Бик матур, чиста да.
– Бездә һәр чәршәмбе – өмә, завод-фабрикалардан, төзелеш оешмаларыннан, учреждениеләрдән халык урам себерергә чыга. Гомумән, Казан элек-электән чиста. 1767 елны Казанга килгәч, Әби патша – Екатерина Икенче дә аңа сокланган, күсе-тычканнар булмавына шаккаткан. Аңа борынгы, нәселле мәчеләрнең күп булуын әйткәннәр. Киткәндә, ул үзе белән утыз ата мәче алып киткән. Менә шуннан «Кот Казанский» дигән гыйбарә барлыкка килгән.
– «Казанская сирота» дигәнне ишеткәнем бар иде, ә монысын – юк.
– Хәзер дә шул «Кот Казанский»ның оныклары Ленинградтагы Эрмитажны күсе-тычканнардан саклый, – диде егет, елмаеп. – Алар анда солдатлар шикелле – довольствиедә торалар. Ә бездә мәчегә һәйкәл бар…
Баскычтан төшеп, килгән юл белән, Бауман урамы буйлап, кире киттеләр. Троллейбус тукталышына җиткәндәрәк, Габделнур тәкъдим ясыйсы итте. Ләкин ул аны ничек әйтергә кыенсынып торды. Әүвәл: «Мин тулай торакта яшим. Буйдак егетнең куышын күреп китәсең килмиме? – димәкче иде, ләкин бу уеннан кире кайтты. – Дөрес аңлармы? Бу бит туганының яисә ахирәт кызының кунакка чакыруы түгел, ә ир-атның хатын-кызны үзенә дәшүе». Күңелен рәнҗетмичә, хисләренә кагылмыйча гына әйтеп карарга булды. Чөнки теләсә кемгә ияреп китәргә әзер торган урам кызы түгел бит ул. Җитмәсә, яшьлегендә сөйгән яры. Хәзер дә ул аны тел тидермәслек хатын дип күзаллый. Егетнең үзенә үк шундый уйның башына килүе оят тоелды. Шулай да ул әйтмичә кала алмады.
– Мин Ленин районында яшим.
– Фатирың шундамыни?
– Мин тулай торакта көн күрәм.
– Әле өйләнмәдеңмени?
– Юк, – диде егет һәм сүзен баягы эзгә төшерде: – Безнең яклар бик матур: яңа йортлар, скверлар, кирәк икән – кибетләр күп. Казансу елгасы аша күпердән чыгасы. Ул тирәләрне күргәнең юктыр әле.
Рәйсәнә аңа күтәрелеп карады. Чын әйтәсеңме, янәсе, әллә мине сынап карыйсың киләме? Ләкин егетнең җитди йөзеннән берни дә укый, аңлый алмады, әмма үпкәләмәде дә, чөнки ниндидер астыртын, мәкерле уе барлыгын сизмәде. Хәер, Габделнур җебегән егеткә дә охшамаган. Хатын, җавап кайтармыйча, акрын гына атлап китте. Егет әлеге тәкъдимен бүтәнчә кабатламады, аның да бу көннең гүзәллеген, очрашуның бәхетле мизгелләрен ямьсезлисе килми иде.
Егет үзе Рәйсәнә белән гәпләшеп бара, ә күзе – каршы яктагы афишаларда. «Родина» кинотеатрында «Девушки из Рошфорда» фильмын күрсәтәләр, ә Качалов театры бинасында Кырым дәүләт драма театры гастрольләре бара икән. Ул сәгатенә карап алды. Көндезге спектакль уникедә – күптән башланган, бетеп киләдер. «Татарстан» кинотеатрында бу арада «Место встречи – Женева» дигән фильм күрсәтәләр икән. Көндезге сеансларның берсе сәгать өчтә. Ул Рәйсәнәнең керүенә әллә ни өмет итмәсә дә, ятып калганчы, атып кал, дип әйтеп карарга булды.
– Бу киноны караганың юкмы? – диде ул Рәйсәнәгә, каршыдагы бинага ымлап. – Эчен дә күргәнең юктыр, бәлки? Кереп чыгабызмы?
Чыннан да, караган киносы түгел икән. Шулай да хатын, өзеп җавап
