style="font-size:15px;"> Але далейшая карціна прымусіла нашых падарожнікаў прыемна здзівіцца. Услед за ім выбеглі з дзясятак невялічкіх яшчэ паласатых парсючкоў. А за імі крочыла, відаць, іх маці.
– Дык гэта ж сям’я, – з усмешкай ціха прамовіла Мілана.
– Так, пэўна, не ва ўсіх ёсць жаданне ваяваць на баку злыдня, – прымеціў яе брат.
– Лішні раз пераконваюся, што не варта пра ўсіх думаць аднолькава.
– Маеш рацыю, сястрычка.
Шчаслівая вялікая сямейка доўгім ланцужком, самавіта перавальваючыся, прабегла недалёка ад іх і з такім жа шумам, патрэскваючы пад сваімі капыткамі галінкамі, схавалася ў зарасніках. І толькі па верхавінах галін, якія хісталіся і прагіналіся, можна было здагадацца, у якім напрамку кабаны аддаляюцца.
– Хто б мог падумаць?! – дзівіўся Вуж. – Такія малыя, а столькі шуму.
– Ну дык і іх нямала, – усміхнулася Мілана.
– Гэта дакладна. Весела ім хіба.
Янка злез з дрэва і дапамог астатнім.
– Але ж усё адно лепей ад іх трымацца здалёк, – прамовіў Вуж. – Ніколі не ведаеш, што ў гэтых дзікоў на розуме.
– Так, яны могуць здзівіць.
– Пакуль мы не дойдзем да Пугача, нам лепей трымацца асцярожкі, – адзначыў хлопец.
– Ужо блізка. Мяркую, па дарозе да яго нас больш ніякія сюрпрызы не чакаюць.
І яны, атросшыся, рушылі далей. Ужо было відаць, як хутка пачынае шарэць, і падарожнікі дадалі ходу. Іх шлях быў без прыгод. Нарэшце яны пабачылі наперадзе прасвет.
– Падаецца, недзе тут, – пачала ўспамінаць Мілана.
– Маеце рацыю, – падтакнуў Вуж. – Мы прыйшлі.
І праз хвіліну перад імі паўстала прасторная паляна. А пасярод яе велічна ўзвышаўся магутны разгалісты дуб – той самы, у якім жыў мудры спадар Пугач. Гэта было яго неверагодна дзіўнае жыллё.
Гісторыя караля Мацея. Янка з Міланай – героі на вякі
Ужо пачынала вечарэць. Вандроўнікі цэлы дзень правялі на нагах і пасля доўгай дарогі вельмі стаміліся. Але, як толькі перад вачыма паўстала жыллё Пугача, настрой адразу ж узняўся, стомленасць бы рукой зняло, і яны дадалі хады. Цёплыя пачуцці і яркія ўспаміны атачылі іх, і юнакі заспяшаліся да запаветнага дрэва, бы іх вецер падхапіў.
Яны пабеглі так бадзёра і гучна, што радасны гоман было чуваць па паляне. Відаць, гаспадар Пугач, які чакаў гасцей, пачуў тыя воклічы і высунуў галаву з дупла. А, пазнаўшы сваіх старых знаёмых, ён усцешана выбраўся на тоўстую галіну, што расла пад дуплом, і павітаў кампанію, ветліва махаючы крылом.
– Спадар Пугач! Спадар Пугач! – шчасліва закрычалі яны. – Дзень добры!
– Хо-хо-хо! – засмяяўся ён. – Добры! Насамрэч добры! Няўжо ж гэта вы, мае даражэнькія?! Як жа я рады вас ізноў бачыць, вы нават не ўяўляеце. Ну, давайце заходзьце. Зараз, зараз… – усё паўтараў ветлівы гаспадар.
Пугач нырнуў зваротна ў сваё жыллё. Праз некалькі
