.
Haar ma se gordyne is oopgestoot sodat die geel maan die kamer lig maak. “Hierso, Mamma.”
“Dankie. Waarom slaap jy nie?”
“Ek dink dis die leerdery,” jok sy. Haar ma sal nie verstaan nie, weet sy intuïtief. Hoe verduidelik sy aan haar dat haar dogter deesdae net een ding in die kop het en dis die storie van die mense met punctum?
Sy sit langs haar op die bed en drink woordeloos tee. Toe sê sy nag in die hoop dat dit in haar kop stil sal word.
Hoofstuk 2
As Margot gedink het die slaap sou kom, het sy dit mis gehad. Sy sit in die klas en haar oë is krapperig. Sý is krapperig. Toe Hantie Verwey en Trudie Pienaar haar vra waarom sy so baie gaap, sê sy sommer: “Dit traak julle nie!”
“Haai, sies,” verwyt Trudie dadelik.
“Ag, ek’s jammer. My kop is seer van baie dink.”
Ver van die waarheid maar na aan die probleem. Herinneringe wat spook, maak seerder as baie dink. En die ding is dat sy nie seker is waarom dit so stekelrig is om te onthou nie.
Sy luister met een oor na die Engels onderwyseres. Miss Elizabeth Williams se soet stem wat geduldig en vir die soveelste maal aan twee meisies die verskil tussen present perfect en present perfect continuous verduidelik, sus Margot net verder in die onthou in. Sy staar na die oop bladsye voor haar, maar sien net twee bruingebrande gesigte. Marnitz en Heinrich s’n. Die ene blou oë en digte swart kuiwe.
Erik weet juis te vertel dat hulle oor ’n paar weke van Pretoria af huis toe kom. En dis heel moontlik dié mededeling, besef sy nou, wat haar kop so op loop gesit het. Dit was nog altyd só wanneer hulle tuis kom. So of die lug vol vonke raak.
Sy loer onderlangs na Erik se kant toe. Hy sit in die ry langsaan by die venster, ken in die hand. Hy luister aandagtig na juffrou Williams se relaas oor die tenses. Nou ja, dink Margot effe wrang. Sy tenses is juis nie so foolproof soos hy gereeld beduie nie. Daaroor terg sy broers hom ook nog al die jare. Hy praat Engels met ’n swaar aksent en “is” en “are” gebruik hy roekeloos verkeerd. “Wat maak dit tog saak?” is sy luiterse verweer as sy broers hom daaroor karnuffel.
Maar wat vir Margot tot op heden dag wonderlik bly, is die drie broers se vermoë om, ten spyte van hul onderlinge verskilletjies, so harmonieus saam strykmusiek te maak. Die twee jongeres, Erik en Heinrich, op viole en Marnitz met sy tjello. Veral as hulle sommer so uit die vuis ’n bekende deuntjie soos “Auld lang syne” of “Prys die Heer met blye galme” begin speel. En as die twee oudstes tuis is, sit Margot en haar ma dikwels in die ruim sitkamer en luister. Dit voed haar siel, sê Susan altyd.
Mettertyd het ’n ander faset hom in hulle bestaan kom inwig. Margot het leer klavier speel. En omdat die Scotts self nie ’n klavier tuis gehad het nie, het Debora vriendelik opdrag gegee dat Margot op die regop, swartblink C. Bechstein moet kom oefen pleks van smiddae op die skool se redelik wanklankige klavier in die saal. Spoedig kon Margot eenvoudige stukkies speel en het die seuns ewe gewillig en met groot geduld na haar geluister, soms selfs op hul strykinstrumente saamgespeel. “Three blind mice” en die liedjie “Sarie Marais” wat toe pas in druk verskyn het. Soms het hulle “Stille nag” ook saam met haar gespeel. Dit, bo alles, was vir Margot by wonderlik verby.
Dit het aan haar ’n gevoel gegee dat sy in beheer is. Later eendag het dit haar soos ’n koel skootjie water getref: Sy het in beheer van die drie Schlagerfeldt-manne gevoel. Want dit was en is die enigste kere wat sy ooit só kon of kan voel. Wanneer sy na hul musiek sit en luister of poog om saam musiek te maak. In wese is hulle gaaf maar ontwykend, vriendelik en afstandelik tegelyk. Haar ma se woorde waarop sy kon terugval as sy oor hulle wonder. Behalwe natuurlik Erik met wie sy baie makliker as met die ander twee gesels.
Veral toe hulle ouer word, is daar meer gesels as gespeel.
“Jy lyk soos ’n feetjie,” het hy eendag onverwags aangekondig.
“O?” Sy was nie doodseker dat dit ’n kompliment was nie.
“Lyk ek soos ’n feetjie?” wou sy die aand by haar ma weet toe hulle twee klaar stiltetyd gehou het.
Susan het gelag. “’n Lang, maer feetjie, ja. Maar Margot, vir my is jy mooi. Dun beentjies en armpies en al. Jou oë is ’n soort Dresden-blou, so blougrys.”
“En Debora en Erik-hulle s’n?”
“A. Debora s’n is silwergrys en die seuns s’n bloupers. Die kleur van die morning glory wat oor die heining rank.”
Ja, dit is wat haar die meeste boei, dink sy nou. Daardie oë. Heinrich s’n wat meesal lag en Marnitz s’n wat altyd koel is. So asof hy nie juis hou van wat hy sien nie.
“Margot!” Dis Erik wat oorgeleun het en taamlik onsag met ’n voorvinger op haar skouer druk.
“Wat?”
“Juffrou Williams het jou ’n vraag gevra.”
“O. Ek … Pardon me, Miss.”
“Well, Margot, can you explain to me specifically why the use of the present continuous on page fourteen is correct?”
Sy kyk na die fraai blondekop-juffrou en begin beduie. Slaak ’n verligte sug toe die onderwyseres haar aandag na Hantie wend. En haar gedagtes dwaal verder die oomblik toe sy seker is dat Erik se volle aandag weer by miss Williams is. Sy moet haar oë knipper om haar swaar ooglede oop te hou.
Noudat die twee ouer Schlagerfeldts gaan tuis wees, wonder sy of hulle in die winkel sal help. En of dit maar weer sy en Erik sal wees wat moet uithelp as ou juffrou Henning Desembermaand ’n bietjie met vakansie wil gaan. Eintlik is dit nie sleg nie. Die winkeltjie – so groot soos ’n langerige klerekas, soos Susan altyd spot – is koel en gesellig. Al is dit so tussen Eisenstein en die prokureurs ingedruk. Debora en Seuns doen vir seker goed besigheid en sy help eintlik graag daar. Sy was sowat twaalf toe Debora haar vir die eerste maal daar toegelaat het en sy het ongelooflik belangrik gevoel om die klingelende kasregister te kon gebruik.
Dit
