юпатмоқчи бўлганида, Эбру янада баландроқ йиғлашга тушди. Кўзларидан мунчоқдек ёшлари яноқлари оша думаларди. Бу томчилар ҳатто тошларни ҳам эрита оладиган қудратга эга эди.
– Мен… менга янги даданинг кераги йўқ. Ўзимнинг дадам яхши эди. Нега ойим менга бошқа дада олиб келаверади? – дея йиғлашда давом этди. – Ойимга айт, менга ўзимнинг дадамни олиб келсин.
Қизча худди оловдек ёнарди. Бу гўдаклар ҳар йили оталари алмашиб туришидан қанчалик азият чекишларини оналари тушуна олармиди? Баъзилари гиёҳванд моддалар оқибатида тафаккур қилишдан узоқлашиб кетаётганди.
Эбру энтикиб-энтикиб йиғларкан, унинг йиғисидан бошқа болалар ҳам, Серпил ҳам қаттиқ эзилардилар. Ҳеч ким ҳақиқий айбдор ким эканини англамасди. Хоқон келиб, қўллари билан Эбрунинг ёшларини артиб, унга таскин берди.
– Хавотир олма, Эбру, Сен катта бўлсанг, сенга ҳечам алмаштириб бўлмайдиган бир дада олиб бераман. Фақат йиғламасанг бўлди, – Хоқон ҳамон ҳиқиллаб йиғлаётган қизчани юпатишга уринарди. – Ўзимга ҳам шунақа битта дада оламан.
Эбру ёш тўла кўзларини Хоқонга тикди:
– Алдамаяпсанми? Ростдан ҳам менга дада олиб берасанми?
– Ҳа, алдамаяпман, оламиз.
– У ростакамига дада бўладими ёки…
– Албатта ростакамига дада бўлади.
Абру шу тасалли билан овунди. Ҳатто Хоқоннинг ўзи ҳам бу самимий, беғубор алдовга ишониб гапирарди.
Болаларнинг аҳволини англашга дунё ожиз эди. Инсонлар ҳамон ҳалол жуфтликдан кўра зинони афзал кўришарди. Болаларнинг ёнига келиб турадиган сохта дадалар оналаридан пул олиб турганлари учун болажонларга ясама илтифот кўрсатишар, кейин яна ғойиб бўлишарди. Бундай ҳийлалардан бехабар болалар шу дадаларга меҳр қўйишарди.
Серпилнинг дадаси ҳибсдан чиқиб, тўғри уйига келди. Аммо у Серпилга қайрилиб ҳам қарамади, унга оталик меҳри бегона эди. Серпил тортинчоқлик билан отасиннг пинжига кирди.
Эртаси куни болалар ташқарида ўйнаб турганида, Серпил отасини кўриб қолди. Отаси чўнтагидан бир ҳовуч танга олиб, ерга сочиб юборди ва болаларга қарата:
– Тангаларни теринглар-чи? – деб буюрди.
Болалар қийқиришиб тангаларни теришга тушди.
Отаси Аҳмад қассоб бу манзарани кулиб кузатарди. Серпил отасидан кўзини узмасди. «Худди кинолардаги ёмон одамларга ўхшаб куларкан дадам», деб ўйлади Серпил.
Кейин дадасининг овозидан сергак тортди:
– Энди таналарни менга келтириб беринглар!
Отасининг бу қилиғи Серпилнинг юрагида липиллай бошлаган меҳр учқунларини ҳам зумда ўчирди. Шундан сўнг қайтиб отасига кўнгли исимади.
Орадан йиллар ўтса-да, ҳар қанча ўйламасин, отаси нима учун бундай қилганини тушунолмасди. Гоҳида «ўшанда мастмиди?» деб ҳам ўйлар, аммо бу ишини кечиролмасди.
Болаларни асраш вазирлиги ташкил қилинмас экан, ношаръий фарзандларни дунёга келтиришга чек қўйилмас экан, бу болаларни назорат қилишнинг имкони бўлмайди.
ОРАДАН
