style="font-size:15px;"> Само:
– Ишонасанми? Хатни йиртган пайтимиз юрагим ҳам йиртилгандек бўлди. Илтимос, бу гапни бировга айтма! Акам билса ўлдиради. Жуда рашкчи бўлдида бу. Нега қиз болани ўғил болалар орасига ўқишга юбордингиз, деб онамга кун бермаяпти. Меҳмет ҳам ўқийди-ку? «Ана, қизингиз мактабда ўзига йигит топибди», деб таъна қилмаслиги учун бу ҳақда чурқ этмадим.
Самоларникига келишганида, бирданига эсларига Хоқон тушди.
– Онам боққан болалардан биттаси бор эдику? Хоқон. Жуда нозиктаъбли бола. Унақа болаларни яқиндан танисанг, ичинг ачийди.
– Унга нима бўлди?
– Онаси унга янги дада топганди. Лекин бояқиш бу одамни ёқтирмайди. Қурмағур оналари ҳам тинимсиз янги дада топаверадилар.
Само унинг гапидан ранжиди:
– Сен менга шама қиляпсанми? Менинг онам отамнинг ўлимидан кейин эрга тегди. Лекин иккинчи эри ҳам ўлди. Тақдир экан, бунда онамнинг айби йўқ.
Серпил дугонасини ранжитганини англаб, унга изоҳ берди:
– Йўқ, унақамас. Анави болаларнинг оналари дадаларни тез-тез алмаштиришади. Болаларга бу қандай таъсир қилишини билсанг эди. Хоқоннинг онаси бошқа жойга кетди. Ҳалиям шу болани ўйлаб ичим ачийди.
Само ўн тўрт ёшга кирганида, акаси сиртдан ўқиш шарти билан ўрта мактабда таҳсил олишга рухсат берди. Аммо Меҳметнинг хаёли сабабли Самонинг миясига дарс кирармиди? Хоқонни қандай ўйлай оларди? Хаёл дунёсидан қайтганида Серпил аллақачон кетиб бўлганди.
Серпил ўзича кап-катта қиз бўлиб қолган эди, аммо ёмон йўлнинг қурбонлари фақат яхши болаларга қарашарди. Ҳеч нарса ўзгармаганди. Бир куни кечки пайт Серпил болалар билан ўйнаб ўтирганида, Сонгулнинг онаси келди. Ёнида яна бир эркак билан…
Серпил аёлга бақира кетди:
– Сиз нега ҳар гал янги ота опкелиб, болаларнинг ярасини янгилайсиз?
Аёл қизчанинг бу хитобидан асабийлашди:
– Тарбиясиз, бу қандай беодоблик бўлди?
– Болаларни эзишнинг нима кераги бор? Болалигимдан бери бу гўдакларнинг қайғусига шерик бўлиб келаман.
– Сенга нима, эй қиз? Уларни сен туғиб қўйганмидинг? Сенингча, биз шунчаки ўйнаб юрибмизми? Бизни ўзингча айблаяпсан, буни биламан. Сенинг ёшингда кўчадаги аёлларни мен ҳам ёмон кўрардим. Лекин бошингга тушса кўрасан!
Аёл асабини жиловлай олмай, қизчани тинимсиз қарғаш билан овора эди:
– Ахлоқсиз! Асабларимни буздинг! Иншооллоҳ, сен ҳам шу кунга тушасан! Бировларни айблаш қанақалигини ўшанда кўрасан. Аллоҳ жазойингни берсин! Нима, бу ҳаётни ўзим хоҳлабманми?
Серпил қандай хато қилганини тушунмас, ёмон гап айтмаган бўлса-да, нимага бу аёл бу қадар қақшаётганини англолмасди. Эшитган қарғишининг моҳиятини эса секин-аста тушуна бошлади.
– Аллоҳим, ўзинг мени бу хотиннинг қарғишларидан асра!
Албатта, Аллоҳ ноҳақ қарғишларни қабул қилмас.
Само бешинчи синфни битирганидан сўнг, унга совчилар кела бошлади. Бу қизни анчайин хавотирга
