so nou en dan kry jy een wat sy mond kan hou en sy lyf kan gebruik. Dan moet jy hou wat jy het – en op jou tande byt elke keer dat hy iets stupids sê. Maar dis maar wat jy met enige man moet doen.”
All men are the same in the light, skryf Louise uit Londen. Graffiti wat ek in die Tube op pad werk toe gelees het. Maar ek sien nooit meer lig nie, wat nog te sê van ’n man in die lig. Dis donker as ek soggens werk toe gaan en donker as ek saans huis toe kom. Dit gaan waaragtig the winter of my discontent word, hier in die land van Shakespeare en die Sex Pistols waar ek nog altyd wou woon. Dis vreeslik as jou wense waar word.
“Maar ek is ’n sucker vir ’n slim man. Ek dink altyd dalk is hy ’n Einstein of ’n Shakespeare en dan kan ek sy muse wees! Agter elke man, jy weet, al daai clichés waarmee ek grootgemaak is. Immortality by proxy! Ek het gedog George is ’n genie! ’n Filosofiedosent – how lucky can a girl get? Ek het gevoel soos ’n voëlkyker wat op die laaste lewende dodo afkom! En toe vind ek uit hy wil nie ’n muse hê nie, hy wil ’n ma hê. Iemand om die gate in sy onderbroeke heel te maak.”
“Miskien is dit deel van ’n muse se rol,” troos Jans terwyl hy ’n kelner se aandag probeer trek om nog ’n bottel wyn te bestel.
“Nee, daar’s ’n hemelsbreë verskil tussen ’n muse en ’n ma.” Sy skuif haar glas na hom sodat hy solank ’n sluk van haar wyn kan kry. “Jy kan nie jou muse in Florence Nightingale verander nie. Jy kan nie verwag dat Shakespeare se ‘dark lady’ ook ‘the lady with the lamp’ word nie!”
“You can’t have your cake and eat it?”
“Nee, jy kan soveel koek eet soos jy wil, maar jy kan nie verwag dat ’n sjokoladekoek en ’n melktert dieselfde moet smaak nie.”
Griet begin skud van die lag en besef dat sy beslis genoeg gedrink het. Maar sy lig haar wynglas vasberade, sluk dit leeg, en voel hoe sy op ’n wolk van roekeloosheid wegsweef. Jans lyk vir haar al hoe aantrekliker, met sy bril so laag op sy neus en die donker skynsel van ’n stoppelbaard om sy mond.
“Weet jy, ek het nou die dag iets gelees oor ’n blom wat my nogal aan jou laat dink het,” sê Jans. “Het jy al ’n wildemagriet gesien?”
“Ken jy die storie van die sad prinses?”
“Dis ’n mooi blom, maar baie giftig.”
“Haar pa het gesê die een wat haar laat lag, kan met haar trou.”
“Die swart mense glo dit bied beskerming teen die bose.”
“En dit het jou aan mý laat dink?” vra Griet en begin verras hik.
“Ek het gedog dit sou jou laat regop sit,” lag Jans. “Ox-eye daisy word dit in Engels genoem. Callilepis laureola.”
“Jirre, Jans, dis hoekom ek van jou hou,” hik Griet en sak terug op haar elmboë. “Jy’s ’n mynveld van nuttelose kennis. Ek wonder altyd wanneer die volgende ontploffing my gaan tref.”
“Daar’s nie so iets soos nuttelose kennis nie,” sê Jans en skink haar glas weer vol wyn. “Jy weet nooit wanneer jy dit dalk nodig kry nie. Wie het toe die sad prinses laat lag?”
“Die domkop met die goue gans,” hik Griet. “Onthou jy, die gans waaraan ’n hele ry mense vasgesit het?”
Sy onthou ’n Vrydagaand, lank gelede, toe sy en George in ’n kroeg gekuier het. Daar was ’n kitaarspeler wat dieselfde liedjies bo-oor dieselfde geraas gesing het: “Imagine”, “Streets of London”, “Where do you go to, my lovely?”. Dalk was dit dieselfde kroeg.
Die volgende oggend het hulle in dieselfde bed wakker geword.
Sy kon haar oë nie glo nie. Sy kon nie verklaar hoe dit gebeur het nie. Sy het gehou van sy geselskap, maar sy was nie seksueel aangetrokke tot hom nie. Sy was besonder beïndruk met sy boekrak. Dit was die enigste verskoning wat sy vir haar gedrag kon vind.
“En nou?” het sy verslae gevra. “Wat nou?”
“Wat stel jy voor?” het hy gelag en haar in sy arms toegevou. “Wil jy trou?”
Sy het saam met hom gelag en verwonderd aan sy lyf gevat. Hy was maerder as wat hy in sy klere gelyk het, baie weerloser. Hy het ’n effense boepmagie gehad, smal heupe, lang bene. En ’n penis wat donssag en warm soos ’n kuiken onder haar vinger geroer het. Sy het gewens sy kon heeldag daarmee speel sonder dat dit hard word in haar hand, maar daar was nie ’n goeie fee naby om haar wens waar te maak nie. Sy het teleurgesteld gevoel hoe die kuiken in ’n kapokhaantjie verander. Waarom dink mans altyd hulle laat ’n vrou in die steek, het sy vir die hoeveelste keer gewonder, as hulle geslagsdele nie op aandag spring die oomblik dat sy daaraan vat nie?
“Ek gaan nie op jou verlief raak nie,” het sy hom gewaarsku.
“Ek is lankal op jou verlief,” het hy geantwoord. Maar sy het gedog hy spot weer.
“Wel, moenie sê ek het jou nie gewaarsku nie. Ek wil nie ’n vaste verhouding hê nie. Ek’s nog nie reg …”
“Bly stil,” het hy gesê en haar gesoen sodat sy nie verder kon protesteer nie. “Ek gaan impotent word as jy nie stilbly nie.”
Profetiese woorde, het Griet jare later gedink. Sy het toe nooit sy muse geword nie. Sy het met hom getrou en hom tot impotensie gedryf.
“Jy hou my te styf vas snags,” het sy daardie eerste maand vir hom gesê. “Ek’s nie gewoond daaraan nie. Ek kry te warm, dit voel of ek versmoor.”
“Jy sal moet gewoond raak daaraan,” het hy gelag. “Ek kan nie loshande slaap nie.”
“Jy raak nooit meer snags aan my nie,” het sy hom jare later verwyt. “Ek kan net sowel alleen slaap.”
“Ek kan nie snags aan iemand vat nie,” het hy geantwoord. “Dit maak my benoud, ek kan nie asem kry nie.”
“Ek wil nie meer ’n man se muse wees nie,” sê sy vir Jans, wat al hoe dowwer word, asof sy na hom kyk deur ’n kameralens wat al hoe verder uit fokus gedraai word. “Ek soek ’n man wat dom genoeg is om nie impotent te raak as hy mý muse word nie. Of kry mens nie manlike muses nie?”
“Oorspronklik was hulle die Griekse godinne van die kunste, maar deesdae is alles so androgeen dat muses se geslag seker nie meer saak maak nie.” Soms vermoed sy dat Jans in die mitologie belang stel bloot omdat die meeste moderne mense dit as nuttelose kennis beskou. “En as hy weier om ’n muse te word, kan jy hom altyd jou Pegasus maak.”
“Was Pegasus nie ’n perd nie?”
“Presies. Die gevleuelde perd van die muses. Inspirasie vir die digkuns. Soos in: Ek klim op my Pegasus. Beteken ek gaan ’n gedig skryf.”
“Ek hou daarvan,” lag Griet en hik harder as voorheen. “Kom ons drink op Pegasus.”
“Op die domkop met die goue voël.” Jans lig sy glas vir die hoeveelste heildronk van die aand. “Hoop jy vind hom.”
Gouelokkies verloor haar bril
Eendag was daar ’n veelkleurige land wat gereeld deur rampe getref is. Daar was uitgerekte droogtes wat duisende diere laat vrek
