Maandag?”
“Wat bedoel jy met Maandag?” vra Rina vererg.
“Wel, jy gaan in die bed bly tot Sondagoggend,” lig die edelman haar in. “Dus kan jy jou motor eers Maandag gaan haal.”
“Ek verkies nog om dit self te doen,” hou Rina knaend vol. Sy het reeds besluit om môremiddag weg te glip en haar motor te gaan haal. Maar dit hoef die vermetele man nie te weet nie. Hoe minder hy van haar sake af weet, des te beter vir hulle albei.
Hierna gesels Rina uitsluitlik met die drie vroue.
Haar gaste geniet eers middagkoffie saam met haar, voordat hulle aanstaltes maak om te vertrek.
Na ete daardie aand ontvang Rina weer besoek van Alvaro en sy ma. Die ou dame lag te lekker omdat die marquês Rina se skoktaktiek vanoggend so netjies verydel het.
“Conzalo laat nie met hom speel nie,” kom dit goedig van Alvaro. “ ’n Mens kan maar doen net wat jy wil, maar Conzalo bly in beheer van elke situasie. Jy sal hom ook nie maklik van stryk bring nie, daarvoor is hy te ’n koel komkommer. Ek het trouens nog nooit van ’n geval gehoor waar hy nie as oorwinnaar uit die stryd getree het nie.”
“As ons in die sestiende eeu gelewe het, het hy my seker lankal met sy swaard onthoof of in sy kasteel se kelder doodgemartel,” lag Rina ondeund. “Maar ek is nie vir hom bang nie; ek vervies my net wanneer hy hom so baasspelerig hou en maak of hy al die seggenskap ter wêreld oor my het.”
“Conzalo is maar so. Hy sal nooit verander nie, Rina,” verklaar die ou dame gemoedelik. “Sy vader was net soos hy. Dit is ’n inherente karaktereienskap in die manlike De Valcadas.”
6
Soos gewoonlik besoek die twee gesinne van die castelo Rina die volgende môre. Vanoggend vertoef die gaste nie so lank soos gewoonlik nie, aangesien die marquesa nog etlike inkopies moet doen vir die olyffees wat voorlê.
Na middagete gaan Rina ’n uur lank rus. Daarna gaan bad sy en verklee haar vir haar besoek aan die doeanekantoor.
Dis na twee toe sy, deftig uitgevat in ’n liggeel pakkie met lemmetjiekleurige bykomstighede, met die hysbak afry. In die voorportaal loop sy die hotelbestuurder raak. Die kêrel groet haar baie vriendelik en verneem belangstellend na haar gesondheid.
“Ek sien ons señor marquês hou ’n wakende oog oor u, señorita,” glimlag hy met ’n betekenisvolle uitdrukking in sy oë wat Rina nie ontgaan nie.
Sy begin saggies lag en kyk die man ondeund aan.
“Hy vergis hom terdeë as hy dink hy kan my in die bed hou,” sê sy. “Ek gaan nou my motor by die doeanekantoor haal. In elk geval, ek sal nou moet gaan. Adeus, señor.”
“Adeus, señorita,” groet hy terug.
Rina se hoë hakkies klink vrolik op die sypaadjie onderwyl sy die twee blokke na die doeanekantoor tydsaam aflê. Sy is nog nie sterk genoeg om vinnig te stap nie, maar dit hinder haar nie in die minste nie. Sy voel in haar noppies omdat sy die heerssugtige edelman weer eens uitoorlê het. Die man sal nog moet leer dat sy ’n Suid-Afrikaanse meisie is en nie Portugees nie.
Vergesel van ’n warboel opstandige gedagtes, daag Rina eindelik by die doeanekantoor op. Na etlike navrae bevind sy haar in die regte kantoor. Sy voel besonder moeg en bewerig van die kort wandeling, en toe sy merk hoe ’n lang tou mense voor haar staan en wag om geholpe te raak, begeef haar moed haar byna. Sy weet eerlikwaar nie of sy so lank op die been sal kan bly totdat dit haar beurt is om bedien te word nie. Sy kyk in die vertrek rond, maar daar is nie ’n enkele stoel of ander sitplek nie. Op die oomblik sou sy selfs ’n leë kissie verwelkom het om op te sit.
Die volgende halfuur verwissel Rina haar gewig van die een na die ander been. Sy voel hoe ’n koue sweet op haar voorkop uitslaan. Ook haar hande is nou koud en klam en sy begin selfs duiselig voel. So deur ’n waas sien sy dat daar nog net drie mense voor haar in die tou staan.
Die volgende oomblik vou ’n inkswart duisternis oor haar toe en sy sak net daar inmekaar.
Op dieselfde oomblik dat Rina daar in die doeanekantoor in ’n floute wegsink, hou Conzalo se motor voor die Hotel Universo stil. Hy stap die hotel binne, groet die bestuurder en wil net verbystap na die hysbak toe die ander man eerbiedig sê: “As u onderweg is om juffrou Verhoef te besoek, u edele marquês, spyt dit my om u te sê dat sy nie in haar kamer is nie.”
“Wat bedoel jy, my goeie vriend?”
“Ek vrees juffrou Verhoef het ’n uur of wat gelede na die doeanekantoor vertrek om haar motor te gaan haal,” verduidelik die bestuurder beleef.
“Het sy ’n taxi ontbied?” wil die edelman dadelik weet. “Nee, sy is te voet hier weg.”
“Wat? Te voet? Onmoontlik!” Die jong man se gelaat is doodsbleek. Voordat die bestuurder nog ’n enkele woord kan sê, draai Conzalo om en verlaat die hotel.
Toe Rina so skielik daar voor die toonbank inmekaarsak, het die middeljarige beampte hom yskoud geskrik. Haar pols het hom egter dadelik verseker dat sy slegs flou is. Met behulp van een van die omstanders het die beampte Rina na die personeel se ruskamer geneem, waar hulle haar gemaklik op ’n bank laat lê het.
Gelukkig is die beampte ’n ou getroude man, gevolglik weet hy darem iets van siekte en floutes af. Hy neem ook sommer dadelik die vlugsout uit die noodhulpkassie en hou dit onder Rina se fyn neus. Na etlike minute word sy moeite beloon toe Rina se oë stadig oopgaan. Daarna bied hy haar ’n glas water aan. Rina drink dit soos ’n gehoorsame kind. Sy stel haar aan die man voor, vertel hom wat die doel van haar besoek is en vra dan om verskoning vir die moeite wat sy hom aangedoen het.
“Dis geen moeite nie, señorita,” verseker die beampte haar met ’n vaderlike glimlaggie. “Rus maar nog ’n paar minute. Ek sal u oor vyftien minute kom haal en sommer dadelik die saak in verband met u motor afhandel.”
Hierna keer die beampte terug na sy kantoor. Die eerste persoon op wie sy blik val, is die lang, breedgeskouerde gestalte van die bekende marquês De Valcada wat trots en statig langs die toonbank staan.
Conzalo groet die beampte beleef en vra sag: “Kan u my asseblief sê of señorita Rina Verhoef al haar motor, wat gister met die Suid-Afrikaanse vragskip aangekom het, kom haal het?”
“Ek vrees die jonge dame voel nie wel nie, my heer die marquês,” antwoord die beampte ernstig.
Die edelman se swart oë verdonker meteens, maar sy stem is nog steeds bedaard toe hy weer vra: “Waar is sy dan nou?”
“Sy rus in die personeel se ruskamer.”
“Neem my asseblief sonder versuim na haar, my goeie vriend.”
Nadat Rina die water gedrink het, het sy haar op die bank uitgestrek en gerus, soos die beampte haar aangeraai het. Die volgende oomblik gaan die vertrek se deur oop en die marquês staan lewensgroot daar.
“So, dan het jy my vermanings oorboord gegooi en jou eie kop gevolg,” kom dit eensklaps sag, onheilspellend sag van Conzalo. “Jy verkies veel eerder om op die harde manier te leer as om jou deur ’n ouer persoon met meer kennis en ervaring te laat lei. Maar ons sal nie nou verder gesels nie, señorita, jy moet rus.”
