гапирма! Ўзинг бир қарич бўла туриб, бунақа ишларга бурнингни суқма!
Серпилнинг кайфияти бузилди. Орадан ўн дақиқача вақт ўтиб, яна бир савол берди:
– Сиз ўғлингизни яхши кўрасизми?
– Нега яхши кўрмас эканман? Бу менинг жоним-ку, ягонам-ку! – аёл шундай деб боласининг бурунчасини ўпди.
– Отаси-чи? У ҳам яхши кўрадими?
– Албатта, уям яхши кўради.
– Унда нега боласини кўргани келмайди?
Аёл жим қолди. Бу болага нима бўлди ўзи? Нега бунақа саволлар беряпти?
– Жоним, уям бир куни келади боласини кўргани.
– Уям узоқдами? Ёки менинг отамдек қамоқдами?
– Ҳа, ҳа, бўлди, бошқа ҳеч нарса сўрама, юрагимни сиқиб юбординг!
– Хўп, бошқа ҳеч нима сўрамайман. Лекин Тунжнинг отасини исми ким? Жудаям билгим келяпти!
Аёл юзини тириштириб, ниманидир эслашга уринди.
У ўз боласининг зинодан туғилганини бу гўдакка қандай тушунтира оларди? Фаҳш маконига келган минглаб эркаклар орасидан қайси бири бу боланинг отаси эканини у қаердан билсин?
Серпилга яна бир бор тикилди. Кейин қучоғидаги боланинг юзларига ҳазин тикилиб қолди.
– Болажоним, сен жонимнинг бир парчасисан, нариги парчанг кимга тегишли экани – менга қизиқ эмас.
Серпил, табиийки, бу сўзларнинг мағзини чақолмасди. Аёл қизчага ўгирилди:
– Мега қара, маҳмадона, Яратгандан ўтиниб сўрагинки, сенга менинг тақдиримни раво кўрмасин, мени бу ерга опкелиб сотган нокасларга сени дуч қилмасин. Аёлларни ифлослик жарига итарувчилар ҳам аслида аёллардир. Шуни ҳеч қачон эсингдан чиқарма.
Серпил қўлидаги қўғирчоқнинг сочларини тараркан, яна сўради:
– А-а-а, сизни сотиб кетишганми?
– Сотишган, заррача ачинмасдан сотиб кетишган…
Серпилнинг мўъжаз мияси бу ҳақиқатни идрок этишга ожиз эди. Одамни ҳам сотишадими? Қандай қилиб?
Мурғак қизалоқ инсоннинг сотилишини даҳшат ила тасаввур қиларкан, вужуди титраб кетди.
Аёл кетгачгина болалар ўйинига киришиб, бу бадбин хаёллар таъқибидан қутулгандек бўлди.
Серпил онасининг шу қадар машаққатлар эвазига пул топишга мажбур бўлаётганини билгани учун отасидан қаттиқ ранжирди. Моддий қийинчиликлар соясида унинг қўшиқчиликка бўлган ҳаваси тобора ортиб борарди. Кўнглида «Онамни фақат шу йўл билан қутқазаман», деган ишонч бор эди. Кичкина қизалоқнинг миясини шу ўй тамомила эгаллаганди. Афсуски, одамларнинг аксарияти Яратган инъом этган ақлни унга бандалик, итоат учун эмас, балки шайтон ва унинг малайларига хизмат қилиш учун сарфлашади.
Орадан кунлар ўтди. Серпил онасининг назоратида болаларни овқатлантириб ўтирарди. Улардан бири Серпилни саволга тутди:
– Сейпил опа, сиз мени отамни танийсизми?
Серпелнинг ичида нимадир узилгандек бўлди. Афсус билан жавоб қайтарди:
– Мен сенинг отангни кўрмаганман-ку?
Бола давом этди:
– Йашмини
