тегдинг-ку, менга қиз керак, истаганингни ол-у, менга битта ингичка, оппоғидан топ ва бизни тўрт кун безовта қилма! Самарқарқанд мен учун чиройли қизлар юрти. Самарқанд бу лаззат, оҳ юзларини, жаҳонда кўрмаганман бундай гўзалликни!”
Миям қизиди. Қаттиқ кулиб юбордим. У ҳам.
Қўлини жуфт қилиб оғзига босдим. Кўзи қонга тўлиб турарди. Шу пайт гидликка рози бўлганим учун боплаб ўзимни сўкардим.
“Зарафшонда гўзал билан сени чўмилтираман”, – дедим.
У ҳам ишонди.
Самарқанднинг бутун ахлат суви оқиб ўтадиган жарликка олиб бордим. Қўрққанидан юраги ёрилай деди: “Қўрқма, бундай ишлар пана жойларда қилинади. Сенга қолса, Самарқанд билан Регистонда ётсанг?!” “Йўқ, меҳмонхонада жойим бор-ку, душ қабул қилиб, сўнг…”
Шунда уни кўкрагидан чунонам тепдимки, айланиб исқирт оқава ариғига ағнади. У инглизча жавраётганди, тили танглайига ёпишди. Сўнг қўрқиб кетганидан ҳиндийча ёлворишга тушди, тилини билмаслигимни унутиб қўйганди.
Шунда билдимки, ўлим сенга онангни ва она тилингни яхшигина эслатиб қўяди…
“Сен Самарқандни эмас, шу қора балчиқ ва пешоблар оқадиган сувни қидириб келибсан. Топдинг, марҳабо!”
Меҳмоним инглизчани унутган, ҳиндийда гапириб, пилдираб сувдан чиқмоқчи бўлар, нуқул ютганини тупурарди.
Шундан сўнг “Гидлик менга ҳаром бўлсин!” дедим. Кўнглимнинг буйруғини бажармаганим учун ундан тиз чўкиб кечирим сўрадим. Ғазабдан кулдим, ўзимнинг устимдан кулдим… Самарқандни булғаганимдан кулдим…
“Самарқанд, мени кечир, кечир” деб ёлвордим.
Мен ортга қарамай ўз талабаларим ортидан чопдим!
Талабалик – мудроқликка йўл очиб берди.
Мақсадсиз эдик, тентирардик, катта йўлда фақат омад эмас, ғафлат тутди қўлимиздан.
Биз ойлаб хонадан чиқмай ухлашга ўргандик.
Худди оламдаги уйғоқ одамлар қандайдир бир ўлатни бизга юқтирадигандай, қўрқар эдик. Ҳатто ҳафталаб тонг отишини кўрмай қўйдим. Қуёш чиққан ё ботганини ҳис қилмасдим.
Ижарахонада тўрт киши эдик, ҳаммамиз институтга бориб-келувчилар. Энди шундан ҳам эриниб, ухлардик нуқул.
Бу ҳафта ҳам эринчоқлик кунлари давом этмоқда. Энг ками eтти кун, узоғи бир ойгача чўзилади. То сўнгги чақа нон учун ишлатилгунча.
Деразалар очилмас, эшик ичкаридан беркиларди. Кўзлар шишиб, кўрпача орқага ёпишиб қоларди.
Қоравой, мен, Қизтака ва Телефончи – уйқухонасининг сардори эдик. Қоравой ухлаш ва овқатланишдан ташқари яна бир иш қиларди. Ҳар куни уч соат ваннани банд қилиб, ҳамма ерга сув сочиб чўмиларди.
– Оқаришим керак, жўра. Оппоқ бўлсам. Шаҳарда шунинг учун ўқияпман, ахир.
– Сувнинг уч соат шариллаб туриши, сен қўйган гиёҳларнинг қўлансалиги, чиққанингда сендан тушган қилларнинг кўплиги кўнгилни беҳузур қиляпти.
– Қизларга оппоқ болалар ёқади. Менинг қоралигимни қара, ҳали ҳам сал тиниқлашиб қолдим!
