дарсларинг шунча кўпми? Нега ўзингни қийнайсан?! Майли, катта олим бўлмасанг ҳам, бизга кичкина олим ҳам етади. Эшитяпсанми?
– Ҳм-м! – деб тўнғиллайди суҳбат тез тугашини кутиб.
– Амакингдан бериб юборган пулларни олдингми?
– Ҳа.
– Тугадими?
– Йўқ ҳали…
– Тўғрисини айт!
– Тугатаман бугун.
– Ҳозир ўзингнинг пластик рақамингга ташлайман. Онаси, онаси, боламизнинг пули тугабди. Нақд қилиб ол, узоқмасми?
– Йўқ.
Она энтикиб гапиради:
– Болажоним, ўзимнинг. Хўп қийналганга ўхшайсан, овозинг синиқ, нимага ўн саккиз соат ухламадинг. Отанг гапираверади, бир кун кейин олим бўларсан, ухлаб ол вақтида!
– Она-а…
– Болани ўқишдан қўйма! – телефонни тортиб олади ота. Хайрлашади узоқ.
Уйда аёл ҳиди анқийди. Фоҳиша. Бўйи калта, семиз, лекин кўзлари чиройли экан.
– Жуда арзон гаплашдим. То азонгача шу хонада биз билан мудрайди.
– Қанчага?
– Тенг тўртга бўлсак, сариқ чақадан тушади.
– Касал бўлмасин, тағин, – дейди сочини қуритаётган Қоравой парланиб кетган ювиниш хонасини бўшатаркан.
– Заҳарланган бўлса ҳам, менга фарқи йўқ! – дейди текис тишларини кўрсатиб Қизтака.
Телефон бир чеккага улоқтирилган, эшиклар ёпилган, жулдур парда туширилган.
Ишшаяди, тиршаяди, тиришади институтга борибкелувчилар!
Мен эса мудрайман. Кучли ҳорғинлик тўри бутун вужудимни қамраб олади.
Соат иккилардагина кимдир оёғимни қитиқлайди.
Аниқ биламан – у. Кўзларимни хиёл очганимда тепамда фоҳиша беҳаё кўзлари билан боқиб турарди. Аммо бефарқлигимга чиройли кўзлари узоқ бардош бера олмади ёки зерикди. Дераза ёнига бориб тутатди.
– Улар қани?
– Учовини ҳам ер тишлатдим. Битта ўзим ҳамма эркакни йиқитаман, қойилмисан?! Ҳатто бутун бошли қўшинни. Тағин эрталабгачамиш, кўзи оч буларнинг. Лекин сен нега… болапақир, ё касалинг борми?
– Ҳа, бетобман, севги… шунга қўлим бормайди.
– Мени истамаяпсанми, қара, – очиқ кўкракларини беҳаёларча ўйнатди. Ундан негадир ҳирсга қувват эмас, меҳр туяман.
– Сендан кўра уйқу фойдалироқ.
– Тўғри, мен ҳам уйқуга зорман. Кундузлари танам қақшайди. Ҳар битта мижоздан бир оғир суяк танамга ўтиб қолгандай оғрийди. Минг битта эркакнинг ҳидини олиб юраман ўзим билан қўшиб. Айниқса, мардикорлар билан бўлгандан сўнг чиқа олмайман тўрт кунлаб, исқирт ҳаёт жонга текканки, асти сўрама!
– Қорним очди, овқат пиширишни билмайсанми?
– Аҳмоқ, қайси қиз билмайди?
– Кечир мени.
– Бу гапинг бузуқ деган сўздан ҳам баттарроқ таъсир қилди.
– Менга ош дамлаб бер.
– Шу пайтда-я…
– Ҳа…
– Йўқ, бўлмайди. Булар уйғониб қолишади, сўнг ош ейди ва яна…
