сәркатип кыз Мансур Шиһаповны телефонга дәшеп ала.
Ринат Мөхәммәдиев шофёры колагына иелә төшеп пышылдый:
– Мин китүгә… ватыл! Ватыл!..
Коры тота
Эш сәгате бетеп килә.
Редакция бүлмәсендә бер төркем язучылар чәйләп, гөр килеп сөйләшеп утыралар. Шулчак Равил Фәйзуллинның кесә телефоны мырылдап куя. Телефонын колак яфрагына ябыштыруга, Фәйзуллинның маңгаена шагыйранә тир бәреп чыга:
– Әйе. Тыңлыйм, Газиз Равилович. Аңладым, Газиз Равилович. Хәзер, хәзер кузгалам, Газиз Равилович!
Ул арада Фәйзуллин, тиз-тиз генә киенеп: «Минем вакыт бетте, егетләр!» – дип китеп тә бара.
– Бик җитди урыннан шалтыраттылар, ахры. Ул Газиз Равилович дигәннәре әллә Президент аппаратында эшләүчеме? – дип сорый язучылар арасына эләккән район кунагы.
– Газиз аның улы була, – дип елмаеша язучылар.
– Зур урында эшлимени шулай, әткәсен бик коры тоткач?..
– Газиз Равиловичка биш яшь кенә тулып килә әле, – дип көлешә язучылар.
Кәгазь төсе
РСФСР Язучылар берлегендә Сергей Михалков җитәкчелегендә киңәшмә бара.
Юктан да фәлсәфә чыгарып, үзеннән акыллырак күренергә тырышкан Юрий Бондарев сөйли:
– Менә мин ак кәгазь каршында куркып калам. Олы уйлар агышыннан йөрәк кага башлый, тетрәнеп, ак кәгазь каршында чарасыз утырам…
– Ә син яшел кәгазь ал! – дип бүлдерә аны Сергей Михалков.
Икәү генә калганнар
Бервакыт Рәсүл Гамзатов, офтанып, болай дигән, имеш:
– Их, гөр килеп эчә идек элек Мостай Кәрим белән, Кайсын Кулиев белән, Чыңгыз Айтматов белән… Бар иде заманалар!.. Табын янында икәү генә утырып калдык хәзер!.. Мин дә… совет халкы.
Кем ничек яза?
(Сабый хәлендә)
Туфан Миңнуллин, ак кәгазь каршына килеп утыргач, яңа гына тәпи йөрергә өйрәнгән сабый хәлендә кала. Сүз карыша, сүзләр бирешми. Үз-үзен мәҗбүр итеп, бер бит нидер яза да кабат укып та тормыйча ертып ата. Тагын икенче биткә тотына. Шаулап агып торган сүз улагын таба гына алмый бит! Шуннан соң Туфан Миңнуллин өйдә генә яратып кия торган, сүтелгән, сүсәргән иске күлмәген салып ташлый, өр-яңа күлмәк кия, галстук тага, чалбар каешын кысыбрак буа да, тәрәзә каршына килеп, Чыңгыз хан олы яуга чыгар алдыннан Күк Тәңрегә гыйбадәт кылган шикелле, бертын аяз күккә карап тора. Ике каш арасында тармакланган тирән өч җыерчыкны кавыштырып, тагын язарга утыра.
Нәҗибә ханым бу мәлдә аяк очына гына басып килә, ишекне кысып кына ача: «Әһә, дөньяны умырып тешләргә җыенган айгыр кыяфәте кергән үзенә, димәк, яза…» – дип, кофе әзерләргә кухня ягына китеп бара.
Җиденче битне ерткалап ыргытканнан соң, Туфан әкә башына бер мәзәк килә:
«…Дөбер-шатыр итеп, яшеннәр яшьнәтеп, авыл өстенә кара болыт килә икән. Бер керәшен малае куркуыннан әнисенә сыенган.
– Курыкма улым, – дигән әнисе. – Бисмиллаңны әйтеп чукын да юрган астына кереп ят».
Бу
