белән җылы кабартма ашый-ашый:
– Юк ла, әни, – дигән булам. Сүзне уку тирәсендә бик куертып торасы килми.
Мин авылга кайтып төшкән саен, яныма Гыйлаҗ абзыйның төпчеге Гадел кереп җитә. Алар безнең күршедә генә торалар. Күчтәнәч-фәлән өмет итеп керүе түгел малайның, юк, олылар белән аралашырга ярата ул. Әле үзенә җиде генә яшь тулса да, ни галәмәттер, үз ишләре белән аралашуны бик үк өнәп бетерми.
Бу кайтуымда ул инеш аркылы салынган басма өстендә, зурлар шикелле, ике кулын чалбар кесәләренә тыккан хәлдә очрады.
Гадәттәгечә, кырыс караш, яшьтәшләренә хас булмаган җитдилек. Холык-табигате «олпат» булса да, үзенең тәнендә яра җөйләре, күгәргән эзләр күп. Мин аны-моны абайлап сүз катканчы, кояшта янып каралган нәни кулын шап итеп учыма бәрде.
– Нихәл, брат! Ни белән кайттың?
– Атаңа утырып. Юлда ватылып калды.
– Кай җире ватылды?
– Көпчәге таралды.
– Ни әйттем мин аңа, бер янасың шул кыйшык көпчәгең белән, дидем. Шулай була ул…
Әтисе өчен көенәме, әллә сүзенең дөрескә чыгуына тантана итәме – аңламассың.
Мин шулчак аның баш бармагының бер буыны юклыгын күреп алдым.
– Тагын нинди бәлага тарыдың инде, шайтан?
– Әй, тоймыйм да мин аны! Бер ай бар инде аңа. Тегермәнче Сәләхиләрдә такта ышкылый торган ни бар бит әле, име? Электрга көйләнгән ул. Ышкылап карамакчы идем үзләре өйдә юкта. Менә шунда эләктереп алды.
– Мә, сагыз чәйнә, – дип, мин аңа каладан алып кайткан күчтәнәчне суздым.
– Юк ла, хатын-кыз шикелле! – диде ул, сузып кына. – Белмим инде, алайса, Гөлнарага гына бирсәм тагын.
Гөлнара – үзеннән ике яшькә генә олы апасы.
Кайтканымның икенче көнендә, йокыдан торуыма ук, капка төбендә туйра бүрәнәгә утырып, Гадел мине көтә иде.
– Нишләргә соң исәп, брат, – диде ул, үз яшьтәшенә дәшкәндәй.
– Күз күрер әле тора-бара, анысын алдан әйтә алмыйм. Йокыдан торгач, нәни генә физзарядка ясап алмыйча булмас, тәнне язып, – дим. Үзем аңа карыйм. «Физзарядка» сүзен беренче ишетүен йөзеннән шәйлим. Бер мәлгә генә югалып калса да, сер бирми бу.
– Сәләхиләрдән үзем алып чыгам, нинди корал кирәк?
Агач эшенә битараф булмаганымны белә Гадел. «Физзарядка» ны, чыннан да, юнып ясый торган әйбер дип аңлаган!
Уңайсыз хәлдә калдырасым килми тегене, аныңча итеп:
– Ашыкма, брат, әйдә бакчага кереп, бераз тәнне язып алыйк әле бер, – дим.
Ике өянке арасындагы турникта уйнавымны ул башын кыңгыр салып, тынсыз калып карап торды.
– Менгез…
Мин ясаган күнегүләрне күрсәтмәкче булган, күрәсең. Мыек астыннан гына елмаеп, турникка «элеп» куйдым моны. Тунарга асып куелган түшкә сыман чайкалып-чайкалып торды да «дыңк» итеп җиргә егылып төште малай.
Мондый биеклектән мәтәлеп төшүгә, берәү булса, ут чыккандагыдай, бөтен очны аякка бастырып, чыр-чыр
