dalk sit en lek aan ’n skoensool waarmee daar aspris in iets soets getrap is nie. Of om mense te vang wat skytpille uit knope, borsels en liggaamsholtes haal.
“Ek word so hartseer wanneer ek versadig is en niks meer kan eet nie,” het Wouter ons eenkeer almal lekker laat lag.
En tog was hy ernstig. Want dit is waar. Elkeen het ’n heelal in hul mond gehad. Keuses wat jou wentelbaan van uur tot uur bepaal. Elke smaak en tekstuur om ’n emosie te onderdruk. Ek en die stomme Wouter hoor dit die eerste keer in ’n sessie. Natuurlik het ons geweet kos is nie net vir eet nie, maar nie soos dit nou vir ons oopgelê is nie.
“Wanneer ons ophou eet en daar geen smaak is om ons te verdoof nie, kom meld jou gevoelens aan,” verduidelik Raponsie.
“Sy kyk reguit na jou,” stamp Wouter aan my.
Verskeie rehabs later sou ek die proses maklik in myself en ander kon herken. As ek ophou eet, word ek aanvanklik hartseer. ’n Innerlike geween, aanhoudend soos ’n kind wat nie getroos kan word nie. Daarna word ek rasend en rusteloos.
En dan neem die erns oor.
Enigeen wat al in ’n detoksplek was, sien al dié stadiums uitspeel. “Ek sal dalk nooit weer glimlag nie,” het my suster my een nag ge-SMS tydens ’n maand lange detoks waartydens sy net water met blackstrap melasse en rooipeper kon drink. Nie lank daarna nie stuur sy vir my ’n nuwe resepteboek wat pas in Amerika gepubliseer is: Eat like you give a fuck deur Thug Kitchen. Voorin staan geskryf: “Wat jy nie verander nie, kies jy.” Ag voertsek.
Eers nadat jy lank nie ’n krummel ingeneem het nie, bereik mens die volgende stadium. Gewoonlik ná weke van niks eet of oortree nie, en dit kom ook voor by mense wat ’n eetwyse net streng volg: Jy raak meerderwaardig. Skielik is die mensdom vir jou verdeel in net twee groepe: Diegene wat nog moet eet teenoor dié uitverkorenes wat nie meer voor die afgod van kos en vleeslike swakheid swig nie. Of almal wat op dieselfde dieet as jy is, teenoor die res. Dit kom ook voor onder vandag se Banters, CrossFit-maniakke of streng vegans wat al byna na ’n droë boontjie op voete lyk.
Eintlik het jy slegs een slawemeester vir ’n ander tiran ingeruil. Fisieke perfeksie en die ideaal van die volmaakte afmetings laat jou op die altaar van selfhaat klim. Wat dit nog meer verwarrend maak, is dat dit dikwels as selfafgodery manifesteer.
Liza Drolkop het my op Facebook opgespoor en soms kry ek ’n aardige WhatsApp-video’tjie van haar: Hey, my African friend! I’m at Number 8!
“Rehab or husband?”
Al ons gesprekke begin só. Haar laggies kabbel soos flou brandertjies teen haar perfekte implantate. Sy erken self daar is nou al soveel keer op haar popgesiggie geopereer dat sy basies net drie gesigsuitdrukkings oorhet.
“Gebruik jy steeds rehabs om vakansie te hou – weg van jou gesin?”
“Ah, you know me so well!” giggel sy weer.
Sy kan skaars wag om haar nuus met my te deel. “Raai bietjie wat het ek dié slag gefix.”
“Jou anus?”
“Done, Doll. That’s so 2010!”
Sy laat my nog ’n paar aardighede opnoem.
“My vajayjay!”
“Jou wat?”
“Jy kan die ontwerp self kies en dan vorm hulle jou jayjay soos ’n mooi klein blomblaartjie.”
“Nah!” trek ek ’n gesig toe ek my die gevoude vleesangelier voorstel. Kan jy dit nou oorvertel? Sowaar: Vrywillige vroulike genitale mutilasie in die Eerstewêreld.
“My spesialis het my vertroulik meegedeel dat sekere lede van ’n baie beroemde realiteitsgesin ook hulle klein tuintjies by hom laat opknap het!”
Hoekom Liza hoegenaamd met ’n vlugtige kennis van ’n leeftyd gelede op ’n ander kontinent wil gesels, bly ’n raaisel. Stellig het sy in al hierdie jare nog nooit haar ware self aan vriendinne ontbloot nie. ’n Vreemdeling in Afrika bied ’n veilige bieghokkie.
Die onderwerpe waaroor ek en Liza praat, is hoe sy haar lyf kan verbeter, wanneer ek iets aan myself gaan doen en die soorte kos waarna sy tans smag omdat sy dit nie mag eet nie. Sy het ook ’n galgagtige fassinasie met hoeveel ek nou al weeg. Elke keer kan ek haar ’n gil hoor onderdruk.
Sy vertel my dat in sommige rehabs hulle deesdae die afwykendes toelaat om ou episodes van die godinne van versteurdheid, Keeping up with the Kardashians, te kyk. Dan besef mens van voor af wie die god van rehabs is. In my tyd in die tagtigs was dit reeds so, maar eers vandag het ons ’n benaming daarvoor: die narsistiese self.
Die stomme Liza kan my altyd presies sê in watter fase sy is.
In die meerderwaardige fase van verhongering het ek al gordyne van hul maste afgepluk, ’n alleswetende kollegatjie in die redaksie, vars uit matriek, so hard gestamp dat sy amper by ’n stel trappe afgeneuk het. Sy wil mos seks hê met die redakteur in die toilets terwyl die res van ons moet bloed sweet om ons spertye te haal, magtig. Ook het ek verskeie werkgewers en politici byna met die vuis bygedam.
Selfopgelegde eetstakings lol met die kop. Rustelose woede en haat wat die matiges van Weight Watchers hulle nooit sou kon indink nie, kan jou pak. Jy wil vermorsel. Soms kry ek só ’n begeerte om sekere mense van die Aarde af te vee dat my lus byna uithang.
As jy die uitwissing van jou naaste as die oplossing sien, gaan jy reeds ’n verbond met die dood aan. En op daardie vlak is alle hemelse portale, asook Pniël, ontoeganklik. Lewe en dood meng nie. Jy kies of die een óf die ander.
Dis hoekom ek sommige van my notaboekies nie net kon stukkend skeur nie, maar moes verbrand. In party was tekeninge van galge.
Geroosterde kaastoebroodjies en espresso’s met room het al baie geweld in my lewe afgekeer. Party mense het drank nodig, maar vir my is koffie genoeg. Goeie koffie proe na iets wat vergifnis moontlik maak.
In ’n leeftyd van oorlog met my lyf het ek maar weinig verby die eerste beskermende laag tot by die kernhartseer gekom. My binneste lyk soos ’n Russiese houtpoppie waarin al my jonger selwers versteek word. As jy die eerste paar lae afgeskil het, bly net ’n bang kind oor.
Hartseer is die tering van die siel, elke asemteug brandend rou.
Vir sommige is kou nes gebedskraletjies. Om en om bid jy dat die gekheid van jou selfvernietiging sal ophou. Soos Elia wat bly uitkyk het vir reën, soek ek na die ondeurgrondelike dinge wat nader aan ons is as wat ons ooit sou glo. Ek wil nie onverhoeds betrap word nie. Hoop moet my nie verbygaan nie. Maar as die deur oopgaan, kán en sal alles verander. Daar ís ’n deur en ek moet Hom net eenvoudig vind. My lewe hang daarvan af.
Dink, dink, dink.
As die Little Alien Inn Motel nie die laaste stop was waar mens petrol of ’n toilet kan kry nie, sou niemand dit seker besoek het nie. Buite staan ’n trok wat ’n model van ’n vlieënde piering aan ’n opgehysde haak hou. Die somtotaal van die aksie van die dag is wanneer die ketting in die wind kraak.
Net langsaan staan Earthlings welcome op ’n tipiese Amerikaanse motelnaambord, en hoewel daar altyd voertuie in die parkeerterrein is, weet ek nie waar hul eienaars is nie. Wat hulle in die motelkamertjies doen, is
