hospitaal wees nie.”
“Ja, dis maar moeilik om so lank in die bed te bly lê, veral vir ’n jong mens,” gee die ou dame toe. “In elk geval, jy lyk vandag baie beter, al is jy nog ontsettend bleek.”
Hierna draai sy na haar familie en verneem belangstellend na hul gesondheid. Na ’n rukkie bespreek die drie ouer vroue Carla se nuwe, jeugdige voorkoms, totdat die klokkie aankondig dat besoektyd verstreke is.
5
Die volgende oggend is Rina sewe-uur al uit die bed. Stadig en versigtig begeef sy haar na die badkamer. Vanmôre gaan sy bad, besluit sy, al sal dit ’n bietjie stadig gaan. Sy sien uit na ’n lekker geurige bad. Van ’n skottel water en ’n waslap het sy genoeg gehad.
’n Halfuur later is Rina weer terug in haar kamer. Sy neem die bloedrooi naellak uit die tas wat Alvaro se ma die vorige dag gebring het, neem op die stoel plaas en begin haar naels verf. Na ontbyt verklee sy haar in die ligpienk minirok en ligpers bykomstighede. Sy is nog geweldig swak en voel effens onseker en ietwat van balans af op die fyn skoene met hul ontsettende hoë hakke. Haar rok is so kort dat sy eintlik selfbewus voel, maar sy is vasbeslote om deur te druk.
Haar gesig grimeer sy gewoonweg, slegs die kleur van haar lipstiffie het drasties verander. Haar altyd sagte lippe lyk op die oomblik soos ’n uitdagende verkeerslig, bloedrooi en verleidelik.
Rina se tas is reeds gepak. Nou wag sy net op Conzalo om haar te kom haal. Maar sy het nie nodig om lank te wag nie. Nege-uur stap hy en Alvaro haar kamer binne. Rina kom dadelik orent. Die tergduiweltjies dans openlik in haar oë toe sy die twee mans met ’n breë glimlag begroet.
Met genot sien sy die skok in Conzalo se streng oë. Sy sien hoe hy skielik verstyf, hoe sy afkeurende oë haar van kop tot tone bekyk. Die volgende oomblik kyk hy vas in haar oë wat hom nou openlik uitlag. Die man se koue blik hou hare etlike oomblikke gevange. Rina voel hoe sy nou bloos by die gedagte aan die ontsettende kort rokkie waarin sy hier voor die twee mans staan. Ook die edelman is bewus van die blos op haar wange. Dit laat sy oë skielik vernou en nou is dit kompleet asof daar ’n glimlaggie aan die een hoek van sy mond raak.
Sonder ’n enkele woord neem hy Rina se tas en plaas dit op die bed. Vlugtig maak hy dit oop en haal haar duur kamerjas en pantoffels te voorskyn. Voordat Rina of Alvaro ’n woord kan sê, is Conzalo reeds besig om vir haar die kamerjas aan te trek, sommer bo-oor haar klere. Ewe behendig knoop hy die kamerjassie voor toe.
Asof sy ’n veertjie is, tel hy haar ineens op en sit haar versigtig op die bed neer. Rina wil nog kapsie maak teen sy eiegeregtigheid, maar hy is reeds besig om haar skoene deur die pantoffels te vervang. Sy sien hoe hy sy sakdoek uit sy sak haal.
“Señor . . .” begin sy swakkies, nog ietwat uit die veld geslaan, maar hy is reeds besig om die bloedrooi lipstiffie van haar lippe te verwyder.
Hiermee klaar, beskou hy sy handewerk met openlike goedkeuring.
“So,” sê hy met sy mooi, diep stem, “nou is al die . . . e . . . gemors verwyder en bedek.” Rina maak ’n beweging om van die bed af te klim, maar die man keer haar dadelik. “Nee, sit, asseblief, señorita, ek is nog nie klaar nie,” sê hy ewe kalm en bedaard.
Conzalo draai na Alvaro, voer op Portugees ’n kort gesprek met die dokter en krap dan weer haastig in haar tas rond. Na ’n rukkie vind hy waarna hy soek. Rina herken die botteltjie wat hy in sy hand het en nou weet sy dat haar rooi naellak aan die beurt gaan kom . . . Sowaar, die man gebruik sy wit sysakdoek om die rooi lak van haar naels te verwyder!
Alvaro wonder hoe Rina oor Conzalo se optrede voel. Maar hy het nie nodig om lank te wonder nie, want die verbasing op haar gesig is ’n duidelike weerspieëling van haar gevoelens.
Rina voel momenteel soos ’n geprikte ballon. Sy het daarna uitgesien om Conzalo se siel vandag weer hartlik te versondig en nou het hy al haar pret bederf. Hy was nou wel diep geskok, maar hy het niks gesê nie. Nee, sy trotse waardigheid is onversteurbaar en boonop bly hy in beheer van enige situasie.
Op die oomblik weet Rina nie wat om vir die edelman te sê nie. Sy kyk op na sy gesig wat gevaarlik naby hare is en merk die ernstige trek om sy mooi, karaktervolle mond.
’n Oomblik flits dit deur haar gedagtes dat Conzalo ’n buitengewoon aantreklike man is en dat dit baie maklik sal wees om op hom verlief te raak. Maar sy besef ook dat dit fataal sal wees. Hy is die soort wat slegs met ’n vrou uit sy eie nasie sal trou . . . nee, sy wat Rina Verhoef is, sal nooit ’n kans staan nie. Tog wonder sy hoe dit sal voel om deur hierdie man bemin te word. Sal hy ook teenoor sy beminde koud en ongenaakbaar wees, of is daar ’n verborge vuur en normale drange in hom waarvan niemand weet nie? Hy is koud en ongenaakbaar, tog is hy ook wonderlik bedagsaam en hoflik. Die man is werklik ’n eienaardige mengsel van uiteenlopende eienskappe.
Rina is so diep ingedagte dat sy nie eens agterkom toe die marquês orent kom en sy sakdoek doodluiters in sy sak steek nie. Dis eers toe hy praat dat sy weer tot verhaal kom. Maar sy verstaan niks wat hy sê nie, want hy spreek Alvaro op Portugees aan. Sy sien hoe Alvaro haar tas sluit en dit van die bed af neem. Die volgende oomblik tel Conzalo haar op asof sy ’n baba is en sonder meer begin hy met haar aanstryk na die hoofingang van die hospitaal.
“Señor,” sê sy ietwat verontwaardig, “ek is sterk genoeg om self te loop . . .”
“Nee, jy is nie,” sê hy baie kortaf. “En onthou, asseblief, ek is nie Alvaro wat jy om jou pinkie kan draai soos jy wil nie. Maar ons sal later daaroor gesels.”
By sy motor aangekom, word Rina behendig en versigtig op die voorste sitplek neergesit, asof sy breekbaar is. Sy merk dat haar tas reeds in die motor is.
“Señor marquês,” sê sy toe die man agter die stuurwiel ingly, “ek het nog nie die vorm geteken dat ek die hospitaal op eie verantwoordelikheid verlaat nie.”
“Ek het die vorm reeds geteken, señorita,” verklaar hy onderwyl hy die motor aanskakel en wegtrek. “Jy begryp dus dat jy van hierdie oomblik af my verantwoordelikheid is, totdat jy volkome herstel het.”
“O, ek is nie van plan om nou al die gees te gee nie, as dit is wat jy bedoel,” antwoord sy ongeërg. “Ek wil jou ook daaraan herinner dat ek reeds van my siekte herstel het. Oor ’n dag of twee sal ek hopelik weer heeltemal mens wees.”
Sy merk dat daar meteens ’n harde trek om die edelman se mond verskyn, ’n duidelike teken dat sy weer iets gesê het wat nie sy goedkeuring wegdra nie. Sy vergis haar ook nie, want sy volgende woorde bevestig haar mening.
“As jy dink dat jy oor ’n dag of twee hierdie stad se strate gaan platry, vergis jy jou terdeë, señorita. Jy sal geen motor bestuur voordat jy nie volkome aangesterk het nie.”
“In daardie geval kon ek maar netsowel in die hospitaal gebly het!” laat Rina verontwaardig hoor.
Die edelman haal sy skouers liggies op. “Ek vrees dit is jou fout,” laat hy bedaard hoor. “Niemand het jou gedwing om die hospitaal so gou te verlaat nie.”
’n Stroewe stilte hang soos ’n ondeurdringbare muur tussen hulle, en na ’n rukkie hou Conzalo voor die Hotel Universo stil. Daar is nou ’n openlike trek van ontevredenheid op Rina se gesig. Sy gaan haar glad nie deur hierdie man laat domineer nie. Hy eien homself gans te veel toe deur ook haar lewe te wil regeer.
Rina sien hoe ’n portier hom na die edelman se motor haas. Die volgende oomblik is sy slegs bewus van
