dan kan ek jou help. Maar soos dit nou is, is daar niks wat ek vir jou kan doen nie.”
Ek het lank gedink, toe het ek besef dat daar niks was wat hy vir my sou kon doen nie. “Ek dink my ma is reg, dis skool, ek is so bang dat ek standerd sewe gaan druip, en dan natuurlik die ballet.”
“Is jy daarvoor ook bang? As jy bang is vir die opvoering, stel ek voor jy oorweeg dit om dit eerder dan te los.”
“Nee.” Dis al wat my nog aan die lewe hou! “Nee, dis nie dit nie, ek is mal oor ballet. Ek gee ook nie om om voor mense op te tree nie, dis net ’n moeilike stuk en die balleteksamens is ook nog om die draai. Dalk is dit net te veel op een slag.” Probeer jý ’n bietjie ’n jagse ou man van jou lyf afhou en aangaan met jou lewe. Want dit het ek my voorgeneem: hy sou nie my lewe vir my reël nie. Hy kon my gebruik, ek het nie ’n keuse gehad nie, maar ek sou eendag die beste ballerina in die wêreld wees, dít sou hy nie van my kon wegvat nie.
“Dalk. Ek kry tog die idee dat jy nie alles vertel nie, maar goed, ek gaan vir jou ’n ligte kalmeerpil voorskryf. Gebruik dit. Snags. Kom ons kyk hoe dit gaan.”
Helena het net ná skool kom inloer. “Wat sê die kwak?”
“Spanning.”
“Spanning? Van wat? Jy doen goed genoeg in die skool. Jy is fantasties in ballet! Watse spanning kan jy tog hê? Ek is die een wat ’n senu-ineenstorting gaan kry, ek kry nog steeds nie my pirouettes reg nie.”
“Jy doen dit goed genoeg.”
“In vergelyking waarmee?”
“Toe nou, Helena, dis nie so erg nie.”
“Sê jy!” Sy het ’n koevert na my uitgehou.
“Marnus, wat jou baie amptelik en formeel uitvra. Vir die sokkie.”
Ek het die brief versigtig, met bewende hande, by haar gevat. “Wat sê hy?”
“Hoe moet ek weet? Léés die brief.” Sy het in my kamer rondgekyk. “Hemel, elke keer as ek hier inkom, is hier iets nuuts.” Na my boekrak gestap. “Lees jy ooit al die boeke? Koop jy dit of is dit nog geskenke van jou vrygewige pa?”
“Hy is nie my pa nie!”
“Ek weet. Maar magtig, Anna, hy is goed vir jou. Ek het altyd gedink dat ek baie bederf is, maar dis nie ’n patch teen jou nie. Hier is elke dag nuwe goed by.”
“Darem nie elke dag nie.”
“Nogtans. Boeke, tapes, posters, klere. Jy is baie gelukkig om so ’n pa,” en toe sien sy my gesig, “oukei, stiéfpa te hê.”
“Ja.” Afkoopgeskenke.
Sy het my ’n vinnige piksoen op die wang gegee. “Ek moet weg wees, anders is ek laat vir klas. Dit gaan niks lekker wees sonder jou nie. Ek sal vir Miss Dolly groete sê. Bye!”
Ek het die brief versigtig oopgeskeur, dit was die fynste papier wat ek nog gesien het: Anna, teen dié tyd weet jy seker al hoe ek oor jou voel. Toemaar! Ek gaan nie my ewigdurende liefde aan jou verklaar nie, net dit: Anna, jy maak my knieë lam, ek wil die hele tyd net aan jou vat, ek wil ruik hoe jou hare ruik, ek wil voel hoe dit deur my vingers glip. Soos sy, glo ek. Ek bedoel niks kwaads met jou nie. Ek wil jou net graag beter leer ken. Ek glo die sokkie is die ideale plek. Ons is tussen vriende, wat dit vir al twee van ons makliker sal maak. Sê jy sal saam met my gaan, asseblief! Groete, Marnus. P.S. Ek hoop jy voel gou beter, die skool is leeg sonder jou!
My heel eerste love letter, het ek besef, as mens dit ’n love letter kon noem. En ek het geweet dat ek saam met Marnus wou gaan sokkie, dat ek Marnus graag beter sou wou leer ken. Ek was vyftien en ek het nog nooit ’n boyfriend gehad nie.
Ek is die volgende dag skool toe, al het my ma gesê ek moet nog ’n dag in die bed bly. Ek moes gaan sodat ek Marnus in die gesig kon kyk, sodat ek kon weet dat hy dit met my goed bedoel, ek wou dit so graag glo.
“Marnus!” Ek het al my moed bymekaar geskraap en eerste pouse na hom geroep. Gemaak of ek nie sy vriende se grinnike en gestamp aan mekaar sien nie. Hy het verras gelyk, het ek besef, dink hy regtig dat ek nie van hom sal kan hou nie?
“Kom ons gaan sit daar onder die bome.” Hy het vooruit gestap. Vinnig. Soos weghardloop. Ek agterna, ek kon nie besluit of ek my daaroor moes vervies nie.
“Jammer, maar ek wou nie hê dat jy my voor my pelle verneder nie, my ego, jy weet.” Hy het onder die naaste boom gaan sit-lê. “As jy nie saam met my wil gaan nie, is dit oukei. Ek verstaan.”
“Maar ek wíl.”
“Dit maak regtig nie saak nie, ek het net gedink as ek nie vra nie, sal ek nooit weet nie.” Toe eers het hy gehoor wat ek gesê het. “Sê wéér?”
“Ek wil, dankie dat jy gevra het, ek wil graag.”
’n Paar oomblikke was hy sprakeloos. “Dis wonderlik! Moet ek jou ma-hulle kom vra?”
“Nee.”
“Ek sal, ek is nie bang nie.”
“Jy hoef nie, ek gaan in elk geval sommer saam met Helena-hulle ry. Ek sal jou daar kry. Ek moet gaan, Helena wag vir my, ons moet gou ons wiskunde klaarmaak.”
Hy het my aan my arm teruggehou. “Anna, dankie!”
Nou moes ek nog net my ma oortuig. Maar sy was – voorspelbaar – nie ingenome nie.
“Onder geen omstandighede nie.”
“Asseblief, Ma.” Ek was na aan trane. Wat sou ek vir Marnus sê as ek nie meer kon gaan nie? “Dis ’n skoolsokkie. Daar gaan onderwysers wees wat toesig hou. Geen drank nie. Almal gaan daar wees. Seblief?”
“Jy is vyftien. Ek kan nie glo die skool laat dit toe nie. Jy is glads te jonk vir iets soos ’n sokkie. Kyk waar het paarties jou pa laat beland. Op jou ouderdom het ek nog nie eens van iets soos ’n partytjie geweet nie.”
Ek het omgedraai, in my kamer gaan huil.
“Hoe sal jy daar kom?” Ek het haar nie hoor inkom nie.
“Helena se pa vat ons. Bring ons terug ook,” het ek bygelieg.
“Nou goed dan, jy kan gaan.” Sy het my blyheid gesien en vinnig gesê: “Maar jy is elfuur terug by die huis. Ek sal vir jou wag. Ek wil nie drank of rook aan jou ruik nie.”
“Ja, Ma.”
Ek kon gaan!
Toe Helena se pa-hulle my nooi om die Desembervakansie by haar ouma op hulle plaas te gaan deurbring, het my ma sonder meer ingestem. Het sy geweet?
“Vars lug sal jou goed doen.”
“Ek gaan nie hier wees vir Kersfees nie,” het ek haar probeer voorberei.
“Dis nie so erg nie. Of wil jy nie gaan nie?” Onseker.
Natuurlik wil ek gaan, Ma! Vier weke sonder hom. Ek móét gaan. Kyk na my, Ma, sien my raak, sien hoekom ek kalmeerpille moet drink,
