steek dit in die binnesak van sy baadjie. Daarna plaas hy haar handsak langs haar neer.
“En nou, señor?” vra sy verbaas.
“Nou ontspan jy hier op die bank totdat Alvaro opdaag.”
“Alvaro?”
“Ja, ek het die beampte gevra om Alvaro te ontbied. Ek wil weet of hierdie jongste eskapade van jou nadelige gevolge gaan hê, señorita. Onderwyl Alvaro jou deeglik ondersoek, sal ek intussen die saak in verband met jou motor afhandel.”
“Maar jy kan dit nie doen nie, señor!” roep sy onthuts uit.
“So!” Sy wenkbroue vorm ’n sierlike vraagteken. “Wie gaan my belet, jý?”
“Maar natuurlik, wie anders?”
“Hoe gaan jy dit regkry, señorita? Ek is tans in besit van jou paspoort, al die dokumente van jou motor en selfs ook jou rybewys. Op die oomblik is ek die enigste persoon wat jou motor deur die doeane kan kry, weet jy?”
Rina werp hom ’n deurdringende blik toe wat sy arendsoë nie ontgaan nie. Sy voel hoe die trane warm agter haar ooglede brand, trane van gebelgdheid en frustrasie. Sy besluit egter saggies dat sy hom nie die genot gaan verskaf om voor hom in trane uit te bars nie.
Byna twintig minute later maak Alvaro sy opwagting in die vertrek waar Rina en Conzalo hulle bevind. Die edelman kom dadelik orent. Hy groet sy neef, vertel hom kortliks op Portugees van Rina se jongste eskapade en verlaat daarna die vertrek.
“Boa tarde, Rina, pequena!” groet hy haar geamuseer en neem doodluiters op die stoel voor die bank plaas.
“Goeiemiddag, Alvaro,” glimlag sy suur. “Bêre gerus maar jou stetoskoop, jong, ek makeer op die aarde niks nie. Jou neef was skoon laf om jou hierheen te ontbied.”
“Ek hoor jy het flou geword,” sê hy bedaard.
“Wel, dis nie dodelik nie,” antwoord sy ongeërg. “Ek ken baie mense wat al flou geword het en hulle lewe vandag nog.”
“Ek sal jou nogtans moet ondersoek,” gaan hy voort. “Conzalo sal ’n verslag van my eis. Kom, verwyder jou baadjie en lê op jou rug: ek wil na jou hart luister.” Hy luister na haar hart, na haar longe en neem dan haar pols.“Nee wat,” verklaar hy met ’n glimlaggie van tevredenheid, “jou hart en longe is nog goed genoeg vir ’n honderd jaar. Jy is maar net swak, dis al. Conzalo was verniet bekommerd.”
“Ek het jou mos gesê,” antwoord sy. Alvaro lag haar saggies uit, plaas sy stetoskoop terug in sy tas en neem weer voor die bank plaas. Sy blik is kameraadskaplik.
“As ek elke keer na jou moet luister en maak soos jy sê, Rina, sal ek hopeloos verlore wees. Jy besef natuurlik nie dat jy die hospitaal op Conzalo se verantwoordelikheid verlaat het nie, nè? Dit verbaas my eerlikwaar dat hy jou nie oor sy skoot getrek het en jou ’n drag slae gegee het nie, omdat jy so ongehoorsaam is. Die man moet jou inderdaad baie liefhê.”
“Wat, hý my liefhê? Moenie verspot wees nie, Alvaro. Ek twyfel of daardie man weet wat die woord liefde beteken. Sy soort raak nie verlief nie, hulle trou slegs omdat dit gerieflik is om iemand te hê wat na hul pype kan dans en vir hulle kinders in die wêreld kan bring.”
“Jy vergis jou hopeloos met Conzalo, meisie,” glimlag Alvaro beterweterig. “Al is hy die hoof van ons hele familie, is hy nogtans ’n man met al die inherente drange van ’n warmbloedige man . . . Nee, ek verseker jou, as Conzalo liefhet, sal sy liefde vurig en besitlik wees.”
“Ag, vergeet die man,” val Rina hom ongeërg in die rede. “Vertel my liewer hoe dit met jou ma gaan en of julle ook die De Valcadas se olyffees gaan bywoon.”
“Ons woon dit elke jaar by; altans, my moeder woon dit elke jaar by. Vir my is dit op die oomblik onmoontlik om van die hospitaal af weg te breek.”
Hulle gesels oor die fees en oor Alvaro se werk as superintendent van die hospitaal totdat Conzalo eindelik sy verskyning maak. Sy donker, deurdringende blik dwaal vlugtig na Rina se bleek gesig, toe weer na Alvaro wat ewe rustig daar voor die rusbank sit.
“Ek vrees jy sal eers die señorita se motor na haar verblyfplek moet neem, Alvaro,” kondig hy bedaard aan. “Daarna sal ek jou terugbring om jou eie motor te kom haal.”
“Ek is heeltemal in staat om my motor self te bestuur, señor,” begin Rina.
Maar hy maak haar dadelik stil. “Nee, jy ry saam met my,” sê hy. “Alvaro sal jou motor veilig by die hotel besorg.” Die volgende oomblik tel die edelman Rina in sy gespierde arms op, maar hiermee is sy glad nie gediend nie en wys dit baie gou baie duidelik.
“Señor,” sê sy, rooi van ergernis, “sit my asseblief dadelik neer. Ek kan self na die motor loop.”
“Jy het vandag reeds te veel geloop,” antwoord hy onverstoord. “Ek is verstom dat jy nie op pad hierheen al flou geword het nie.”
Alvaro tree haastig na vore en maak die deur vir sy neef oop. Na ’n rukkie stap hulle uit in die straat, waar sowel Conzalo se swart motor as haar eie wit Jaguar in die middagson blink. Ten aanskoue van haar motor, voel dit vir Rina soos ’n herontmoeting met ’n dierbare vriend wat sy jare laas gesien het.
Conzalo is bewus van die sagte uitdrukking in haar pragtige oë, maar hy laat niks blyk nie. Met tere besorgdheid plaas hy haar op die voorste sitplek van sy motor, kompleet asof sy iets baie kosbaar is. Sy hoor hoe hy ’n paar vlugtige woorde op Portugees met Alvaro wissel. Daarna stap hy voor om die motor; lank, donker en uiters aantreklik, ’n toonbeeld van manlikheid.
Die ellendige man is sowaar onweerstaanbaar aantreklik! dink sy, vies vir haarself omdat sy voorkoms so ’n indruk op haar maak. Sy sou verkies het om dit nie raak te sien nie.
Waardig, soos altyd, skuif die jong edelman agter die stuurwiel in en wag dat Alvaro eerste vertrek. Met ’n sagte blik wat aan teerheid grens, hou Rina die man langs haar dop; onbewus daarvan dat hy, op sy beurt, haar weer vlugtig sydelings sit en bekyk. Sy verwonder haar aan sy besonder sterk gelaatstrekke, sy blouswart, glad gestrykte hare en sy breë skouers. Die volgende oomblik kyk sy op, vas in daardie donker, onpeilbare oë wat na haar terugstaar. Sy bloos vuurwarm en draai haar gesig haastig weg. Conzalo glimlag slegs stilweg, skakel die voertuig aan en ry weg.
In Rina se oë het hy pas al die dinge gesien wat hy haar graag in woorde wil hoor sê. Sy hart voel momenteel bly en gerus, want is ’n mens se oë dan nie die vensters van jou hart nie?
’n Kort oomblik het Conzalo dieper in Rina se hart gestaar as waarvan sy bewus is. Hy het emosies in haar oë gelees wat sy nog nie aan haarself wil erken nie. Maar liefde is ’n emosie wat ’n mens se oë maklik verraai, soms sonder dat jy self daarvan bewus is.
Op die oomblik bots Rina se hart en verstand soos twee magtige golwe wat verwoed teen mekaar aanstorm. Sy het nou tot die slotsom gekom dat sy meer van die koue, trotse en nougesette marquês hou as wat goed is vir haar vreedsame gemoed. Maar hierdie feit wil haar verstand nie aanvaar nie, want hulle lewe in aparte wêrelde, twee pole wat mekaar nooit sal of kan ontmoet nie.
Rina is so diep ingedagte dat sy kwalik daarvan bewus is toe hulle voor die hotel stilhou en Conzalo haar weer eens na haar kamer dra. Sy is vreemd stil en afgetrokke. Sy maak nie eens beswaar omdat die besorgde edelman haar al weer soos ’n invalide behandel nie.
Hulle
