охиригача эшит! Қизинг етим бўлиб ўсмаслиги учун шундай қилардим. Лекин ваъда берганман Лолага. Унга қасам ичганман, ҳозир Берлинда. Лекин сенга бир чиройли орзу ўргатаман. У сени ўлимдан ва бахтсизликка тўла ботиб кетишдан асраб қолади.
– Ўргат! – дея яна дераза олдига борди.
– Сени ҳеч қандай шартларсиз шу қизалоқ учунгина хотин қиладиган ёки бир кун танангни пулга сотгани борганингда чиндан севиб қоладиган мард эр чиқишини орзу қил. Фоҳишалигингни билиб ҳам, кўнгил қўядиганлар борлигига ишон. Ахир, хоин эмассан-ку Ватанга, демак, гуноҳинг кечирилади. Сен фақат танангга хоинлик қилгансан.
– Мен доим шуни ўйлайман!
– Ўша одам сени тозалаши ё сен уни ҳам булғашинг мумкин. Менинг эса севгилим бор. Яқинда Берлинга кетаман.
– Мен эса қабрга. Яқинда қон топширдим. Жигарим ўтабди вазифасини ҳаддан ортиқ.
– Қизингни менга ташлаб кет, ўтинаман.
– Уни эркаклар йўқ жойга отаман.
– Ундай қилма, ўтинаман.
Тиз чўкаман пойида, қўлларидан ўпаман. Бақириб-чақириб ўз боласига омонлик сўрайман.
Шунда барча уйғониб кетади. Улар менинг яланғоч фоҳиша олдида тиз чўкиб турганимни кўриб, кула бошлашади. “Зиқна, пулга қизғаниб тиз чўкяпти!” – деб кулади Қизтака.
Фоҳиша-да уларга қўшилиб кулади.
Ҳаммаси юзимга туфлайди.
Мен ундан ҳамон қизчани асраб қолишини сўрайман.
“Сен онасан, ҳеч қачон ундай қилмайсан, уни ахлат челакка улоқтирма!”
“Мен фоҳишаман. Ўлимни ҳаммадан кўпроқ ўйлайман. Гуноҳимни қизим билан юваман!”
“Савобингни кўмма, уни омонат қолдир дунёга. Кир ва гуноҳларга ботган оламингдан қутқаргувчи шу, нажотинг шу!”
“Йўқотинглар бу латтани, сизлар эса ухлаб олган бўлсанглар, қани, қўтирваччалар, бирин-бирин киринглар, тишлаш ва ишнинг ўртасида қочиб қолиш йўқ!”
Берлин.
Ниҳоят, Лола ёнимда.
Юриши, кулиши, кўзи, бурни, ориқ қўллари… ўзи… ҳа… ўзи ўзгармабди, кўнгли?..
– Салом!
– Салом!
Бир муддат унинг овози қулоқларим остида жаранглаб, бошқа товушларни ўтказмай, англатмай қўйди.
Лола тикилади, мен эса негадир маънисиз жилмаяман…
У чуқурроқ тикилади… Мен эса бақраяман.
– Нимага кулади бу одам?
Кулги мияда истакланади, оғиздан чиқади, лаблардан йўл топади.
Бу лаҳзада лабларни беркитмоқ, ҳа, жуфтламоқ шарт!
Соғинч ва ғазабдан қақраган, азобу аламдан тилинган, хатою кулфатларда тишланган лабларимни майин, ширин, иссиқ лабларига босдим.
Унинг ҳозиргина ойнакка қарамай, инглиз лаббўёғи сурилган, атиргулдай майин, шафтоли гулидай силлиқ, асалдек тотли лаблари менга боғланади, дунёмга айланади ва бу дунё лаҳзада қолган барча нарсаларни унуттиради.
Кулгини ҳам, саволларни ҳам, жавобларни ҳам, изоҳларни, тарихни ҳам, бугунни ҳам, эртани ҳам йўқ қилиб юборади.
